Vila e Braktisur

8.Sfidë me Hijet

Dhoma ishte e qetë. Heshtja ishte e thellë, si ajo që ndodh para një stuhie të frikshme. Miqtë ndienin praninë e një force të padukshme, që sikur përpiqej t’i mbante të lidhur në vend. Ariana i kishte sytë nga dera e mbyllur me forcë, ndërsa Klajdi filloi të prekte muret për të gjetur ndonjë dalje tjetër të fshehtë, por gjithçka ishte e pashpresë.

Lori: (duke u dridhur) “A jemi të gjithë… të burgosur këtu? A është kjo pjesë e mallkimit?”

Ariana: “Diçka po luan me ne. Kjo vilë nuk na do këtu, por duket se as nuk na lë të largohemi.”

Një dritë e dobët filloi të rrjedhë nga një cep i dhomës. Ishte një shkëlqim i kuq, që dukej sikur vërshonte nga një objekt i fshehur poshtë dyshemesë. Ariana, me zemër që i rrihte fort, iu afrua dhe e preku vendin ku drita rrezatonte. Me kujdes, largoi një pjesë të drurit të vjetër, duke zbuluar një kuti të errët e të mbështjellë me pëlhurë të zezë.

Kur e hapi kutinë, gjeti një tjetër relike brenda: një medaljon të vjetër, të mbushur me hirin e një luleje që kishte humbur ngjyrën prej kohës. Medaljoni dukej se mbante një energji të fuqishme dhe një mister të thellë.

Klajdi: (duke e parë me dyshim) “Çfarë është ajo? Duket sikur ka fuqi të errëta brenda.”

Ariana e shtrëngoi medaljonin në dorë dhe ndjeu një lloj energjie që përshkoi trupin e saj, si një valë të ngrohtë që u përhap nëpër gjymtyrët e saj. Papritmas, ajo pa një pamje të shpejtë në mendje: pamja e Sofias që mbytej në ujë, ndërsa një dorë e padukshme e mbante poshtë. Ishte një skenë e frikshme dhe e dhimbshme.

Ariana: “Ky medaljon është relikeja e fundit. Është lidhja përfundimtare mes saj dhe kësaj vile… dhe ndoshta çelësi për të çliruar shpirtin e saj.”

Arta: “Por si mund ta përdorim atë? Nëse ka kaq shumë fuqi, mund të na dëmtojë po aq sa të na ndihmojë.”

Teksa po përpiqeshin të kuptonin se çfarë duhej bërë, një jehonë filloi të ndizej në dhomë, si një pëshpëritje e largët që vinte nga muret. Fjalët tingëllonin të largëta, por gjithnjë e më të qarta.

Zëri në mur: “Vetëm ata që guxojnë të përballen me të kaluarën dhe ta pranojnë të vërtetën e errët, do të jenë të lirë.”

Në atë çast, drita e kuqe filloi të zbehej, dhe miqtë kuptuan se duhet të vepronin shpejt, përpara se vila të mbyllte plotësisht mundësinë e tyre për shpëtim.

Lori: (me vendosmëri) “Ne duhet të zbulojmë se çfarë ndodhi me të vërtetë. Sofia duhet të na tregojë.”

Klajdi: “Po si? Si mund ta sjellim të shfaqet?”

Duke menduar për fjalët e pëshpëritura dhe medaljonin në dorë, Ariana mori një frymë të thellë dhe vendosi medaljonin mbi pasqyrën e dhomës, aty ku Sofia ishte shfaqur më parë. Një dritë e kuqe filloi të shndëriste përreth, dhe papritmas, figura e Sofias u duk përsëri, me një pamje të ndryshme – plot dhembje, por njëkohësisht, me një shpresë të zbehtë në sytë e saj.

Sofia: (me një zë të lodhur) “Ju jeni pranë zgjidhjes. Por për të çliruar këtë vilë, duhet të sakrifikoni një pjesë të vetes tuaj, një kujtim që mbani të shtrenjtë. Vetëm kështu mund të thyeni mallkimin që më ka mbajtur këtu.”

Miqtë u panë mes tyre të hutuar. Çfarë sakrifice kërkohej prej tyre? A ishin ata të gatshëm të humbnin një pjesë të kujtesës së tyre për të çliruar shpirtrat e vilës?

Ariana: “Nëse kjo është mënyra e vetme për ta ndihmuar, unë jam gati. Kjo shtëpi nuk duhet të vuajë më.”

Por përpara se të vendosnin të gjithë, dhoma u përfshi nga një erë e fortë që u përplas në fytyrat e tyre, duke i shtyrë prapa. Ndërsa Sofia zbehej, një hije e errët filloi të shfaqej, më e fortë dhe më kërcënuese se çdo gjë që kishin parë deri tani. Hija dukej sikur përfaqësonte të keqen që i kishte lidhur ata në vilë dhe mallkimin që nuk do të shuhej lehtë.

Hija: “Asnjërit prej jush nuk i është dhënë leja për të lënë këtë vend. Për çdo shpirt që hyn, një shpirt duhet të qëndrojë këtu përjetësisht.”

Klajdi ngriti dorën, me zë që i dridhej, por me guxim: “Do të gjejmë një rrugëdalje, qoftë dhe përmes sakrificës. Nuk do të jemi ne ata që do të qëndrojmë përgjithmonë.”

Ata mbajtën duart e njëri-tjetrit, duke ndier praninë e hijes që rrethonte dhomën, sikur të ishte një gardian që mbante çdo dalje të bllokuar. Ndërsa vila përpëlitej në një betejë mes së mirës dhe së keqes, një shpirt brenda tyre po ndizte një dritë shprese për liri.

Fundin e historisë ende nuk e dinin…

Pas një pauze të gjatë të mbushur me ankth dhe frikë, miqtë qëndronin të kapur pas duarve të njëri-tjetrit, duke ndier pulsin e frikës që përshkonte të gjithë dhomën. Në fytyrat e tyre shihej lodhja dhe shqetësimi për të panjohurën që i rrethonte.

Lori: “Ne duhet të gjejmë një mënyrë për të thyer këtë mallkim. Sofia na tregoi çelësin, por çfarë do të thotë të sakrifikojmë kujtimet tona?”

Ariana: “Një pjesë e shpirtit tonë do të mbetet këtu… një kujtim i rëndësishëm do të humbasë. Por nëse kjo është mënyra për të çliruar vilën dhe Sofian, atëherë unë jam gati.”

Teksa diskutonin për çfarë mund të sakrifikonin, një derë e fshehtë në murin e dhomës u hap papritur, duke zbuluar një korridor të ngushtë, të mbuluar me pluhur e errësirë. Klajdi e pa këtë si një shenjë dhe bëri hapin e parë drejt korridorit, duke u ndjekur nga të tjerët. Ndërsa ecnin, korridori filloi të zgjatej dhe për të shfaqur copëza kujtimesh nga jeta e tyre: momente të gëzueshme, ndarje, lot, e dhimbje.

Në fund të korridorit, ata mbërritën në një dhomë të madhe dhe të rrënuar. Në qendër të saj, një vatër e vjetër e ndezur nxirrte një flakë të lehtë që ndriçonte ngjyrën e errët të mureve. Mbi atë vatër ishte varur një objekt i çuditshëm – një pasqyrë e mbushur me të çara, që reflektonte pamje të ndryshme nga jeta e tyre.

Ariana e afroi dorën te pasqyra, dhe pamja ndryshoi për t’i treguar një kujtim të saj të fëmijërisë, një moment që ajo kishte ruajtur gjithmonë në zemër. Ishte dita kur kishte fituar një garë të rëndësishme, një kujtim që e mbante si simbol të guximit dhe suksesit të saj.

Lori: (duke e parë) “A je gati të humbasësh atë kujtim? Të ndahesh nga ai për të liruar Sofian dhe shpirtrat e tjerë që janë ngujuar këtu?”

Ariana e uli kokën për një çast, me zemrën që i rrihte fort, por më pas mori një frymë të thellë dhe i pëshpëriti vetes: “Nuk do të ketë më të burgosur këtu.” Dhe me një vendosmëri të heshtur, ajo e preku kujtimin e saj në pasqyrë, duke ndier si diçka e ftohtë dhe e padukshme ia largonte atë nga mendja dhe zemra.

Kur largoi dorën, kujtimi u zhduk nga pasqyra, dhe ajo ndjeu një boshllëk të çuditshëm brenda saj. Por dhoma dukej sikur u ndriçua pak më shumë, dhe hija që i ndiqte ishte dobësuar.

Klajdi dhe Lori u panë mes tyre dhe kuptuan që edhe ata duhet të sakrifikonin pjesë të tyre për të përfunduar këtë. Secili prej tyre, njëri pas tjetrit, iu afrua pasqyrës dhe preku kujtimet e shtrenjta të tyre, duke lënë pas momente të dashura që më nuk do të ktheheshin kurrë.

Me çdo kujtim që sakrifikonin, hija në dhomë zvogëlohej dhe, përfundimisht, një dritë e ngrohtë e mbushi të gjithë hapësirën. U dëgjua një zë i butë që pëshpëriti në ajër, sikur të ishte Sofia, duke falënderuar për sakrificën e tyre.

Zëri i Sofias: “Shpirti im tani është i lirë… Dhe asnjë shpirt tjetër nuk do të mbetet i ngujuar këtu. Faleminderit.”

Papritmas, pasqyra u thye plotësisht dhe një shpërthim drite i zbehtë përshkoi dhomën, ndërsa muri përballë u hap, duke treguar rrugën për dalje. Miqtë e shihnin të liruar por të tronditur. Me kujtimet që kishin sakrifikuar, ata ndiheshin sikur një pjesë e tyre kishte mbetur përgjithmonë në atë vilë.

Ata filluan të ecnin drejt daljes, duke ndier peshën e dhimbjes dhe humbjes. Kur dolën jashtë, e ndien ajrin e freskët të natës dhe panë qiellin plot yje. Ishin të lirë… por gjithmonë do të mbartnin kujtimin e vilës, kujtimin e sakrificave të tyre dhe të mallkimit që më në fund ishte thyer.

Por ndersa largoheshin, nje ndjesi e ftohte iu kaloi mbi shpatull, sikur diçka, apo dikush, ende i ndiqte...