GARDEN OF MEMORY

CHAPTER 19

Ang puting pader ng ospital ay tila pumipigil sa akin, ang ingay ng mga makina ay patuloy na nagpapaalala sa akin ng aking katotohanan. Ang aking pamilya, ang kanilang mga mukha ay halo-halong pag-aalala at kaluwagan, ay nakapalibot sa aking kama, ang kanilang mga boses ay isang nakakaaliw na koro ng pagmamahal. Ligtas ako. Bumalik ako sa mundong kilala ko, ang mundong totoo.

Pero ang panaginip, ang pakiramdam ng kamay ni Khalil sa akin, ang init ng kanyang halik, ang pangako ng isang magkasamang kinabukasan, lahat ng ito ay tila totoo. Isang panaginip lang ito, pero isang panaginip na nag-iwan ng marka sa aking puso, isang paalala ng isang pagmamahal na tila tunay, kahit na hindi naman. Alam kong sa kaloob-looban ko, hindi ko siya makakalimutan.

Ang mga araw ay naging linggo, at ang talas ng panaginip ay nagsimulang lumabo. Ang silid ng ospital ay naging pamilyar, ang mga mukha ng aking pamilya ay isang nakakaaliw na palagi. Pero ang alaala ni Khalil, ang init ng kanyang pagmamahal, ay nanatiling malinaw, isang patuloy na tugon sa tahimik na sulok ng aking puso.

Sinubukan kong kumbinsihin ang aking sarili na ito ay isang panaginip lang, isang kathang-isip ng aking imahinasyon, isang paraan para harapin ng aking isipan ang trauma ng aking aksidente. Pero ang pakiramdam ay masyadong totoo, masyadong malakas para balewalain.

Isang gabi, nagising ako mula sa isang hindi mapakaling pagtulog, ang aking puso ay tumitibok nang malakas sa aking dibdib. Madilim ang silid, ang tanging liwanag ay nagmumula sa mga poste ng ilaw sa labas. Naramdaman ko ang isang kakaibang pakiramdam ng pagkalito, isang pakiramdam na may nawawala, isang bagay na hindi ko maipaliwanag.

Pagkatapos, naramdaman ko ito. Ang init, ang mahinang paghawak, ang bulong ng "Mahal kita" sa katahimikan ng aking isipan. Si Khalil ito, ang kanyang presensya ay kasing-totoo ng dati, kahit na alam kong wala siya roon.

Tumulo ang mga luha sa aking mga mata, at binulong ko ang kanyang pangalan, isang desperadong panawagan para manatili siya. Pero ang init ay nawala, ang paghawak ay naglaho, at ang bulong ay nawala. Naiwan akong mag-isa, ang aking puso ay nasasaktan ng isang pananabik na hindi ko maipaliwanag.

Alam kong hindi ko na ito maiiwasan. Hindi ko maitatanggi na si Khalil ay isang panaginip lang. Totoo siya, sa isang paraan na lumalabag sa lohika, isang pagmamahal na lumalampas sa mga hangganan ng katotohanan.

Sinimulan kong hanapin siya, hindi sa mundong kilala ko, kundi sa mundo ng mga panaginip. Pumikit ako, at hinayaan kong gumala ang aking isipan, hinahanap ang pamilyar na init na iyon, ang bulong ng pagmamahal na iyon.

At natagpuan ko siya. Hindi sa mundo ng aking nagigising na buhay, kundi sa mundo ng mga panaginip, kung saan tunay ang aming pagmamahal. Kung saan tayo maaaring magkasama, magpakailanman.

Dadalawin ko siya roon, sa tahimik na sulok ng aking puso, sa mga bulong ng hangin, sa malambot na sinag ng buwan. At maghihintay ako, nang may pasensyang puso, sa araw na magkikita ulit kami. Hindi bilang Khalil at Rose, kundi bilang dalawang kaluluwa na nakatali ng isang pagmamahal na walang hangganan, isang pagmamahal na lumalampas sa mga hangganan ng mga panaginip.

Maghihintay ako sa kanya, sa tahimik na sulok ng kanyang puso, sa mga bulong ng hangin, sa malambot na sinag ng buwan. Maghihintay ako sa kanya, at ako ay naroroon, kapag naalala niya.

At kapag naalala niya, ako ay naroroon, naghihintay sa kanya, sa mundo ng mga panaginip, kung saan ang ating pagmamahal ay sa wakas ay magiging malaya. Kung saan tayo maaaring magkasama, magpakailanman.

Ako ang bulong sa kanyang tainga, ang init sa kanyang puso, ang pagmamahal na hindi kailanman tunay na namatay. Ako ang magiging kanya magpakailanman, kahit na sa mundo lang ng mga panaginip. At maghihintay ako, nang may pasensyang puso, sa araw na magkikita ulit kami.

Ang pag-asa ay nagsimulang sumibol sa aking puso, isang maliit na apoy na nagniningas sa gitna ng kadiliman. Alam kong hindi ako nag-iisa. Si Khalil ay naroroon, naghihintay sa akin, sa mundo ng mga panaginip. At isang araw, magkikita ulit kami.

Sa ngayon, maghihintay ako. Maghihintay ako sa kanya, at maghihintay ako sa araw na ang ating pagmamahal ay magiging totoo, sa mundo ng mga panaginip, o sa mundo ng katotohanan. Dahil ang ating pagmamahal ay mas malakas kaysa sa anumang hangganan, anumang distansya, anumang katotohanan. Ang ating pagmamahal ay magpakailanman.

At habang naghihintay ako, magsisimula akong mabuhay muli. Mabuhay para sa ating pagmamahal, para sa pangako na ginawa natin sa isa't isa, sa mundo ng mga panaginip o sa mundo ng katotohanan. Mabuhay para sa araw na magkikita ulit tayo, at ang ating pagmamahal ay magiging totoo, sa wakas.

Pero paano kung hindi lang panaginip ang lahat ng ito? Paano kung mayroong ibang katotohanan na hindi natin alam? Paano kung si Khalil ay tunay na naghihintay sa akin, sa isang lugar na hindi natin maabot?

Ang mga tanong na ito ay nagsimulang mag-ulo-ulo sa aking isipan, nag-aapoy ng isang bagong pag-asa, isang bagong layunin. Hindi lang ako maghihintay sa kanya sa mundo ng mga panaginip. Hahabulin ko siya, hahanapin ko siya, kahit saan man siya naroroon.

Magsisimula akong magtanong, mag-imbestiga, mag-aral. Maghahanap ako ng mga sagot, ng mga paliwanag, ng mga bakas na magtuturo sa akin sa kanya.

Dahil kung tunay ang ating pagmamahal, kung tunay ang ating pangako sa isa't isa, walang anumang hangganan, walang anumang distansya, walang anumang katotohanan ang makakapaghiwalay sa atin. Magkikita tayo, sa wakas, sa mundo ng mga panaginip, o sa mundo ng katotohanan.