GARDEN OF MEMORY

CHAPTER 15

"I am your darkness, Kahil," he says, his voice echoing through the hallway. "I am the part of you that you try to suppress. But I am here to claim what is rightfully mine."

As he speaks, the shadows begin to coalesce around Kahil, forming a dark, swirling vortex. Kahil tries to fight back, but he seems to be losing control. His eyes widen in fear and confusion.

"No!" I scream, my voice filled with terror. "Kahil, don't let him take over!"

But it's too late. The shadows engulf Kahil, and he disappears into the vortex. We can't see him anymore.

KHALIL

Kahil stumbles back, his eyes filled with horror and confusion. He can't believe what he's seeing. The brother he loves, the brother he trusts, is now a monster.

"No," he whispers, his voice barely audible. "This isn't you. This isn't my brother."

The other Kahil laughs again, a cruel, mocking sound. "I am your brother, Khalil. I've always been here, lurking in the shadows of your heart. And now, I'm finally free."

He lunges at Kahil, his eyes burning with a dark, consuming fire. Kahil tries to fight back, but he's frozen in shock. I can't believe that the brother I loves has turned against me.

ROSE

Lumapit si Kahil kay Khalil, ang kanyang mga mata ay puno ng pag-asa at takot. Ako naman ay nasa kanilang likuran, nawawalan ng pag-asa habang pinapanood ang eksena sa harap ko. Ang puso ko ay parang humihiwalay sa sakit.

"Bro, please," bulong ni Kahil, ang kanyang boses ay nanginginig. "Kailangan mong lumabas mula sa dilim. Hindi ito ikaw!"

Kahil, sa kanyang anyong madilim at nakakatakot, ay tila nahihirapang makasagot. Ang kanyang mga mata ay naglalaban sa pagitan ng liwanag at kadiliman. "Kahil... hindi ko alam...," sagot niya, ang kanyang tinig ay halos hindi marinig sa gitna ng gulo.

Kahil ay lumapit nang mas malapit, ang kanyang mga kamay ay nanginginig habang hinahawakan ang balikat ni Kahlil. "Huwag kang mawawala sa akin. Hindi kita pababayaan."

Umiiyak si Kahil, ang kanyang mga luha ay bumuhos na parang ulan. "Ito na ang huli, Khalil. Hindi ko alam kung paano kita maaalis dito. Pero alam kong nandiyan ka pa. Pakiusap, lumabas ka!"

Sa mga salitang iyon, tila nagising ang tunay na Kahlil mula sa kanyang kawalang-katiyakan. Ang isang bahagi niya ay nagliwanag sa likod ng kadiliman, ngunit tila napakahirap nito para sa kanya.

"Sa likod ng lahat ng ito, nandiyan pa rin ako," aniya sa pagitan ng mga hikbi. "Sana... sana ay makaya ko pa..."

Ngunit sa isang iglap, nagbago ang lahat. Biglang kinuha ni Kahil ang hawak-hawak kong sandata at, sa isang tadhana na hindi ko kayang ipaliwanag, dinala ito sa kanyang dibdib. "Huwag kang matakot, Kahlil. Hindi kita pababayaan."

"Kahil, hindi!" sigaw ko, ang aking boses ay puno ng takot at panghihinayang. Pero huli na ang lahat. Ang sandata ay pumasok sa kanyang katawan, at sa mga sandaling iyon, naglaho ang huwad na Kahil sa isang sigaw na puno ng galit at takot.

Ang dalawang kahil ay naglaho sa hangin, at naiwan kami ni Khalil sa isang mundo ng kadiliman at sakit. Si Kahil ay nakayakap kay Kahlil, ang kanyang mga luha ay bumuhos na parang walang katapusan.