Lavin (Düzenleniyor!!)

Asıl Final

Merhaba!

Aslında kitap bittikten bilmem kaç ay sonra finali değiştirmem belki de çok yanlış bir şeydi ama daha fazla dayanamadım.

Sonunu yazdığım kitabı sizler için değiştirdim ama içim hiç rahat değildi.

Bu yüzden asıl final sizlerle.

Aybars'ı dokunmadım. Yani asıl finali size anlattığımda Aybars ile Lavin'i yarım bırakacaktım ama yapamadım.

O yüzden şimdi son bir kez daha Lavin okumaya hazırsanız. Asıl final sizlerle.

İyi okunalar.

Bu arada sizi bıraktım değil.

Yeni ailem kurgusu.

Daha fazla uzatmayım.

İyi okumalar!

.

Canım acıyordu. Hem de çok canım yanıyordu. Cenk abim bir türlü uyunmıyor iken çektiğim acılar tarafsizdi. Anlatamıyordum.

Bağırsam sesim çıkmaz, ağlasam derdime çare olmaz. Boğuluyordum. Hem de çok.

Cama kafamı yaslarken Cenk abim artık uyansın diye dua ediyordum. Çaresizlik tüm iliklerime işlemiş, ızdırap veriyordu bana.

Tek bir kişi için pişman olmuştum. Cenk abim için. Hastalığı olan abim için. Aram ve Defne hanım için asla ama asla pişman değildim. Onlar hak etmişti ya ama Cenk abim...

Göğsüm bir anda sıkışmaya başlayınca, "Allah'ım," diye çaresizce fısıldadım. "Allah'ım. Yaşasın lütfen. Aram'ın bana yaptığını ben de Cenk abime yapmış olmayım. N'olur."

Adım sesleri duymaya başladığım an Kaya abim ve tekerlekli sandalyede oturan Defne hanımı gördüm. Gözü yaşlıydı. Beni görünce gözleri daha da doldu. Benim hakkımda pişman mı, değil mi bilmiyorum bile...

Pişman olsa ne olur ki? Ne yazar ki?

Kaya abim Defne hanımı yanımıza getirdiği an kollarını bana dolayıp, sarıldı. Hem de sımsıkı. "Daha fazla harap etme kendini." dedi. "Uyanacak."

"İçimde bir daraltı var abi." Vardı. Hem de çok büyüktü. Bana nefes aldırmıyordu. "Bir şey olacak diye ödüm kopuyor."

"Olmayacak..." Bu ses Kaya abimden değil Defne hanımdan gelmişti. "Olmayacak. Sapa sağlam çıkacak oğlum. Ve," derken bakışlarını bana kaydı. "Ailemiz toparlanacak. Hep beraber."

"Biz diye bir şey kaldık mı?" Hastanede olmamız umurumda değildi. İçim zaten doluydu. Onun biz diye bahsetmesi ile patlamıştım. "Biz diye bir şey var mı, Defne hanım? Siz beni görmezden gelirken biz diye bir şey olabilir mi zannediyorsunuz?"

"Haklısın..." diye fısıldadı. "Haklı olmam hiç bir şeyi değiştirmiyor ama!" Derin nefes aldım. "Abim içeride ölümle savaş veriyor. Sen desen sakat kaldın. Aram'ın yüzüne dahil bakmak bile istemiyorum! Ne oldu şimdi! Ne!"