GARDEN OF MEMORY

EPILOGUE

Sumikat ang araw, nagdadala ng bagong pag-asa, bagong simula, at isang bagong kabanata sa buhay ni Rose. Ang ulan ay tumigil, ang langit ay nagliliwanag, at ang mundo ay tila nagising mula sa isang malalim na pagtulog.

Bumalik si Rose sa kanyang normal na buhay, ang buhay na kanyang pinangarap. Ang buhay ng isang manunulat, isang tagalikha ng mga kuwento, isang tagapagbahagi ng mga damdamin.

Ang kanyang mga daliri ay muling naglalaro sa keyboard, ang kanyang isip ay naglalakbay sa mga mundo na kanyang nilikha. Ang kanyang mga salita ay nagiging mga kwento, ang kanyang mga kwento ay nagiging buhay.

Ang kanyang mga libro ay nagsimula nang mag-viral, ang kanyang mga mambabasa ay nagsimulang sumigaw ng kanyang pangalan. Siya ay naging isang sikat na manunulat, ang pangarap niya ay nagkatotoo.

Pero sa gitna ng kanyang tagumpay, hindi niya kailanman nakalimutan si Khalil. Hindi niya kailanman nakalimutan ang kanilang pagmamahal, ang kanilang mundo, ang kanilang pangako.

Naging inspirasyon ang kanyang pagmamahal kay Khalil sa kanyang mga sulatin. Ang kanyang mga kwento ay naglalaman ng pag-asa, ng pagmamahal, ng mga mundo na hindi nakikita ng mga mata.

Sa bawat pahina na kanyang sinusulat, nararamdaman niya ang presensya ni Khalil, ang kanyang pagmamahal, ang kanyang pangako.

At habang nagsusulat siya, naghihintay pa rin siya. Naghihintay siya sa araw na magkikita ulit sila, sa mundo ng mga panaginip, o sa mundo ng katotohanan. Naghihintay siya sa araw na ang kanilang pagmamahal ay magiging totoo, magpakailanman.

At sa bawat kwento na kanyang nilikha, sa bawat damdamin na kanyang ipinahayag, nararamdaman niya ang pagmamahal ni Khalil, ang kanyang presensya, ang kanyang pangako.

At alam niyang isang araw, magkikita ulit sila. Magkikita ulit sila, at ang kanilang pagmamahal ay magiging totoo, magpakailanman.