Kanla Yazılan Bir Aşk

Dalgaların Arasında

Neslihan yatakta uzanmış, gözlerini tavana dikmişti. Bir süre sessiz kaldı, sanki kelimelerini toparlamaya çalışıyordu. Sonra yavaşça Güven'e döndü.

Neslihan: Babam senin ailene ne yaptı, Güven? (sesi hafifçe titriyordu) O gece... ne oldu?

Güven derin bir nefes aldı, o anı hatırlamak bile canını yakıyordu, ama Neslihan'ın bilmesi gerektiğini hissetti. Yavaşça yanına oturdu, gözlerini yere dikti, hatıralar zihnine doluşurken konuşmaya başladı.

Güven: Uzun zaman oldu, ama o geceyi asla unutamam (kısık bir sesle) Küçüktüm. Annem ve babamla birlikte yaşıyorduk. Her şey... dışarıdan bakıldığında normal görünüyordu, ama o gece... her şey değişti.

Güven: (o korkunç geceyi bir kez daha zihninde canlandırdı)Babam işten geç gelmişti, her zamanki gibi odama gönderildim. Ama içimde bir huzursuzluk vardı, uyuyamıyordum. Sonra dışarıdan gelen sesler duyulmaya başladı. Bir şeyler ters gidiyordu. Annem beni odama gönderdi ve yatağın altına saklanmamı söyledi.

Neslihan, Güven'in her kelimesine dikkatle kulak verdi. Güven'in sesi artık daha kırık çıkıyordu.

Güven:Sonra... kapı kırıldı. Annem ve babamla adamlar kavga ediyordu. Ama bu bir hırsızlık ya da basit bir saldırı değildi. Sonunda silah sesleri duyuldu. Annem ve babam gözlerimin önünde öldürüldü, Neslihan. O adamlar, senin babanın adamlarıydı.

Neslihan'ın nefesi kesilmiş gibiydi. Güven'in sesi, acı dolu bir sessizliğe büründü. Uzun bir süre kimse konuşmadı. Odanın içinde ağır bir hava asılı kaldı.

Neslihan'ın gözlerinden yaşlar süzüldü.

Neslihan: Babam... babam bunu yaptı... Ailenin hayatını aldı (boğuk bir sesle)

Güven: Evet...

Neslihan: Ben...

Güven: Bir şey söyleme... senin suçun değil ben bunu anladım zaten... yani hala intikam istiyorum evet ama..
...ama bunu senden çıkarmayacağım. İntikam benim içimde bir ateş gibi yanıyor, ama sen... sen masumsun, Neslihan. Seninle ilgisi yok.

Neslihan: O zaman neden benimle evlendin

Güven: Seni kaybetmemek... Ben anladım ki ben senin yanındayken başka bir şey hissediyorum... yıllardır hissetmediğim bir
şey ... adını bile koyamıyorum

Neslihan: Aşk mı?

Güven, bir an duraksadı. Gözlerini Neslihan'dan kaçırarak derin bir nefes aldı, ardından tekrar ona baktı. Yüzünde karmaşık duyguların izleri vardı.

Güven: (sessizce) Bilmiyorum... belki de. Aşk mı? Belki. Ama sadece bu değil, sanki seninle olduğumda... içimdeki o öfke, o karanlık biraz olsun hafifliyor. Sen bana her şeyin tamamen kaybolmadığını hissettiriyorsun.

Neslihan'ın gözleri daha da doldu, ama bu sefer hissettiği şey sadece hüzün değil, bir umut kırıntısıydı. Güven'in içinde hissettiği karmaşaya rağmen, ona olan sevgisini saklamıyordu.

Güven: Sen ne hissediyorsun peki?

Neslihan: Ben seninle o hapisten kaçmak için evlendim ve babamdan intikam almak için... ama içimde bir şeyler var ... ve senden kaçamıyorum

Güven, Neslihan'ın itirafını duyunca bir an durdu, gözlerinde hafif bir şaşkınlık belirdi. Neslihan'ın hissettiği bu karmaşayı çok iyi anlıyordu çünkü kendisi de aynı girdabın içinde savruluyordu.

Güven: (kısık bir sesle) Kaçmaya çalıştıkça daha fazla mı bağlanıyorsun?

Neslihan, gözlerini kaçırarak hafifçe başını salladı.