Vila e Braktisur

2.Thirrje nga e Shkuara

Teksa miqtë qëndronin në heshtje dhe përpiqeshin të kuptonin burimin e zërit të çuditshëm që vinin nga korridori, një ndjenjë e papërshkrueshme e ankthit i përfshiu. Gjithçka dukej si një ëndërr e keqe, por tensioni që ndihej në ajër u bënte të qartë se nuk ishte iluzion.

Lori: (me zë të dridhur) “Dëgjuat edhe ju atë?”

Arta: (duke u mbështetur në mur, e tmerruar) “Po... Ishte një zë, apo jo? Mbase dikush është vërtet këtu…”

Klajdi: (duke tentuar të ruajë qetësinë) “Nuk ka kuptim. Ky vend ka dekada i braktisur. Ndoshta era po luan me mendjet tona.”

Ariana mori frymë thellë dhe hodhi sytë përreth. Diçka brenda saj i thoshte që ky zë nuk ishte thjesht një iluzion, por një thirrje për të zbuluar sekretet që fshiheshin në vilë.

Ariana: “Ky vend nuk është thjesht një shtëpi e braktisur. Është sikur po përpiqet të na tregojë diçka. Mbase duhet të ndjekim atë zë.”

Të tjerët e shikuan me mosbesim, por në heshtjen që pasoi, të gjithë e ndjenë që Ariana kishte të drejtë. Ishte diçka më e thellë në atë vilë, diçka që u kërkonte vëmendje dhe nuk do t’i linte të qetë derisa të zbulonin të vërtetën.

Ndërsa ndiqnin korridorin e ngushtë, dritat e telefonave të tyre filluan të zbeheshin, duke lënë një ndriçim të dobët që mezi u jepte mundësi të shihnin përpara. Secili hap që bënin çlironte një kërcitje të lehtë nga dyshemeja prej druri, ndërsa e gjithë vila dukej sikur lëvizte dhe merrte frymë me ta.

Kur arritën në fund të korridorit, u gjendën përballë një dere të rëndë prej druri, të mbuluar me zbukurime të vjetra dhe simbole të çuditshme që nuk i kishin parë më parë. Në mes të derës ishte gdhendur një emblemë e rrumbullakët, që paraqiste një fytyrë gruaje me sy të zymtë dhe buzë të shtrembëruara në një buzëqeshje të trishtë.

Lori: (duke e prekur emblemën) “Kjo grua… duket sikur është e mbushur me dhimbje. Pse një emblemë e tillë në një vilë?”

Ariana e shtyu derën me kujdes, dhe brenda zbuloi një dhomë të ftohtë dhe të madhe, që dukej si një bibliotekë e lashtë. Rafte të tërë të mbushur me libra të vjetër e dorëshkrime i rrethonin, ndërsa një tryezë e madhe ndodhej në mes të dhomës, ku një libër i hapur qëndronte mbi një karrige të pluhurosur.

Klajdi: “Kushdo që ka jetuar këtu, ka qenë i apasionuar pas librave… ose mbase i fiksuar.”

Ariana: “Mbase këtu mund të gjejmë përgjigje. Ky libër mund të na tregojë diçka.”

Ariana iu afrua ngadalë librit të hapur dhe vuri re se faqet e tij ishin të mbushura me dorëshkrime në një gjuhë të vjetër, që mezi mund të lexohej. Megjithatë, disa fjali ishin të qarta: “Shpirtrat e humbur, të ngujuar përjetësisht në errësirë… të gjithë janë viktima të një faji të fshehur, që askush nuk guxon ta përmendë.”

Arta: (me zë të ulët) “Po sikur ky libër të jetë një lloj ditari… një thirrje për ndihmë nga shpirtrat e mbetur këtu?”

Papritur, një erë e lehtë përshkoi dhomën dhe fletët e librit filluan të lëviznin vetë, duke ndaluar në një faqe të caktuar. Të katër u përkulën për të parë, dhe një imazh i një vajze të re u shfaq në faqe, e veshur me rroba të vjetra, me një shikim të boshatisur dhe të dhimbshëm.

Lori: “Ajo… duket sikur na shikon. Sikur diçka e lidh atë me këtë vilë.”

Ariana: “Kjo vajzë duhet të ketë qenë dikush që ka jetuar këtu. Mbase shpirtërat e saj janë ende të ngujuar brenda mureve të vilës, duke pritur dikë që të zbulojë historinë e saj.”