Vila e Braktisur

10. Mesazhi i fundit

Pas kthimit në qytet, Ariana, Lori dhe Arta përpiqeshin të vazhdonin jetën e tyre, por një ndjenjë e veçantë i kishte mbërthyer – si një prani e padukshme që i përndiqte në çaste të veçanta, si një ftohtësi në zemër, që çdo herë rikthente kujtimin e Klajdit dhe asaj nate të fundit në vilën e braktisur.

Një mbrëmje, Lori ndjeu një ndjesi të çuditshme. Papritur, në shtëpinë e saj u shfaq një letër e shkruar me dorë, duke u shfaqur në vendin ku ajo ruante kutinë e kujtimeve nga vila. Letra mbante një mesazh të çuditshëm, që dukej si një mesazh nga vetë Klajdi:

Tani që vila është e lirë, ndjenjat dhe kujtimet që më lidhnin aty kanë nisur të zbehen… por unë nuk dua të largohem pa lënë diçka të fundit për ju. Ruani kujtimet tona dhe kurrë mos harroni se fuqia më e madhe qëndron në lidhjet e përjetshme. Tani, do të jem gjithmonë pranë jush, edhe pse në një botë tjetër. Faleminderit që më dhatë mundësinë të çlirohem.”

Ariana, duke lexuar mesazhin me një ndjenjë emocionuese, i thirri miqtë për t’ua treguar. Të gjithë u mblodhën dhe lexuan letrën në heshtje, secili duke kuptuar mesazhin dhe sakrificën e Klajdit për ta dhe për shpirtrat e tjerë. Ai nuk donte t’i lërë vetëm, pavarësisht nga çlirimi i vilës.

Pas kësaj, ata vendosën të bëjnë diçka në kujtim të tij – një udhëtim në një vend të cilin Klajdi kishte dashur gjithmonë të vizitonte, por që nuk e pati kurrë mundësinë. Ishte mënyra e tyre për t’i nderuar kujtimin dhe për të mbajtur gjallë kujtimet e bukura.

---

Ditët kaluan dhe ata përgatitën udhëtimin. Shkuan në një vend të qetë dhe natyror, plot gjelbërim, me një pamje të mahnitshme nga mali dhe një liqen i pastër në afërsi. Vendosën një gur të vogël, të gdhendur me emrin e Klajdit, si një simbol për të kujtuar sakrificën dhe shoqërinë e tij.

Gjatë udhëtimit, çdo kujtim i kaluar me të nisi të përshfaqej me një intensitet të thellë dhe plot emocion. Ata kaluan orë të tëra duke folur për të, duke rikujtuar aventurat, të qeshurat, momentet e vështira dhe sakrificën që ai kishte bërë për të çliruar vilën dhe për t’i mbrojtur ata.

Lori: “Ai gjithmonë ka qenë ai që mendonte për të gjithë ne. Edhe kur u ballafaquam me mallkimin e vilës, ishte i pari që vendosi ta çlironte me çdo kusht. Më mungon.”

Arta: “Mendoj se gjithmonë do të jetë me ne, në kujtimet tona. Ai është pjesë e asaj që ne jemi tani.”

Ariana: “Dhe mësuam nga ai që sakrifica e vërtetë është për të mbrojtur ata që do… edhe kur vetë humb gjithçka.”

Në momentin e fundit të udhëtimit, ndërsa po shikonin diellin që perëndonte mbi liqenin, të gjithë ndienë një prani të lehtë pranë tyre, si një fllad i butë që preku fytyrat e tyre dhe u dha një ndjesi ngrohtësie. Ata e dinin se ishte Klajdi, duke i përshëndetur për herë të fundit, duke i falenderuar për kujtimet e bukura dhe për lirinë që ata i kishin dhënë.

---

Duke u kthyer në qytet, Ariana, Lori dhe Arta e ndjenin që kapitulli i vilës ishte mbyllur përfundimisht. Në zemrat e tyre, Klajdi ishte ende i pranishëm, si një kujtim i përhershëm dhe si një frymëzim për të jetuar me guxim dhe dashuri.

Por ndërsa dita po vinte në fund dhe errësira po mbulonte qytetin, ata nuk mund të mos mendonin për vilën e braktisur që tashmë ishte bërë thjesht një relikë e të kaluarës, e mbuluar nga misteret që dikur kishte mbartur. Dhe, ndonëse ata ishin të çliruar nga mallkimi, në thellësitë e zemrave të tyre ata e dinin se kujtimet dhe lidhjet nuk zhduken kurrë plotësisht – ato vetëm ndahen në mes të atyre që guxojnë t’i kujtojnë dhe t’i ruajnë.

Vila e braktisur mbeti një kujtim i largët, por gjithmonë i gjallë në zemrat e tyre, ndërsa ata vazhdonin jetën e tyre me guxim dhe me kujtimet e shtrenjta të humbura dhe të rifituara.

--------

Pasi muajt kaluan, Ariana, Lori dhe Arta filluan të ndjejnë se jeta po kthehej në normalitet. Megjithatë, hija e vilës dhe kujtimi i Klajdit ishte gjithmonë i pranishëm. Sidoqoftë, çdo herë që përpiqeshin të linin pas të kaluarën, një kujtim i papritur ose një ndjenjë e çuditshme i tërhiqte pas – si të ishin ende të lidhur me diçka që nuk kishte përfunduar.

Një natë vonë, ndërsa Lori po përpiqej të flinte, dritarja e saj u hap vetë. Një fllad i ftohtë hyri në dhomë, dhe ajo ndjeu një prani të çuditshme. Në dritën e zbehtë të hënës, ajo vuri re një siluetë të paqartë që qëndronte pranë dritares. Zemra i rrahu fort, por u përpoq të mbante qetësinë.

Lori: "K-Klajd... je ti?"

Silueta qëndroi për disa çaste pa lëvizur, pastaj u zhduk, duke lënë një shenjë në xhamin e dritares. Ishte një gjurmë që dukej si një dorë me fjalët "Mos më lini".  Lori ndjeu një drithërimë të ftohtë, dhe kuptoi se diçka akoma nuk ishte zgjidhur.

Të nesërmen, ajo u takua me Arianën dhe Artën për t'u treguar çfarë kishte parë. Të tre u ndjenë të shqetësuara dhe vendosën të ktheheshin sërish te vila e braktisur për të zbuluar çfarë po i përndiqte ende. Edhe pse e dinin se mund të përballeshin me diçka të rrezikshme, kurioziteti dhe ndjenja e përkatësisë ndaj Klajdit i shtynë përpara.

---

Kur arritën tek vila, gjithçka dukej e qetë. Muret e errëta dhe të ftohta të vilës i prisnin, si të ishin ndjeshmëri të plota të shpirtrave që aty qëndronin në heshtje. Ata hynë brenda, dhe në vend që të gjenin reliket e vjetra, ndeshën një dhomë të ndryshme – një dhomë që nuk e kishin parë më parë.

Në mes të dhomës ishte një kuti e madhe prej druri, që dukej si një arkivol i vjetër dhe i braktisur. Ndërsa iu afruan, kutia nisi të dridhej lehtë, si të mbante një sekret brenda saj që mezi priste të zbulohej. Ariana ngurroi për një çast, pastaj, me guximin që kishte grumbulluar nga përvoja e tyre e kaluar, e hapi kutinë.

---

Kur kutia u hap, një erë e ftohtë përshkoi dhomën dhe një hije e zymtë u përhap përreth. Brenda kutisë ishte një varëse e argjendtë me një gur të zi që rrezatonte një dritë të errët dhe të ftohtë. Ishte një simbol i njohur për të tre – i ngjashëm me atë që kishin parë në letrat e Sofias. Lori e mori varësen dhe ndjeu një ndjesi të fortë, sikur po thithej në një botë tjetër.

Papritmas, një zë i njohur, i dobët por plot dhimbje, iu dëgjua në dhomë.

Zëri i Klajdit: "Nuk kam ikur. Jam këtu... i ngujuar, i pafuqishëm për t'u çliruar plotësisht."

Ariana, Lori dhe Arta u stepën dhe ndien një ftohtësi të thellë në zemër. Kishin menduar se e kishin liruar vilën, por tani kuptuan se mallkimi ishte më i thellë se ç'e kishin imagjinuar. Klajdi ishte ngujuar ende aty, përtej të kuptuarit të tyre.

Ariana: "Çfarë duhet të bëjmë për të të liruar përfundimisht, Klajd?"

Zëri i Klajdit: "Duhet të gjeni kujtimin e fundit të vilës, një kujtim që mbetet i mbyllur në një vend që vetëm ju mund ta zbuloni. Do të duhet të hyni në të kaluarën e thellë të Sofias dhe të përjetoni atë që ajo përjetoi."

Lori, Ariana dhe Arta e kuptuan se për të çliruar përfundimisht Klajdin dhe shpirtrat e tjerë, duhet të riktheheshin në të kaluarën, të përjetonin mallkimin dhe dhimbjen që kishte mbërthyer vilën. U përpoqën të mbajnë zemrën të qetë ndërsa kuptuan se kjo do të ishte prova e tyre më e vështirë dhe mundësia e fundit për të çliruar përfundimisht shpirtrat e humbur.

Me një ndjenjë të rëndë në zemër, ata vendosën të mos heqin dorë. Aventura e tyre nuk kishte mbaruar – ajo sapo kishte filluar.