AH BE FİZİK!?+18

♟️bölüm 6

Dayanamadım. Harbici dayanamadım. Çünkü hepinizin deli gibi merak ettiğini bilmek beni harekete geçirdi.

İyi okumalar
...

Kalp krizi geçirecektim. Hızlı atan kalbim yüzünden araba dar geliyordu. En olmadık anlarsa nefes darlığı çekmekten nefret ediyordum. Uzun zamandır olmamıştı. Şimdi ise nefesim tıkanıyordu.

Hoparlöre alıp yan koltuğa attım. "Birazdan panik atan ve ya kalp krizi geçireceğim. Nefes... alamıyorum." Sesim arada kesilse de karşı tarafta ölüm sessizliği vardı.

Amacına ulaşmış mıydı? Kesinlikle. O adam da onun adamlarındandı. Gözümün içine baka baka frenleri kesmişti. İşini o kadar iyi yapmıştı ki frenler ilk yola çıktığımda tutar haldeydi.

Nefesime mi odaklanmalıydım? Yoksa arabaya mı? Ayağımı gazdan çekmeme rağmen aynı hızda gitmek beni korkutuyordu. Kontrol bende değildi.

"Telefonu sakın kapatma-"

"Son sözlerimi duyman için mi?" Yapardı. Peros birdi, ikinci bu adamdı.

"Panik atak geçirmemen için."gözlerimi kırpıştırıp nefesime odaklandım. Hızla inip kalkan göğsüm kalbimi zorluyordu. Frenlerin tutmadığı hiç olmamıştı. Hemde hiç. İlk defa yaşadığım durumlarda sakin kalamıyordum.

Nefesim tekrar tıkandı. Sinirle direksiyona vurdum. Lanet bir panik atak yüzünden ölecektim. Direksiyon elimden kaydı. Son dakika tuttum. Önüne kırdığım araba delice korna çaldı.

"Geliyorum. Sakin ol."

"Olamam- sakin... değilim. Ah."

Bir şeyler duydum arkadan. 'Hayır.' Diyordu. Bir kaç kez. Sonra bir şeyler daha oldu. Emir veriyordu adamlarına. Son bir hareketlilik ardından araba kapısı kapanma sesi geldi.

"Sevil. Beni duyuyor musun?" Sesi soğuktu. Çok çok soğuk ve sertti. Do notası diye boşuna dememiştim. Tek duygu bile yoktu. O sikik duygular şu an neden umrumdaysa.

"Hıhı." İyice kötüleşen bedenim zar zor kontrol ettiği araçla birlikte üç şeritli otoyolda ilerliyordu.

"El frenini kullanman lazım. En sağdaki ambulans ve diğer kamu araçlarının geçtiği yere çekeceksin arabayı. Sakın ölmeye kalkma. Şimdi en sağ şeride yanaş." Tane tane bana yapacaklarımı söylerken yanımda olmasını diledim.

Sinyal yaktım ve sağ şeride geçtim. Sonra bir kez daha yakıp son kez yan tarafa geçtim. Önümdeki aracın neredeyse arkasına çarpacaktım. Son kez son bir kez daha yan tarafa geçtim. Bu yol boştu. Bütün araçlarda boş bırakıyordu. Acil bir durum olursa siye ambulans bu yolla hızlıca ulaşıyordu. Sadece ambulansta değil polis ve jandarma da kullanabilirdi.

Şansa bak ki ben ne ambulansım ne polis ne de jandarma. Diğer araçlardan gelen bakışları hissediyordum. En azından önüm serbestti. Arsen bunun cezasını ödeyebilirdi.

"Geçtim."

"İşte benim mia figlia." Aksanı da vardı.

"Ney?" Anama bacıma küfretmedi umarım. Başka bir şeye odaklanmak sanki normal bir yolda gidiyormuş gibi rahatlatmıştı. Ama sadece Vücudumun %5 lik kısmını.

"Şimdi el frenine bir elini koy." Bunu yaparken sol elim direksiyonda biraz sallandı. Araba sağa doğru gitti. İki elimle tutup düzelttikten sonra el frenini tuttum. Ellerim yapış yapıştı. Hala neden kriz geçirmediğimi merak ediyordum.

"Koydun mu?" Sesini sabit tutmak için zorlanıyordu.

"Evet." Bir araç önüme geçti. Aramızda mesafe yoktu.