hayalet

Bölüm 12: Misafir Part 2

iyi okumalar.

-

Arabayla geçen stresli yolculuk sonunda bittiğinde herkesin morali belli sebeplerden dolayı bozuktu. Kemal yavaşça garaja girmiş ve arabayı misafir geldikleri evin oraya park etmişti. Alpay normal bir şekilde arabadan inerken Yamaç yarım saat önce yaşanan olaylardan ötürü ruh gibi davranıyor, kimseye bir gram tepki vermiyordu. Hatta öyle ki ilk defa babasına sesini dahi çıkartmamış, karşılık vermemişti. Kemal arkasına bakmadan evin kapısını çalarken Feyza Hanım birbirlerinden bir kaç adım uzak duran çocuklarına bir bakış attı. Akabinde ellerini ovuşturarak "Alpay, abinin yanından ayrılma tamam mı?" dedi. Yamaç sabır dilenir gibi gözlerini kapattı.  Çevresindeki bütün insanlara aptallık sirayet etmişti.

Alpay ellerini kotunun cebine sokarken "Merak etme anne biz biraz oturur sonra eve gideriz." dedi sinsice.

Yamaç'ın başı o kadar çok ağrıyordu ki hiç bir şey deme zahmetine girmek istemiyordu. Daha Alpay'ın onu öpmesini unutamazken üstüne bu olayın yaşanması bütün ruh halini alt üst etmişti. Bu adamın karşısında gardını ne ara bu kadar düşürmüştü? Her şey o doğum gününde olmuştu. Sözde Yamaç, Alpay'a karşı bir koz edindiğini düşünmüştü ama zaman ona bunun koca bir yalan olduğunu kanıtlamıştı. O doğum gününde eline koz geçiren asıl kişi en başından beri Alpay'dı ve bu Yamaç'ın tüylerini ürpertiyordu. Cidden... bu kadar ileri gidecek kadar midesiz olacağını düşünmemişti. Bu başka bir seviyeydi. Arabada başına gelen her şey sapına kadar tacize uğramaktı. Evet. Resmen taciz edilmişti ve bunu ona Alpay yapmıştı. Tekrar midesinin çalkalandığını hissetti.

Hepsi kördü. Hem de hepsi. Yamaç küçüklükten beri bu hikayede kötü olanın kendisi olduğuna inanmıştı. Fakat onun çocukluktan kalan nefreti ve zorbalamalarının ne kadar masum olduğu nihayetinde gün yüzüne çıkmıştı. 

Kabul ediyordu. Asla Alpay'ı sevmemiş, ona karşı empati beslememişti. Yamaç ara sıra köpüren öfkesi dışında tamamen kendi yoluna odaklanmıştı. Lakin onun nefreti sarışın adamı bu derece kışkırttıysa asıl deli olanın Alpay olduğu aşikardı. Arabada yaptığı şey normal değildi. Zorbalamanın, hakaret etmenin, nefretin, küçümsemenin ötesinde bir şeydi. Alpay sanki çok normal bir şey yapıyormuş gibi davranıyordu ve bu korkunçtu. Yamaç ilk defa ona karşı tedirgin hissediyordu.

Hepsi yemek masasına geçtiğinde annelerinin büyük abisi olan Yunus "Nerede kaldınız birader?" dedi Kemal'a hitaben. İştahla ağzına yemeğini tıkıyordu. Kemal, oğlu Yamaç'a ters bir bakış atarken "Aksilik çıktı." dedi sadece. 

Herkes yemeğini yiyip arada bir sohbet ederken Yamaç önündeki çorbayla oynuyor, derin derin yutkunuyordu. Bu lanet olası mide bulantısı gitsin diye dua edecekti neredeyse. Oysa dua etmekle alakası bile yoktu. Annesi hemen yanına oturmuştu. Bundan mütevellit oğluna doğru dönerek "Hala miden mi bulanıyor Yamaç?" dedi. Yamaç, Feyza Hanım'a bir bakış atıp tekrar önüne döndü. 

"Bazenleri seni anlamakta zorlanıyorum." dedi annesine. Feyza Hanım oğlunun söylediği şeyle birlikte anlamayarak kaşlarını çattı. "Anlamadım?"

"Yok bir şey.." Anlamakta zorlanıyordu. Çoğu şeyle birlikte bunu da anlamıyordu. Kararsız bakışları ile önüne dönüp yemeğini yemeye devam eden annesine baktı. Gerçekten Yamaç'a değer verdiği için mi bu soruyu soruyordu yoksa telefonda arkadaşlarınla konuşurken gelişi güzel 'Nasılsın?' sorularından biri miydi? Anlamıyordu.. Gerçi ısrar bile etmeden yemeğine dönüyorsa sorunun cevabı bence ortadaydı.

Gözleri hemen karşısında babasının yanında oturan Alpay'a kaydı. Alpay'da herkes gibi yemeğini yiyor, sohbete dahil oluyor ve en önemlisi arada bir Yamaç'ı gözetliyordu. Yamaç yutkunarak kendini zorladı ve çorbasından bir yudum aldı. Olmuyordu. Bu adamla aynı ortamda bulunmak ve onun delici bakışlarına maruz kalmak iyi hissettirmiyordu. Zaten iyi hissettirmesini bekleyemezdi.