Metro ٭ Jikook

Part 20 - Tanıdığım Jungkook Değilsin

o kadar zor yazdım ki bölümü şakasız bir hafta sürdü tamamlamam. uzun sürmez bu fic size diyeyim en fazla 30 bölüm

yazım yanlışı varsa affola🥺

sağlam psikoloji lazım hepimize :D

💐

Jeon Jungkook. Namı değer Busan'ın seçili ve en iyi avukatlarından. Tanıyan herkesin gözü kapalı güvenebileceği kalbe sahip dürüst bir genç. Neşeli bir o kadar da duygusal adamdı. Peki şimdi ne değişti?

Yıllardır tutunduğu biricik aşkını toprağa vermiş olmasının üzerinden aylar geçmişti, onsuz kalbinin taşlaşacağından emindi. Lakin kalbi hâlâ eski yumuşaklığı ile kalmış üstüne eskisinden daha çok saf hâle gelmişti. Bunun altında yatan sebep çok açıktı. Sarışın çocuk Park Jimin, şimdi ki soy adıyla Jeon Jimin yüzünden hayatının en saf duygularını yaşıyordu.

Onun elini yanağına yatırdığı dakikadan itibaren çocuğun titreyen harelerine bakmaya devam ederken kalbinin sıkışmasına engel olamıyordu. İçindeki ses bu acı duygunun aşk olduğunu bağırırcasına ses veriyordu lakin Jungkook bu acının sarışının kendisine oynadığı oyundan kaynaklı olduğuna ısrar ediyordu.

"Jungkook? İyi misin?" sarışın ince nazik sesini duymak kulaklarının çınlamasına neden oldu genç adamın. Gözlerini kapattı. Onun tenini yanağına sürterken diğer elini ona uzattı. Beyinin kontrolünü kaybetmişti, sanki beyni durmuştu sarışın yüzünden

Jungkook yatakta çocuğa yaklaştı, üst bedeninin çıplak olması Jimin'i tedirgin ediyordu. Jungkook yaklaştıkça sarışının nefesi düzensizleşti. Dudaklarını araladı sakince ve gözleri kapalı bedeni izledi titreyen bakışları ile. Kalbinin ritmi kulağa duyulacak şekilde artmıştı. Hatta Jungkook'un bu ritim seslerini duymasından endişe etmişti.

"İnsan aynı zamanda kalbi ile beynini kullanırsa hata yapar mı?" diye sordu çocuğa. Gözlerini açmıştı, yakın mesafede olduklarından ikisi de şaşkındı. Jimin elini çekmeye çalıştı Jungkook buna izin vermedi aksine sinirlenmişcesine sıkmaya başladı avucunun içindeki küçük eli. Jimin'in gözleri anlık olarak korkuya büründü, genç adam bu ifadesinin bile oyun olduğunu düşünmeye başlamıştı.

"Yapar ama beyni yüzünden değil, kalbinin hissettikleri yüzünden." dedi. Sesi öyle İmalıydı ki Jungkook anlık olarak tüm öğrendiklerini ona bağıra bağıra anlatmak isteğiyle dolup taştı. Lakin bunu yapmayacaktı. Kalbi de beyni de tek bir şey istiyordu, İntikam. Oyunu devam ettirecekti.

"Kalp her zaman yanlışı mı gösterir?" diye sordu çocuksu edayla. Jimin gözlerini kaçırdı, yanakları kızarıyordu yavaştan. Elinin onun avucunun arasında olduğunu bilerekten utancını daha da zorluyordu, Jungkook'a bakmadan cevapladı onu.

"Bence göstermez." dedi yanındaki adama hissettiği duygulara hitaben. Jimin onu farklı duygularla seviyordu, adını henüz belirleyemediği tuhaf duygularla hem de. Fakat bu duygular ona oldukça yanlış yolda ilerlediğini hissettiriyordu, Jimin sonunda acı çekeceğini tahmin ede ede duygularının önüne geçmiyordu.

"Göstermesin." dedi Jungkook. Beyninin bulanık olmasına inat karşılığında nasıl tepki alacağını bilmeden sarışını omuzundan iterek yatağa uzamasını sağladı. Tek bacağını çocuğun bacaklarının üzerinden atarak onu kendi bacaklarının arasına aldı. Elleri ile yataktan destek alarak onun üzerinde pozisyonunu korudu.

Jimin kırmızı tonlarının aşamalarına devam ederken Jungkook tepeden ona bakarken hissettiği tek şey yoğun acı duygusuydu. Vicdanı ona yaklaşmaması gerektiğini haykırıyordu, o çocuğa bunları yapmamasını istiyordu. Yani ona kaldıramayacağı oyun oynamaması gerektiğini söylüyordu lakin Jungkook ihanetin acısını ancak böyle geçirecekmiş gibi hissettiği için yapmak istiyordu.