Amiyâne

7.Bölüm

Bölümler hoşunuza gidiyor mu?

İstediğiniz sahneler var mı? Varsa ekleyebilirim

İyi okumalarr

---

Şuan yer yarılsada içine girsem dediğim andaydım.

Tecavüz edildim, Hemde üvey babam tarafından. O pislik adamın utanması gerekirken utanan bendim.

Belkide bunu çoğu insan gördüğü içindir.

Tecavüz edildim fakat onunla bile isteye birlikte oldum sanıyorlar...

Devran hızlıca yerinden kalktığında nemli gözlerimi ona çevirdim.

Öfkeyle bağırdı, "Dönün lan önünüze!"

Herkes şaşkınca ve korkuyla Devran'ı izlemeye başladı. Bu sefer Çınar öfkeyle yerinden kalktı, gözlerimi ona çevirdim, sinirden alnındaki damar atıyordu.

Çınar sessiz kaldı, hiçbirşey demedi. Fakat yanıma yürüyüp kolunu tuttu ve beni çekiştirerek kantinden çıkardı.

Dolu gözlerimle beni çekiştirmesine izin verdim.

Beni Spor salonuna çekiştirdiğinde neden buraya geldiğimizi anlamıyordum.

Çınar beni duvarla kendi arasına aldı. Şaşkınca onu izledim. Gözleri kızarıktı. Elleri titriyordu.

Yüzümü avuçlarının arasına aldı, "Senin öyle birşey yapmadığını biliyorum, biliyoruz. Neler olduğunu anlat güzelim." Sesi titriyordu, evet titriyordu. Bu şaşırmama neden oldu. Neden sesi titriyordu?

Ve en önemlisi onlara herşeyi nasıl anlatacaktım, anlatmalı mıydım?

Elleriyle yanaklarımı okşadı. "Anlat Lal." Dedi katı sesiyle. Sessiz kaldım ve bu onu dahada sinirlendirdi. Birden elini yumruk yaparak arkamdaki duvara geçirdi. İrkildim. "Anlat lan!" Diye bağırdığında gözlerimden bir yaş aktı ve korkuyla geri çekilmeye çalıştım fakat arkamdaki lanet duvar buna izin vermedi. Çınar beni korkuttuğunu anlamış gibi derin bir nefes aldı ve ellerini yüzüne götürüp ovuşturdu.

"Tamam özür dilerim." Dedi fakat deli gibi davranması beni korkutuyodu.

Gözlerimden akan yaşları durduramadım. İlk defa bu kadar güçsüz hissediyordum kendimi. Güçlü olmak için ilk defa çabalamadım.

Çınar elini başımın arkasına geçirip beni göğsüne çekti. "Tamam ağlama yalvarırım. Gözünden akan her yaş beni mahvediyor." Söyledikleri beni çok şaşırtıyordu, neden böyle konuşuyordu?

O sıra Spor salonun kapısı açıldı ve içeriye Seyitler girdi. Korktum. Bana inanıyorlar mıydı?

Seyit hızlıca yanıma koşturdu. Korkuyla ona baktım fakat asla beklemediğim birşey yaptı, beni kollarının arasına aldı. "Sakin ol Lal'im. Ağlama herşeyi halledeceğiz." Elleriyle sırtımı okşuyordu.

İlk defa ağzımı aralayıp, "Çok utanıyorum." Dedim titrek bir sesle. Kısa bir süre Sessizlik oldu. Titreyen bacaklarım beni daha fazla tutamadı ve ben yavaşça yere çöktüm. Seyit beni kollarından ayırmadan benimle birlikte çöktü. "Niye utanıyorsun Lal?" Diye sordu Merakla.

Buna cevap veremedim. "Söylesene kardeşim. Bize, bana herşeyi anlatabilirsin. Biz sana inanıyoruz gerçekten. Lütfen söyle Lal, neler oldu?" Yavaşça ondan ayrıldım ve Nemli gözlerimi gözlerine çevirdim. "Yemin ederim öyle birşey yok Seyit. Ben öyle birşey yapmam." Dedim titreyen sesimle. Seyit başını salladı ve ellerimi tuttu. "Bunu biliyoruz zaten Güzelim, öyle birşey yapmadın sen." Başımı salladım.