GARDEN OF MEMORY

CHAPTER 09

Ang araw ay sumisikat sa aking mukha, nagpapaalala sa akin ng bagong araw na naghihintay. Pero ang aking isipan ay puno pa rin ng mga anino ng nakaraang gabi. Ang kastilyo, ang mga lihim, ang nakakatakot na kagandahan ni Khalil - Professor Kastelo - ay nakaukit na sa aking puso.

Napabalikwas ako mula sa aking pagkakahiga, at naglakad papunta sa bintana. Ang tanawin ng lungsod ay nagbigay ng isang kakaibang pakiramdam ng kapayapaan, isang kaibahan sa kaguluhan sa aking loob. Ang mga pangarap na aking naranasan sa nakaraang gabi ay nagbalik, ang mukha ng walang mukha na babae, ang mga nakakatakot na bulong, ang mga lihim na nakatago sa loob ng mga lumang pader.

Kailangan kong malaman ang katotohanan. Kailangan kong maunawaan ang koneksyon ko kay Kahlil, sa kastilyo, sa mga lihim na nag-uusig sa akin.

Ang aking kamay ay kusang-loob na naabot ang aking lumang journal, ang aking tagapagtago ng mga kwento, ng mga pangarap, ng mga katotohanan. Binuksan ko ito, at nagsimulang magsulat, ang aking panulat ay sumasayaw sa mga pahina, nagkukuwento ng aking mga karanasan.

Ang aking mga salita ay parang mga bakas sa buhangin, lumulutang sa hangin, naghihintay na maunawaan. Sinulat ko ang tungkol sa aking pakikipagtagpo kay Professor Kastelo, ang kanyang nakakatakot na kagandahan, ang mga lihim na nakita ko sa kanyang mga mata.

Sinulat ko rin ang aking mga pangarap, ang mga bulong ng walang mukha na babae, ang mga lihim na nakatago sa kastilyo. Ang bawat salita ay nagpapaalala sa akin ng misteryong kailangan kong lutasin, ng katotohanan na kailangan kong mahanap.

Nang matapos akong magsulat, nag-isip ako ng isang plano. Kailangan kong bumalik sa kastilyo, kailangan kong makausap si Khalil. Kailangan kong malaman ang katotohanan, kahit anong mangyari.


Kailangan kong maunawaan siya, kailangan kong malaman ang katotohanan. Kahit na nangangahulugan ito ng paglalakbay sa isang mapanganib na landas, isang landas na puno ng mga lihim at panganib, ako ay handa.

Dahil ang aking puso ay sumisigaw para sa katotohanan, para sa mga sagot sa mga misteryo na nag-uusig sa akin. At ako ay hindi titigil hangga't hindi ko mahanap ang lahat ng mga ito.

Sinundan ko ang aking mga paa papunta sa malaking gate ng kastilyo. Ang mga bakal na rehas ay naglalabas ng isang nakakatakot na tunog nang buksan ito ng isang matandang lalaki. "Ma'am," aniya, "ang Professor ay nagmamadali. May lakad siya."

Tumango ako, pero ang aking mga mata ay nakatingin sa daan na nilalakad ng Professor. Nakita ko ang kanyang sasakyan, isang magarang kotse na naglalabas ng usok.

"Manong, sundan natin siya," sabi ko sa driver. "Bilisan mo!"

Agad na sumunod ang driver. Ang kotse ay nagmamadali sa kalsada, ang mga puno ay naglalabo sa aking paningin. Ang aking puso ay tumitibok nang mabilis, ang aking mga kamay ay nanginginig. Kailangan kong makasunod sa kanya, kailangan kong makarating sa kanyang pupuntahan.

Isang malamig na kamay ang tumakip sa aking bibig, ang mga daliri nito ay mahigpit na nakahawak sa aking panga. Nagpumiglas ako, pero ang lakas niya ay mas malakas kaysa sa akin. Narinig ko ang kanyang mababang boses na bumubulong sa aking tainga.

"Tumahimik ka, Rose," sabi niya. "Hindi mo dapat makita ang mga ito."

Pilit kong tinanggal ang kanyang kamay mula sa aking bibig, pero mas lalo lang niyang hinigpitan ang pagkakahawak nito. Ang kanyang mga mata ay puno ng isang nakakatakot na determinasyon, ang kanyang mukha ay puno ng isang madilim na lihim.

"Khalil," bulong ko, ang aking boses ay halos hindi marinig. "Ano ang ginagawa mo?"

"Hindi ka dapat nakakakita ng mga ito," sabi niya, ang kanyang boses ay malamig at walang emosyon. "Hindi mo dapat malaman ang katotohanan."

Hinila niya ako palayo sa salamin, ang kanyang kamay ay mahigpit na nakahawak sa aking braso.

"Khalil," paulit-ulit kong tawag sa kanya, pero hindi niya ako pinapansin.

Dinala niya ako sa isang madilim na sulok ng silid, at itinulak niya ako sa isang dingding. Narinig ko ang isang tunog ng bakal na bumagsak, at naramdaman ko ang isang malamig na bagay na tumama sa aking likod.

"Tumahimik ka," sabi niya. "O kaya ay masasaktan ka."

Nakita ko ang isang malaking bakal na hawla na nakapatong sa akin. Naunawaan ko na ako ay nakakulong.

"Khalil," sigaw ko. "Ano ang ginagawa mo sa akin?"

"Ginagawa ko lang ang dapat kong gawin," sabi niya. "Pinoprotektahan kita."

"Pinoprotektahan mo ako?" tanong ko. "Saan mo ako dadalhin?"

"Sa isang lugar na ligtas," sabi niya. "Sa isang lugar na hindi ka makakasakit."

"Khalil," sigaw ko. "Hindi mo ako dapat gawin ito!"

Pero hindi na niya ako pinansin. Tinalikuran niya ako, at lumabas ng silid. Narinig ko ang tunog ng kanyang mga yapak na papalayo sa akin.

Nang mawala na siya sa aking paningin, sumigaw ako. "KHALIL!" sigaw ko. "KHALIL!"

Pero walang sumagot. Ako ay nag-iisa sa madilim na silid, nakakulong sa isang bakal na hawla.

Ang aking mga kamay ay nanginginig, ang aking puso ay tumitibok nang mabilis. Ano ang nangyayari? Bakit ako nakakulong?

Ang mga tanong ay umiikot sa aking isipan. Pero ang tanging sagot na nakukuha ko ay ang nakakatakot na katahimikan ng mansyon.

Bigla, naramdaman kong may isang bagay na ibinuhos sa aking bibig. Isang matamis at kakaibang amoy ang nagpasok sa aking ilong. Nais kong lumaban, ngunit ang aking katawan ay tila hindi nakikipagtulungan.

Unti-unting nawala ang aking paningin, ang aking pandinig, at ang aking pakiramdam. Ang huling bagay na naalala ko ay ang malambot na boses ni Khalil na bumubulong sa aking tainga.

"Matulog ka na, Rose. Matulog ka na."

At pagkatapos, nawalan ako ng malay.