Bound by Destiny: The MikhAiah Chronicles

Chapter 2: Unlikely Friendship (3)

Mikha's POV

Umalis na ako ng coffee shop pagkatapos ng meeting ko. I should be feeling accomplished dahil natapos ko nang maayos ang usapan namin, pero iba ang bigat ng nararamdaman ko. Habang naglalakad ako palabas, iniisip ko kung paano ko masusurpresa si Gwenny. Kasi na-feature siya sa isang magazine at nakuha siyang make-up artist ng isang malaking beauty company—hindi biro 'yun! Proud ako sa kanya, at deserve niya talaga ang lahat ng recognition na natatanggap niya.

Pero kahit anong effort kong mag-focus kay Gwenny at sa plano kong surprise, hindi ko maiwasang bumalik ang isip ko kay Maraiah. May nangyari kanina na hanggang ngayon ay bumabagabag sa akin. Iba ang naging kilos ni Maraiah noong huli kaming nag-usap sa coffee shop. Para bang may tension o awkwardness na hindi ko maintindihan. Normal lang naman dapat ang pag-uusap namin, pero bigla na lang siyang parang nag-iba ng timpla. Ramdam ko ang distansya sa kanya, at ngayon, hindi ko mapigilang mag-isip.

Habang naglalakad ako papunta sa kotse, tinatanong ko ang sarili ko: "May nagawa ba akong mali? " 

Sinusubukan kong balikan ang mga detalye ng usapan namin, pero wala naman akong maalala na mali o bastos na ginawa ko. Bigla lang talaga akong kinabahan. Masyado bang naging casual ang dating ko? Naisip ko rin na baka nabastos ko siya nung tumawag si Gwenny sa gitna ng meeting namin. Hindi ko naman sinadya; kailangan ko talagang sagutin 'yung tawag dahil importante rin iyon. Pero siguro sa perspective ni Maraiah, parang disrespectful na sumagot ako ng tawag habang kausap siya.

Bakit ko nga ba iniisip 'to nang ganito katindi? Hindi ko nga rin alam. Minsan pakiramdam ko, masyado ko na siyang iniisip, na parang hindi na normal 'yung bigat ng pakiramdam ko sa bawat galaw niya o reaction niya sa akin. Sobrang bothered ako sa reaction niya kanina—'yung parang bigla siyang naging malamig. Hindi naman siya gano'n dati. Baka nag-overthink lang ako? O baka may sinabi o ginawa ako na hindi ko napansin na ikinagalit niya? Pero gano'n na lang ba talaga kadali para sa kanya na lumayo?

Habang tumatakbo ang mga tanong sa isip ko, hindi ko mapigilang ma-disappoint sa sarili ko. Paano ako magco-concentrate sa plano kong surprise para kay Gwenny kung ganito kalaki ang iniisip ko tungkol kay Maraiah? Hindi ko na rin alam kung bakit ganito na lang ang impact niya sa akin. Ang dami ko tuloy naiisip—puro assumptions, puro tanong na wala naman akong makuhang sagot. "Masyado ko na ba siyang iniisip?"

Pagdating ko sa kotse, umupo muna ako sandali at pinikit ang mga mata. Focus, Mikha. Kailangan kong mag-focus kay Gwenny. Deserve niya ang buong attention ko, lalo na ngayon na ang dami niyang achievements. Pero sa kabila ng lahat ng pagsisikap ko na ituon ang isip ko sa plano kong surprise, bumabalik pa rin ang tanong tungkol kay Maraiah. Ano nga ba talaga ang nangyari kanina? Bakit gano'n ang naging reaction niya?

Habang ini-start ko ang kotse, hindi ko mapigilang mag-isip ng possible scenarios. Maybe she's just having a bad day. O baka may iba siyang iniisip kaya't parang distracted siya. Pero kahit anong dahilan, hindi ko pa rin maiwasang personalin. Minsan kasi, hindi ko alam kung simpleng bagay lang ba ang dapat ikabahala o may deeper meaning ba sa mga reaction ng mga tao sa paligid ko. Pero kailangan ko na talagang mag-move on from this moment at i-focus ang sarili ko sa mga bagay na mas mahalaga, katulad ni Gwenny at ng success niya.

As I drove away from the coffee shop, I resolved to put the whole thing with Maraiah behind me—for now, at least. Pero kahit anong gawin ko, hindi ko maalis sa isip ko na may something off sa pagitan namin, at kahit na anong pilit kong huwag isipin, parang hindi na siya mawawala sa utak ko. "Bakit nga ba?"

Hindi ko talaga siya matiis at inihinto ko muna ang sasakyan sa isang parking lot at imemessage ko na siya. Should I be worried kasi gano'n ang nangyari? Maybe I deserve some explanation din naman. Right?