GARDEN OF MEMORY

CHAPTER 14

Ang pagdating ni Kahil ay nagdulot ng isang bagong alon ng pag-asa sa aming mga puso. Sa wakas, hindi na kami nag-iisa sa laban na ito. Magkakasama kaming haharap sa kadiliman, at magkakasama kaming maglalaban.

"Alam mo ba kung paano makalabas dito?" tanong ni Rose, ang kanyang boses ay puno ng pag-asa.

"Alam ko ang isang daan," sagot ni Kahil, ang kanyang mga mata ay nakatuon sa isang pader na tila ordinaryo lamang. "Pero hindi ito madali."

Lumapit siya sa pader at naglagay ng kanyang kamay dito. Isang mahinang liwanag ang nagmula sa kanyang kamay, at sa sandaling iyon, ang pader ay nagsimulang mag-iba ng hugis, nagbubukas upang magsiwalat ng isang lihim na pasilyo.

"Narito," sabi ni Kahil. "Ito ang daan palabas."

Naglakad kami papasok sa pasilyo, ang aming mga puso ay puno ng pag-asa. Ang liwanag mula sa mga sulo ay nagbigay ng isang kakaibang kagandahan sa madilim na pasilyo, na parang isang lihim na landas patungo sa kaligtasan.

"Kahil," sabi ko, ang aking boses ay puno ng pagtataka. "Paano mo nalaman ang tungkol sa pasilyo na ito?"

"May ilang mga bagay na alam ko," sagot niya, ang kanyang mga mata ay puno ng misteryo. "At isa na rito ang pag-iingat sa ating pamilya."

Habang naglalakad kami sa pasilyo, naramdaman ko ang isang hindi maipaliwanag na kaba. Parang may nakamasid sa amin, na parang may isang hindi nakikitang panganib na naghihintay sa amin sa dilim.

"Khalil," bulong ni Rose, ang kanyang boses ay puno ng pag-aalala. "May nararamdaman akong kakaiba."

Tumingin ako sa kanya, at sa kanyang mga mata, nakita ko ang parehong kaba na nararamdaman ko. "Ako rin," sagot ko. "Pero hindi ko alam kung ano ito."

"Siguro guni-guni lang natin," sabi ni Kahil, ang kanyang boses ay matatag at puno ng kumpiyansa. "Magpatuloy tayo."

Pero kahit na sinabi niya iyon, hindi mawala ang kaba sa aking puso. Ang pakiramdam na may nakamasid sa amin ay lumalakas, at ang dilim sa paligid namin ay parang nagiging mas makapal.

At pagkatapos, narinig ko ito.

Isang mahinang tunog, parang isang bulong sa hangin. Isang tunog na parang isang anino na naglalakad papalapit sa amin.

"Khalil," bulong ni Rose, ang kanyang boses ay puno ng takot. "May naririnig ka ba?"

Tumigil ako sa paglalakad, ang aking mga mata ay nakatuon sa dilim sa unahan. "Oo," sagot ko. "May naririnig ako."

"Sino 'yan?" tanong ni Kahil, ang kanyang boses ay puno ng pag-aalala.

Bigla, ang dilim sa harap namin ay nag-iba. Isang pigura ang lumitaw mula sa mga anino, ang kanyang mga mata ay nagliliyab ng isang malamig at maninipis na liwanag.

"Maligayang pagbabalik, kapatid," sabi niya, ang kanyang boses ay mababa at nakakatulog. "Akala ko'y nakaligtas na kayo."

Ang ibang Khalil.

Bumalik siya.

At hindi lang siya nag-iisa.

Sa likod niya, nakita ko ang isang grupo ng mga anino, ang kanilang mga mata ay nagliliyab ng isang malamig at maninipis na liwanag.

"Kahil," sabi ko, ang aking boses ay puno ng takot. "Kailangan nating makatakas."

"Hindi na tayo makatakas," sagot ni Kahil, ang kanyang boses ay puno ng determinasyon. "Lalaban tayo."

At sa sandaling iyon, alam kong ang laban ay hindi pa tapos. Ang ibang Kahlil ay bumalik, at siya ay mas malakas kaysa noon. Pero hindi kami mag-iisa. Mayroon kaming si Kahil, ang aking kapatid, at ang kanyang pagmamahal ay isang sandata na mas malakas kaysa sa anumang kapangyarihan na maaaring taglayin ng aking anino.

ROSE

At sa sandaling iyon, nagsimula na ang labanan.

Khalil, na parang isang leon na handang lumaban, ay sumugod sa ibang Khalil. Ang kanilang mga kamao ay nagbanggaan, ang kanilang mga sigaw ay nag-echo sa pasilyo.

Kahil, na may isang mahinang liwanag na nagmumula sa kanyang mga kamay, ay sumugod sa mga anino. Ang kanyang mga kamao ay nag-iilaw sa dilim, at ang mga anino ay sumisigaw sa sakit.

Ako, na wala nang iba pang magawa kundi manalangin, ay sumigaw ng pangalan ni Kahlil, ng pangalan ni Kahil, ng pangalan ng aking minamahal.

Ang laban ay nagsimula na.

Ang tunay laban sa mga huwad.

Ang pag-ibig laban sa kadiliman.

"Ako ang iyong kapatid," sagot ng ibang Khalil, ang kanyang boses ay malamig at walang emosyon. "At ako ang magwawagi."

Ang kanilang mga kamao ay nagbanggaan ng paulit-ulit, ang kanilang mga katawan ay naglalaban sa dilim. Ang bawat suntok ay naglalaman ng galit, ng sakit, ng pag-asa.

"Hindi ka ako, hindi kita kapatid! Kong may kapatid man ako, si Kahil yon!" sigaw ni Khalil. "Ikaw ay isang pekeng, isang anino! At hindi ka magwawagi!"

"Hindi ako peke," sagot ng ibang Khalil. "Ako ay bahagi mo, ang iyong madilim na bahagi. At ako ang magdadala sa iyo sa iyong tunay na kapangyarihan."

"Hindi, Khalil!" sigaw ni Kahil, ang kanyang mga mata ay puno ng pag-aalala. "Huwag kang magpadala sa kanya!"

"Hindi ako magiging ikaw!" sigaw ni Khalil. "Hindi ako magiging isang halimaw!"

"Halimaw?" tumawa ang ibang Khalil. "Tayo ay lahat mga halimaw, Khalil. Ang pagkakaiba lang, ako ay nakaharap sa katotohanan."

"Hindi ako magpapadala sa iyo!" sigaw ni Khalil. "Hindi ako magiging tulad mo!"

In a flash, the other Khalil started walking towards Khalil, his eyes blazing with a dangerous light. Like a caterpillar crossing a leaf, he forced himself to enter Kahlil's body.

"Khalil!" I screamed, my voice filled with fear.

But before the other Khalil could get close to Kahlil, a loud shout echoed through the hallway.

"NO!" Kahil roared, his voice filled with anger and determination. "Don't you dare touch my brother!"

The other Khalil froze, his eyes filled with shock and surprise.

"You can't enter my body!" Khalil shouted. "You're not me, and you'll never be me!"