Uyanış

Yüzleşme

"Burada ne işim var?"

Nasıl bu yola geldiğini anımsayamıyordu. Başının ağrısı düşünmesini engelliyordu. Şimdilik eve gidip sıcak yatağında dinlenmekten başka bir şeyi aklına getiremiyordu. Bu işin peşine yarın düşecekti. Dolmuş parasını çıkarmak üzere elini cebine attı. Cüzdanı çalınmıştı. Diğer cebini yokladığında telefonunun da gitmiş olduğunu gördü. Eve yürümek zorundaydı. Üstü başı kirli olduğundan ve sendeleyerek yürüdüğünden, o saatte dışarıda olan tinerciler onu yadırgamıyordu. Yarım saat sonra evine ulaştı. Evin ışıkları yanıyordu. Anahtarları cüzdanla birlikte gitmişti. Kapıyı sertçe yumrukladı.

"Açın kapıyı!"

"Buyrun beyefendi?"

"Bu evde ne işiniz var?"

"Siz kimsiniz?"

"Tamer ben... Tamer Doğan. Bu ev bana ait!"

Kapıyı açan kadın korkmuş ve şaşkın bir ifadeye büründü. İçeriden kocası seslendi.

"Kimmiş kapıdaki?"

"Kimse değil hayatım... Beyefendi hemen evimden uzaklaşın yoksa polis çağıracağım!"

Çat... Kendi evinin kapısı yüzüne kapatılmıştı. Kapıyı daha sert yumruklamaya başladı. Her yumrukta başının ağrısı biraz daha arttı. Bu sefer kapıyı kadının kocası açtı. Tamer'i sertçe yere itip küfürler savurdu. Kadın, kocasını tutmaya çalıştı. Birkaç dakika içinde polis aracının kırmızı mavi ışığı sokaktaki evlerin duvarlarına vurmaya başladı. İki genç polis memuru Tamer'in koluna girip onu araca bindirdi. O kadar baygın ve zavallı bir haldeydi ki polisler kelepçe takmaya gerek dahi duymadılar. Polis aracı ışıklarını söndürüp yavaşça sokaktan ayrıldı.