"Bazen tek çare kabullenmektir..."
(duman-yürek)
Kalbimin yeniden attığını hissettim. Kendime sakladığım nefretim, herkesten biraz biraz topladığım öfkemi dışarı kusmak üzereydim. Kimin ne dediği, duygular kimin umurunda... sadece benim ne hissettiğim önemli, ben acı çekiyorsam başkası da çekecekti. Cevaplardan korktuğum için soru sormayı da bırakmıştım. Cevapları istiyordum! Şu an ve burada...
Arkamda kasırgalar çıkararak içeri yöneldim. Artık bir bütündüm. Acıyı da kederi de kabul etmiştim. Havada tanıdık kokuyu aradım. Karanlık bir köşede içkisini yudumluyordu. Yani kan içiyordu. Resmen saniyeler içinde yanına ulaştım. Beni gördüğünde şaşırdı hatta hırlama ile tıslama arası bir ses çıkardı.
Ben bir vampirdim ama onun aksine bir cadıydım.
Kaan'ın damarlarında akan kanı hissettim. Soğuk ama akıp giden koyu siyah kanını... artık benim kontrolümde bir kuklaydı. Zihninin içine sızdığımı hissettim. Beynimin karanlık bir köşesinde oturmuştum ve açık bir kitap gibi onun bütün bildikleri ve hissettikleri karşımdaydı.
Kitaba fısıldadım...
"dönüşmem hakkında doğru mu söyledin?"
"hayır."
"gerçeği söyle!"
Kaan zihnime güçlükle karşı koymaya çalıştı. Onu engelledim. Canını yaktım. Vücudundaki her bir hücreyi gezen kanın yıkıcı ve ızdırap verici bir asit olduğunu düşündürdüm. Acı ve ulumamsı bir çığlık duydum. Bu kaan olmalıydı. Umursamadım. Bana istediğimi söylemeliydi ama bu yoldan olmayacaktı. Kanın zihnine fısıldadım ve işkencemi durdurdum. Çığlığı aniden kesildi.
"ben senin en çok güvendiğin kişiyim kimim ben adım ne?"
"eftalya..."
"hayır ben senin en çok güvendiğin kişiyim adım ne?"
"eftalya... yalan söylemeyeceğini düşündüğüm ve benim için ölümüne bir riske yalnızca sen girebilirsin."
Ne?
Doğrusu her şeyi bekliyordum ama bunu değil...
