Vila e Braktisur

9.Gjurmet e mallkimit

Dita e re i gjeti miqtë të kthyer në qytet, të ndarë mes lehtësimit dhe trishtimit për humbjen e kujtimeve të tyre. Ishin të lodhur dhe të rraskapitur, por ndjenja e qetësisë qëndronte e brishtë. Për disa ditë, asnjëri prej tyre nuk foli për vilën. Secili përpiqej të rikuperonte pjesët që i mungonin, por mungesa e kujtimeve lëvizte në mendjet e tyre si një hije e ftohtë.

Lori ndjeu ndjesinë e humbjes më shumë se të tjerët. Një ditë, ajo mori një ditar të vjetër dhe filloi të shënonte çdo kujtim që i kujtohej, çdo detaj të jetës së saj që ende ishte i qartë. Por, teksa kalonte fletët, ajo vuri re se disa nga ato kujtime nuk përputheshin plotësisht. Çdo herë që përpiqej të shkruante për vilën, dora e saj ngurronte, sikur një forcë e padukshme përpiqej ta ndalonte.

Një mbrëmje, ndërsa miqtë ishin mbledhur në një kafene, një ndjesi e pazakontë përshkoi të gjithë trupin e tyre, dhe të gjithë e kuptuan menjëherë. Ishte një ftohtësi e njohur, si një frymë nga e shkuara që nuk po i linte të qetë.

Ariana: (duke folur me zë të ulët) “Ju ndjeni të njëjtën gjë?”

Klajdi: (duke tundur kokën) “Po… sikur diçka nga ajo vilë ende qëndron me ne. Çfarë kemi lënë pas atje?”

Arta: “Ne sakrifikuam kujtime, por ndoshta s'kemi çliruar vërtet shpirtrat. Mos ndoshta ka diçka që kemi harruar?”

Pikërisht atë çast, telefoni i Arianës tingëlloi, dhe ajo vuri re një mesazh të çuditshëm nga një numër i panjohur:
“Nëse dëshironi të kuptoni të vërtetën e plotë, kthehuni te vila. Është diçka që nuk mund ta lërë pa përmbushur…”

Miqtë u panë mes tyre, të ngurtësuar nga habija dhe frika. Kush po i thërriste sërish tek ai vend i mallkuar? Dhe çfarë mund të kishte mbetur ende për t'u zbuluar?

Lori: “Ndoshta duhet të shkojmë dhe ta përfundojmë një herë e përgjithmonë këtë histori. Nuk mund të jetojmë me këtë frikë dhe ankth të përhershëm.”

Klajdi: “Por nëse është një kurth? Nëse ajo vilë kërkon diçka më shumë nga ne?”

Pas një pauze të gjatë, të gjithë vendosën se e kishin një përgjigje për t’i dhënë vilës. Më mirë ta përballnin misterin për herë të fundit sesa të jetonin përgjithmonë të frikësuar nga hija e saj.

---

Pasi mbërritën në vilë, nata kishte rënë dhe gjithçka përreth ishte mbuluar nga një heshtje e thellë. Ata i përjetuan përsëri të njëjtat ndjenja të frikshme dhe të padukshme që i kishin ndjekur gjatë largimit të fundit.

Kur hapën derën e drunjtë, një zhurmë e rëndë iu drejtua nga brenda. Sikur vila po i priste me padurim për rikthimin e tyre. Ata u drejtuan për nga dhoma kryesore, ku kishin zbuluar kujtimet e humbura. Por kësaj here, ata gjetën një tjetër pamje të çuditshme.

Në mes të dhomës ndodhej një pikturë e madhe, që nuk e kishin parë më parë. Piktura përshkruante Sofian me një vështrim të pafuqishëm dhe një dorë të shtrirë drejt tyre, ndërsa një hije e errët qëndronte prapa saj, sikur të përfaqësonte çdo kujtim dhe çdo vuajtje që ajo kishte pësuar.

Ariana: (duke u afruar pikturës) “Ndoshta… e vërteta që kërkojmë është këtu.”

Papritmas, Sofia u shfaq përpara tyre, kësaj here jo si fantazmë por si një hije e zbehtë, me një pamje tronditëse, si për të treguar përjetimin e saj të vuajtjes dhe izolimit të pafund.

Sofia: “Unë mbetem e lidhur këtu… jo nga zgjedhja ime, por nga mallkimi i atyre që më ndanë nga bota. Për të thyer plotësisht mallkimin, duhet që një prej jush të ndajë vuajtjen time… përndryshe, unë do të qëndroj gjithmonë këtu, dhe çdo shpirt që vjen pas jush do të jetë pjesë e tij.”