Vila e Braktisur

1.Thirrja e viles☠️

Ishte një pasdite e ftohtë vjeshte kur katër miqtë - Ariana, Klajdi, Arta dhe Lori - vendosën të bëjnë diçka ndryshe. Qyteti i vogël ku jetonin kishte qenë gjithmonë i qetë, por legjendat për vilën e braktisur në periferi ishin të njohura për të gjithë. Thuhej se shtëpia kishte parë shumë tragjedi dhe ngjarje misterioze, të cilat i kishin dhënë reputacionin e një vendi të mallkuar. Për dekada, askush nuk kishte guxuar të shkelte në atë ndërtesë, përveç ndoshta disa të rinjve që kishin kaluar aty pranë në shaka apo me guxim të verbër.

Miqtë ishin ulur në park, duke biseduar për ngjarje urbane, kur Ariana, si gjithmonë e guximshme dhe kurioze, propozoi idenë që të shkonin te vila.

Ariana: (me entuziazëm) "Shikoni, çfarë kemi për të humbur? Vila është ende aty, dhe askush s'ka dëgjuar për të që nga ajo histori e frikshme e disa viteve më parë. Ka ardhur koha që dikush të zbulojë të vërtetën."

Klajdi: (duke shkundur kokën dhe duke qeshur me ironi) "E njoh atë 'të vërtetë' që do të zbulosh. Nuk më duket e mençur të fusim hundët ku s'duhet. Çdo gjë që ka mbetur aty është më mirë të mbetet e harruar."

Por Ariana nuk pranonte "jo" si përgjigje. Ajo ishte gjithmonë e tërhequr nga misteret dhe të papriturat, dhe kishte një ndjesi të fortë që kjo natë do të ishte ndryshe. Lori, e cila adhuronte gjithçka paranormale, e mbështeti idenë e Arianës pa hezitim.

Lori: (duke qeshur) "Do të jetë fantastike, më beso. Ka shumë pak gjëra që na ndodhin këtu në qytet, dhe më duket se ka ardhur koha për një aventurë. Dhe kush e di, ndoshta mund të bëjmë miq të rinj... ndonjë shpirt të harruar?"

Arta dhe Klajdi ishin më të ngurruar. Ata ishin më skeptikë dhe nuk dëshironin të përballeshin me diçka që nuk e kuptonin. Por në fund, kurioziteti mbizotëroi mbi frikën, dhe të katërtit u ngritën dhe u nisën drejt vilës.

---

Vila ndodhej në një kodër të vogël, gjysmë e fshehur nga drurët e dendur që e rrethonin. Rruga ishte e ngushtë dhe plot gurë të vegjël që u rrokulliseshin nën këmbët e tyre. Ndërsa afroheshin, pamja e vilës filloi të bëhej më e qartë. Ishte një ndërtesë e madhe, me një arkitekturë të errët dhe të imponueshme që ngjante si një përbindësh i ngritur në mes të natyrës. Çdo detaj i vilës tregonte moshën e saj dhe përçonte një ndjesi të errët dhe të rëndë.

Në fasadën e ndërtesës kishte shumë dritare, por shumica ishin të thyera ose të bllokuara nga dërrasa të kalbura. Dukej sikur vila po i vështronte nga ato dritare bosh, sikur po i ftonte të hynin brenda dhe të bëheshin pjesë e historisë së saj të dhimbshme.

Klajdi: (duke ngritur jakën për t'u mbrojtur nga të ftohtit) "Po më futet një ftohtësi në palcë. Ndihem sikur ky vend më sheh dhe po më fton që të largohem."

Arta: (duke buzëqeshur lehtë) "Mbase, por tani jemi këtu dhe duhet të bëjmë një hap përpara."

Kur arritën te dera e hyrjes, Lori nxori telefonin për të ndriçuar zonën. Dera ishte e vjetër dhe gjysmë e hapur, me një çarje të madhe në mes që dukej sikur ishte mbajtur hapur nga moskujdesi i kohës. Teksa ajo e shtyu lehtë, dera lëshoi një kërcitje të rëndë që përhapi një jehonë të frikshme në të gjithë ndërtesën.

Ariana: "Kjo është, jemi brenda."

Të katërt hynë ngadalë brenda vilës, duke ndriçuar ambientin me dritat e telefonave të tyre. Dhoma e parë ku hynë ishte një holl i madh me një shkallë të rrumbullakët që ngjitej lart në katet e sipërme. Muret ishin të mbuluara me myk dhe copa të mëdha suvatë të rëna, duke e bërë të dukshme moshën e vilës. Ndërsa ata bënin disa hapa brenda, fryma e tyre ngecte në ajrin e rëndë dhe të pluhurosur.