Vila e Braktisur

5.Pasqyra e të shkuares

Heshtja e dhomës ishte e ngjashme me një varr, e mbushur me frikë dhe tension. Të gjithë shikimet u drejtuan tek dera e mbyllur, e cila dukej se kishte marrë një jetë të vetën, duke luhatur ngadalë, si një shenjë e paralajmërimit për ata që ishin brenda. Klajdi e ndjeu dridhjen në duar kur e shihte, ndërsa Ariana vazhdonte të mendonte për fjalët e Sofias dhe përkujtimet që ishin të lidhura me atë vend.

Arta: (duke mbajtur bllokun e shënimeve) “Ne duhet të qëndrojmë bashkë. Të gjithë jemi të lidhur me këtë vend, dhe vetëm së bashku mund ta çlirojmë shpirtin e Sofias.”

Lori: “Po, por si? Çfarë mund të bëjmë tani që jemi këtu? Ajo tha se vetëm njëri prej nesh do të largohej.”

Fjalët e saj u ndien si një gur i rëndë që u hodh në ujë, duke krijuar valë të frikshme. Çdo mendim për shpëtim u ndalua, dhe çdo zë dukej sikur e rrethonte ata në një rrjet të errët.

Ariana: (duke hedhur një vështrim të frikësuar rreth dhomës) “Ndoshta ne duhet të shohim më thellë. Kjo pasqyrë… ndoshta ka diçka tjetër që duhet të zbulojmë.”

Klajdi: “Si mund ta bëjmë këtë pa u ndjerë se po rrezikojmë më shumë?”

Arta: (duke thyer heshtjen) “Mund të provojmë të komunikojmë me shpirtrat. Sofia na dha një mundësi. Të gjitha këto relike, dhimbjet e së kaluarës… ndoshta ato janë çelësi.”

Ariana e zgjati dorën drejt pasqyrës, duke e prekur lehtësisht. Menjëherë, një dritë e errët shpërtheu, dhe figura e Sofias u shfaq përsëri, e zymtë dhe e frikshme.

Sofia: “Përballuni me të vërtetën tuaj. Çfarë do të bëni për të shkatërruar këtë mallkim? A jeni të gatshëm të flisni me shpirtrat e atyre që kanë vuajtur?”

Miqtë u shikuan mes tyre, duke u përballur me dilemat e brendshme. Arianës iu kujtua të kaluarën e saj – të gjitha sakrificat që kishte bërë për të
mbajtur gjallë dashurinë e saj.

Ariana: “Ne duam të flasim. Duam të dëgjojmë, të kuptojmë. Kjo është arsyeja pse jemi këtu. Të lutem, na trego se si mund të ndihmojmë.”

Figura e Sofias lëvizi ngadalë, dhe papritur, dhoma u mbush me një dritë të butë, si një reflektim i një kohe më të mirë. Pasqyra filloi të ndriçonte me imazhe të kaluara – figura të panjohura duke vallëzuar, duke qeshur, dhe duke krijuar kujtime të bukura që ndiheshin të ngrohta dhe të gëzuara.

Arta: “Këto janë kujtime të lumtura. Ato na tregojnë se mallkimi ka nisur nga dhimbja, por është koha që ta kthejmë në dashuri.”

Kjo mendim i dha guxim Lori, e cila hodhi një hap përpara. “Ne duhet të gjejmë reliket. Nëse Sofia dhe i dashuri i saj ndanin dashuri, ndoshta ka diçka që na tregon se si të riformësojmë këtë histori.”

Drita e errët e dhomës filloi të ndryshonte. Një dritë e re, e ndritshme, u shfaq mbi ata, duke i dhënë forcë të vazhdojnë. Klajdi, i cili kishte qëndruar më në prapa, vendosi të flasë.

Klajdi: “Mund të ketë një vend të veçantë ku ata kanë mbajtur kujtimet e tyre. Ndoshta, një vend ku të dy ishin të lirë të ishin vetvetja.”

Ariana, e udhëhequr nga instinkti i saj, e dinte se e gjitha çfarë kishin kaluar ishte një sfidë për të rivendosur të kaluarën. “Nëse e gjejmë këtë vend, ndoshta mund ta zbulojmë reliken që është e lidhur me dashurinë e tyre.”

Miqtë ranë dakord. Ata do të ndihmonin njëri-tjetrin të përballeshin me errësirën e vilës dhe të çlirojnë shpirtin e Sofias.

Arta: “Le të kërkojmë. Çdo hap i yni do të na çojë më afër së vërtetës.”