Selam!
Keyifli okumalar!
Hayatın önünüze neler sereceği, karşınıza ne çıkaracağı belli olmuyordu. Saniyeler öncesinde mutlu ve huzurluyken iki saniye içerisinde tüm mutluluğunuzu silecek durumlar yaşayabiliyordunuz. Yaşadığınız olumsuz durum, mutlu olduğunuz o dakikaları direkt siliyordu hafızadan.
Bazen aldığınız haber sizi öyle bir yıkar ki; bir daha normal yaşamınıza dönemezsiniz sanırdınız. Bazen hayal kırıklığı, bazen korku, bazen üzüntü, bazen öfke. Bazen de bu duyguları tek seferde yaşardınız, ne hissedeceğinizi bile bilemezdiniz.
Eftal tam olarak bunu yaşıyordu. Yaşlarla dolu ela gözlere bakarken ne hissedeceğini bilmiyordu. Bundan on dakika öncesine kadar beraber gülüp eğlendiği, birkaç saatliğine de olsa tüm sıkıntılarını beraber unuttuğu kişinin katil olduğunu öğrenmişti.
Eflal gözlerini kırpıştırıp boğazını temizlediğinde, kendine geldi ve öfkeli bakışlarını dikti karşısında ki çocuğa.
"Ben- ben birazdan giderim evden. Merak etmeyin" Eflalin ağzından çıkanlar ,Eftal'deki kayışları tek tek koparmıştı. İnkar bile etmiyordu!
Eftal iki büyük adımda ela gözlü çocuğun yakasına yapışıp arkada ki duvara geçirdi sırtını.
"İnkar etsene lan! Yapmadım desene! Susup siktir olup gitmek o kadar kolay mı sanıyorsun lan!" Eflal, çıldırmış gibi kendisini hırpalayan çocuğun gözlerine acıyla baktı. Eftal o gözlerde ki acıyı göremeyecek kadar öfkeliydi. "Konuş lan, susma!"
"İnkar etsem inanacak mısın?" Ela gözlü çocuk hevesle sormuştu ama Eftal bunu da fark etmemişti.
"Pişkin pişkin cevaplar verme lan bana!" Ela gözlü aldığı cevapla acıyla güldü. Oysa ki inanır sanmıştı. O da dinlemeyecekti, dinlese de inanmayacaktı. Her şey ortadaydı değil mi?
"Eftal sakin ol. Annemler duymasın" Sarp duygusuz sesi ve bakışlarıyla bakıyordu ikiliye. Kamera kayıtlarını izlemese karşısında ki çocuğun hareketlerine kanacaktı. Eflal öz abisinin duygusuz bakışlarını görünce tüm gücü çekilmiş gibi hissetti ve omuzları çöktü. Çabalamasına ne gerek vardı ki, o alışmıştı iki senedir bu şekilde yaşamaya.
"Neden yaptın lan? Hiç mi için acımadı bir bebeği annesinden, bir adamı sevdiğinden ayırırken. Bertuğun o hayattan keyif almayan, ölümü bekleyen bakışlarını her gördüğünde hiç mi sızlamadı vicdanın? Lan o zaman karıştığını bile bilmiyordun sen bunu ailene nasıl yaptın?" Eftal ellerini çekmişti Eflalin yakasından, delirmiş gibi saçlarını karıştırıyordu.
Aklı almıyordu. Her insanda vicdan yok muydu oysa?
Eflal duyduğu sözlere tahammül edemedi, iki yıldır susuyordu, susturuluyordu ama artık dayanamıyordu. Biri onu dinlesin ona inansın istiyordu, sevgi beklediği gözlerde nefret duygusunu görmek istemiyordu.
"Ben yapmadım!" haykırdığında konuşmak, daha çok bağırmak, için hazırlanan Eftal sözlerini yutmuştu. Eflalin gözlerine bakınca ağlamaya başladığını fark ettiğinde afalladı. Neden ağlıyordu? Ağlamasındı, neden yaptıklarının sonucuna ağlıyordu?
"Yapmadım yemin ederim yapmadım! Keşke ben ölseydim de yengem ölmeseydi! Yapmadım desem de inanmıyorsunuz ki. İki senedir yapmadığım şeyin vebalini çekiyorum, çok yoruldum yemin ederim çok yoruldum. Ailem dediğim insanlar inanmadı, iki senedir çekmediğim şey kalmadı. İnanmadıkları için kızamıyorum bile lan ben! Görüntülerde ben varım ama yemin ederim ben yapmadım! Ölsem herkes rahatlayacaktı, denedim, araba kullandığım ilk gün son hız şarampole girdim yine almadı canımı. Aksine ailem benim öz çocukları olmadığımı öğrenip sevindiler. Bir ay yataktan kalkamadım onlar gözüme baka baka onlardan olmadığım için mutlu oldular. Ulan Bertuğ abi benim en yakınımdı bunu ona nasıl yaparım ben? Kimse de bu çocuk yapmamıştır demedi! Nasıl oldu kim yaptı bilmiyorum ama ben yapmadım" İki yıldır içinde biriktirdiklerini dökmüştü. Ağlayarak konuşan, kendini açıklamaya, inandırmaya çalışan çocuğa bakarken ne yapacaklarını bilemeyen ikili zorlukla baktılar birbirlerine.
