Vila e Braktisur

6.Sakrifimi i shpirtit

Në një heshtje të tmerrshme dhe me zemrat që u rrihnin me shpejtësi, miqtë kuptuan se asgjë nuk ishte më si më parë. Të rrethuar nga errësira, dhoma e mbushur me një ftohtësi të pazakontë bëri që çdo frymëmarrje të ndjehej e rëndë dhe e zymtë. Zërat e tyre filluan të mbyteshin, ndërsa u përpoqën të gjenin një dritë shprese në atë situatë të paqartë.

Klajdi: (duke marrë frymë me vështirësi) "Nuk mund të qëndrojmë këtu përgjithmonë. Duhet të gjejmë një mënyrë për të dalë. Ky vend po më mbyt."

Por sa më shumë që përpiqeshin të gjenin një rrugëdalje, aq më e fuqishme bëhej ndjenja se dhoma po i mbante të burgosur. Kishte diçka të padukshme që i mbante të lidhur, si një forcë e errët që u përçonte frikën dhe një peshë të papërshkrueshme.

Ariana: "Kemi parë shumë për të dyshuar më tej. Mendoj se duhet të pranojmë se kjo vilë kërkon diçka nga ne. Dhe nuk është thjesht një zbulim historie. Është… si një borxh i pazgjidhur."

Në atë moment, një zë i largët, i pashpjegueshëm, nisi të mbushte dhomën. Ishte si një pëshpëritje që vinte nga muret, një përzierje e dhimbjes dhe mllefit, ndërsa imazhet e errëta të së kaluarës filluan të formoheshin para syve të tyre. Ata panë një skenë ku një grua e re, me sy të lodhur dhe fytyrë të zymtë, kryente një ritual të lashtë, duke pëshpëritur fjalë të panjohura. Ishte sikur gruaja po përpiqej të shpëtonte dikë ose diçka nga e keqja e këtij vendi.

Arta: "A është Sofia… ajo që na kërkon ndihmë? Apo ky është vetëm fillimi i një makthi që nuk do të mbarojë?"

Si të përpiktë nga skena e ritualit, dyert dhe dritaret e dhomës u mbyllën fuqishëm. Zëri i Sofias u dëgjua i ashpër dhe i përzier me dëshpërim:
Zëri i Sofias: "Unë kam bërë sakrificën time, por kjo vilë nuk u ngop kurrë. Ju keni hyrë në vendin tim, dhe tani është radha juaj të sakrifikoni për të çliruar të kaluarën e këtij vendi. Çdo shpirt që është prekur nga ky mallkim ka një lidhje me këtë dhimbje."

Pamjet e errëta qëndronin si një barrë e padukshme mbi ta. Kuptuan se, në mënyrë të çuditshme, secili kishte një lidhje me të kaluarën e vilës, një lidhje që nuk e kishin kuptuar më parë. Ishte sikur të kishin zgjedhur vetë të vinin në këtë vend për të përballuar diçka që i lidhte që prej shumë kohësh.

Lori: (me një frymëzëri dridhëse) "Mbase të gjithë ne kemi një arsye pse jemi këtu, një arsye pse na është dashur të përballemi me këtë vend. Sofia, çfarë kërkon prej nesh?"

Pas një pauze të zgjatur, zëri i Sofias mbush dhomën sërish me një seriozitet që i përshkonte deri në palcë.

Sofia: "Dua që njëri prej jush të ofrojë shpirtin e tij si një sakrificë. Ky është çmimi për çlirimin e shpirtit tim dhe të tjerëve që janë të lidhur përjetësisht këtu."

Fjalët e saj përshkuan miqtë si një thikë e ftohtë. Ata e dinin se një sakrificë e tillë do të ishte më shumë se thjesht një humbje; ishte një dhimbje dhe një sakrificë e madhe që duhej bërë për hir të paqes së vilës dhe për lirimin e shpirtit të Sofias.

Ariana: "Kjo nuk mund të jetë e vërtetë. Si mund të kërkojë një shpirt tjetër? Nuk mund ta lejojmë të na marrë një nga ne."

Klajdi: (duke i shikuar të tjerët në sy) "Kemi kaluar shumë për të arritur këtu. Por ndoshta është koha të marrim një vendim të vështirë. Sofia nuk do të ndalet. Dhe nëse nuk e bëjmë… të gjithë do të mbesim këtu përgjithmonë."

Ndërsa errësira filloi të rritet përreth tyre, miqtë mbetën në dilemë të thellë. Çdo sekondë që kalonte, errësira dukej se bëhej më e fuqishme, duke përthithur çdo ndjenjë shprese. A do të ofronte njëri prej tyre shpirtin për të shpëtuar të tjerët dhe për të thyer mallkimin? Apo do të gjenin një mënyrë për t’i shpëtuar këtij labirinti të errët, të mbështjellë me mallkimin e vilës?

Në një çast tensioni të heshtur, të gjithë miqtë ndien peshën e zgjedhjes që qëndronte përpara tyre. Atmosfera ishte e ftohtë dhe e rëndë, sikur çdo frymëmarrje po u bëhej gjithnjë e më e vështirë. Ata ishin të gjithë të frikësuar, të përballur me një të vërtetë që nuk mund ta shmangnin më.

Lori shikonte miqtë e saj, me sytë e mbushur me një përzierje trishtimi dhe vendosmërie. Duke parë secilin prej tyre, ndjeu në zemër një thirrje të fuqishme – një nxitje për të bërë atë që askush tjetër nuk po guxonte të bënte.

Lori: (me zë të qetë, duke u munduar të mos dridhej) "Dikush prej nesh duhet ta bëjë. Ky vend nuk ka për të na lënë kurrë të lirë për sa kohë që mallkimi qëndron mbi të."

Ariana: "Jo, Lori! Nuk mund të jesh ti. Ka për të qenë një tjetër rrugë... ne do ta gjejmë."

Por Lori nuk tërhoqi shikimin. Ajo dukej sikur kishte kuptuar diçka të thellë, një lidhje të pashpjegueshme me shpirtrat që banonin vilën. Ishte si një ndjesi e lindur nga një pjesë e errët e vetëdijes së saj, një përgjegjësi që e ndjente në thellësi të shpirtit.

Lori: "Unë ndiej se është zgjedhja ime. Mbase Sofia e ka dashur gjithmonë këtë sakrificë… dhe unë jam gati ta bëj."

Miqtë përpiqeshin ta ndalonin, duke e lutur të mos vazhdonte. Klajdi i kapi dorën, duke shpresuar se mund ta mbante larg asaj që ishte e destinuar për të. Megjithatë, në shikimin e saj kishte një qetësi të pashpjegueshme – një ndjenjë çlirimi të heshtur, sikur Lori e dinte se ky ishte fati që kishte pritur gjithmonë.

Ajo qëndroi në mes të dhomës, ku dritat e errëta rreth saj filluan të intensifikoheshin. Pamjet e Sofias dhe të dashurit të saj u shfaqën përsëri në pasqyrë, me shikimin e tyre të dhimbshëm, të përzier me një mirënjohje të thellë.

Ariana: (duke qarë) "Lori, të lutem, mendoje dhe një herë. Mos e bëj këtë."

Lori: (me një buzëqeshje të lehtë) "Mos qaj, Ariana. Unë dua që ju të dilni që këtu… të gjithë. Nëse kjo është çmimi për t'ju shpëtuar, atëherë unë e pranoj."

Lori hodhi një shikim të fundit te secili prej miqve të saj, dhe fytyrat e tyre të pikëlluara ia thyen zemrën, por nuk e ndaluan vendosmërinë e saj. Ajo mbylli sytë, dhe një ndriçim i errët e mbuloi atë, duke ndjerë dorën e Sofias në supin e saj, një përshëndetje e fundit nga bota e përtejme.

Lori: "Do të jem gjithmonë me ju, edhe nëse nuk jam më. Kujdesuni për njëri-tjetrin."

Me këto fjalë të fundit, figura e saj filloi të zbehej brenda dritës së ftohtë dhe të errët, duke u zhdukur ngadalë. Miqtë e saj qëndruan të ngrirë, të mbushur me një trishtim të thellë që nuk do të largohej kurrë. E dinin se Lori kishte bërë një sakrificë të pamundur për ta – një sakrificë që vetëm një mik i vërtetë mund të bënte.

Kur drita u kthye, dhoma ishte bosh. Vilën e kishte mbushur një qetësi e padëgjuar më parë, si një frymë lirimi pas një kohe të gjatë. Sofia dhe i dashuri i saj nuk shfaqeshin më në pasqyrë. Mallkimi ishte thyer, por zemrat e miqve kishin mbetur përgjithmonë të plagosura nga humbja e shoqes së tyre më të mirë.

Ata dolën nga vila, por shpirti i tyre mbeti aty, me kujtimin e një sakrifice që nuk do të harrohej kurrë.