GARDEN OF MEMORY

SPECIAL CHAPTER

Ang tagumpay ni Rose bilang manunulat ay nagdala ng bagong liwanag sa kanyang buhay. Ang kanyang mga salita ay nagbigay inspirasyon sa marami, at ang kanyang talento ay kinilala ng mundo. Ngunit sa gitna ng mga parangal at papuri, ang alaala ni Khalil ay nanatiling malinaw sa kanyang puso.

Isang gabi, habang nakasandal siya sa kanyang mesa, nagsusulat ng bagong kabanata sa kanyang pinakabagong nobela, naramdaman niya ang isang pamilyar na init na dumadaloy sa kanyang katawan.

"Khalil?" bulong niya, ang boses niya ay halos hindi marinig sa katahimikan ng kanyang silid.

Isang malambot na ngiti ang sumilay sa kanyang labi. "Narito ako, Rose," sagot ni Khalil, ang boses niya ay parang bulong ng hangin, na parang mula sa isang malayong panaginip.

"Paano?" tanong ni Rose, ang puso niya ay tumitibok nang mabilis. "Paano ka nakarating dito?"

"Ang pagmamahal ay walang hangganan, Rose," sagot ni Khalil. "At ang pagmamahal natin ay mas malakas kaysa sa anumang hangganan, anumang distansya, anumang katotohanan."

"Pero paano?" ulit ni Rose, ang kanyang mga mata ay puno ng pagtataka. "Paano ka nakapasok sa aking mundo?"

"Hindi ako nakapasok sa iyong mundo, Rose," sagot ni Khalil. "Ikaw ang nakapasok sa aking mundo."

Naguguluhan si Rose. "Ang ibig mong sabihin ay..."

"Ang ibig kong sabihin ay, Rose, nasa panaginip ka pa rin," sagot ni Khalil. "Ang mundo na iyong ginagalawan, ang buhay na iyong ginagalawan, lahat ng ito ay isang panaginip. Isang panaginip na nilikha ng ating pagmamahal."

Napahawak si Rose sa kanyang ulo. "Pero..."

"Hindi ka nag-iisa, Rose," sagot ni Khalil. "Narito ako, kasama mo. Palagi kang kasama."

"Pero..."

"Walang 'pero,' Rose," sagot ni Khalil. "Ang pagmamahal natin ay totoo, at ang ating mundo ay totoo. At ang ating mundo ay magpakailanman."

Sa sandaling iyon, naramdaman ni Rose na ang kanyang mundo ay nagbabago. Ang kanyang mga daliri ay tumigil sa pagsusulat, ang kanyang isip ay nagsimulang maglakbay sa isang bagong katotohanan. Isang katotohanan na hindi niya alam, isang katotohanan na kanyang pinangarap.

"Khalil," bulong ni Rose, ang kanyang boses ay puno ng pag-asa. "Ang ating mundo..."

"Ang ating mundo ay magpakailanman, Rose," sagot ni Khalil. "At magkikita tayo muli, sa ating mundo, sa ating panaginip."