Vila e Braktisur

4. Çlirimi i shpirtit

Vila u përfshi nga një heshtje e frikshme pasi miqtë zbuluan unazën e Sofias. Atyre iu desh të ndanin një moment qetësie për të kuptuar rëndësinë e gjetjes së kësaj relikeje. Ndjenja e ftohtë që përshkonte dhomën i bëri të kuptonin se përmes këtij objekti, po lidhnin fatin e tyre me të kaluarën e dhimbshme të kësaj shtëpie të mallkuar.

Ariana: (duke e mbajtur unazën në dorë dhe e zhytur në mendime) “Kjo unazë është çelësi i të gjithë kësaj. Sofia e mbajti atë për një arsye të rëndësishme, dhe mesa duket, na la këtë të fundit për të na udhëhequr drejt zgjidhjes.”

Klajdi: “A je e sigurt që duam të ndjekim këtë udhë? Ky vend nuk na ka sjellë gjë tjetër veç frikë dhe paralajmërime të errëta.”

Por Ariana nuk e uli shikimin nga unaza. Dukej sikur një forcë e panjohur po e tërhiqte drejt saj, si një thirrje e heshtur nga shpirtrat e së kaluarës. Një pjesë e saj e ndiente se, përveç frikës, kishte edhe një ndjenjë detyre – një nevojë për të çliruar shpirtin e Sofias dhe të gjithë ata që ishin lidhur përjetësisht me këtë vilë të mallkuar.

Lori: (me zë të qetë, duke vështruar miqtë) “Mbase Sofia na solli këtu për një arsye. Ajo ndjeu diçka tek ne, një kurajë për të bërë atë që të tjerët nuk kanë guxuar. Dhe nëse kjo është e vetmja mënyrë për të shpëtuar shpirtin e saj, atëherë unë dua të vazhdoj.”

Teksa qëndronin në mes të dhomës, një dritë e lehtë filloi të shfaqej pranë pasqyrës ku kishin parë më parë reflektimin e Sofias. Ata ndien një nxitje për t'iu afruar dhe, pa e menduar dy herë, Ariana i çoi drejt pasqyrës, me unazën e Sofias ende në dorë.

Arta: “Çfarë duhet të bëjmë tani? Si e përdorim këtë relike për të zbuluar të vërtetën?”

Ariana ndjeu një impuls për të vendosur unazën pranë pasqyrës, dhe teksa e bëri këtë, një dritë e errët filloi të mbushte hapësirën rreth tyre. Pastaj, një figurë e panjohur u shfaq në pasqyrë, me një fytyrë të zbardhur nga dhimbja dhe vështrimin bosh.

Figura në pasqyrë: “Kushdo që kap këtë unazë, është i lidhur përjetësisht me trashëgiminë e kësaj vile. A jeni të gatshëm të përballeni me të vërtetën, edhe nëse kjo kërkon një sakrificë?”

Miqtë ndien një dridhje të brendshme, një frikë që i çliroi, por vendosmëria e tyre për të zbuluar të vërtetën i bëri të lëviznin përpara. Ariana e shtrëngoi unazën fort dhe i hodhi një shikim miqve të saj, duke e ndjerë mbështetjen e tyre edhe përballë rrezikut të madh.

Ariana: (duke iu drejtuar figurës) “Po, ne duam të dimë të vërtetën. Çfarë ndodhi këtu, dhe si mund të çlirojmë këtë vend nga mallkimi që e ka mbajtur të burgosur për kaq gjatë?”

Drita u bë më e fortë, dhe papritur, një pamje e qartë filloi të formohej në pasqyrë. Pamja ishte si një ëndërr, një kujtesë e largët nga koha e kaluar. Ata panë Sofian, një vajzë të re dhe të brishtë, duke qëndruar pranë një dritareje, ndërsa përpiqej të fshehte lotët. Jashtë dritares, shi binte me intensitet, dhe pamja e saj dukej e brengosur, si një shpirt i humbur në mes të stuhisë.

Në pasqyrë, një burrë i ri iu afrua nga prapa dhe e përqafoi atë me butësi. Ishte i dashuri i saj, ai që familja nuk e lejonte të ishte pranë saj për shkak të ndalimeve të rrepta shoqërore. Pamja tregonte dhimbjen dhe dashurinë e tyre të ndaluar, dhe momentet që kishin kaluar fshehurazi.

Sofia: (me zë të dridhur) “Nuk mund të jetojmë kështu përgjithmonë. Familja ime nuk do të na pranojë kurrë. Ata kanë bërë një pakt, dhe ky mallkim do të vazhdojë nëse nuk largohem nga këtu.”

I dashuri i saj e shikoi me një vendosmëri të pashoq, dhe i premtoi se ata do të largoheshin një ditë nga kjo shtëpi dhe nga ky fat i errët. Por ndërkohë që ai fliste, porta e dhomës u hap me forcë dhe babai i Sofias hyri brenda me një vështrim të zymtë.

Babai i Sofias:”Ju keni shkelur mbi çdo nder dhe rregull të familjes sonë. Kjo dashuri e ndaluar ka zgjuar të keqen që fle brenda kësaj shtëpie, dhe për këtë duhet të paguani çmimin.”

Në atë moment, figura e burrit u bë më e zymtë, dhe pa mëshirë, ai e ndau vajzën nga i dashuri i saj dhe e mbylli atë në dhomën e errët ku miqtë qëndronin tani. Dhimbja në sytë e Sofias ishte e thellë, dhe shpirti i saj dukej se po thyhej nga padrejtësia dhe pashpresa.

Teksa pamja filloi të zbehej, një pëshpëritje e fundit u dëgjua nga Sofia:

Sofia: “Mallkimi vazhdon për aq kohë sa ndarja dhe dhimbja mbeten të pashlyera në këtë shtëpi. Çlirojeni dashurinë time dhe do të çlironi këtë vilë përjetësisht.”

Pamja u zhduk, dhe pasqyra u kthye në normalitet, por fjala e fundit e Sofias mbeti e gjallë në mendjet e tyre. Miqtë kuptuan se për të çliruar shpirtin e saj dhe për të thyer mallkimin, ata duhet të gjenden dhe të bashkojnë reliket që përfaqësonin dashurinë e Sofias dhe partnerit të saj të humbur.

Klajdi: “Ajo foli për një pakt… ndoshta ka një relike tjetër që përfaqëson atë lidhje. Diçka që ka mbetur pas si kujtim i dashurisë së tyre.”

Lori: “Ne duhet të kërkojmë kudo në këtë vilë. Nëse relikeja e unazës është gjetur, mbase ka dhe një send tjetër që i përket të dashurit të saj.”

Ata vendosën të ktheheshin dhe të eksploronin katet e tjera të vilës, të sigurt se secili objekt i lashtë mund të mbante një copëz të historisë së Sofias. Teksa ecnin me kujdes nëpër korridoret e vilës, çdo shenjë dhe simbol dukej sikur po i drejtonte më afër zgjidhjes. Muret e pluhurosura dhe dyert e vjetra mbanin pas një botë sekretesh dhe dhimbjesh të harruara, por për ta, gjithçka ishte e gjallë dhe reale.

Në dhomën e bibliotekës, Arta gjeti një bllok të vjetër shënimesh, dhe pasi e hapi, gjeti shkrime të panjohura që i përkisnin dikujt që kishte jetuar aty shumë vite më parë. Në një faqe të bllokut, shkruhej një fragment që dukej se ishte i mbushur me trishtim dhe lot:

*"Sofia është dashuria ime e parë dhe e vetme. Do të bëj gjithçka për të, edhe nëse kjo më kushton jetën. Do të luftoj për ne, edhe nëse shpirti im ngec.

Teksa po lexonin shënimin e fundit në bllok, dhoma u mbush me një ftohtësi të thellë që ngrinte gjakun. Muret dukeshin sikur po mbylleshin rreth tyre, dhe hijet lëviznin ngadalë, duke u shfaqur gjithnjë e më pranë.

Ariana ngriti sytë nga fletorja dhe pa se pasqyra përballë tyre po mbante një reflektim të çuditshëm. Në vend të pamjes së tyre, ajo shfaqte fytyrën e një vajze me flokë të gjatë e të zinj, që ngjante shumë me Sofian. Sytë e saj ishin të trishtuar, dhe buzët dukeshin sikur po shqiptonin një mesazh të padëgjuar, të mbuluar nga heshtja e rëndë e dhomës.

Lori bëri një hap prapa, ndërsa figura e Sofias filloi të zgjatej drejt tyre nga brenda pasqyrës, sikur po përpiqej të dilte. Ajo preku xhamin, dhe teksa duart e saj u shfaqën nga reflektimi, një krismë e fortë u dëgjua, duke i bërë të gjithë të dridheshin.

Sofia:"Mallkimi ende nuk ka mbaruar… çdo shpirt që hyn këtu bëhet një pjesë e tij… dhe vetëm njëri prej jush do të largohet."

Dritat u fikën për një moment të vetëm, dhe kur u kthyen sërish, figura e Sofias ishte zhdukur, por në pasqyrë ata panë veten të përballur me hijet e tyre. Secili nga miqtë kishte një fytyrë të zbehtë, të mbushur me frikë, dhe mbi supet e tyre shfaqej një shenjë e errët, si një shirit që lidhte shpirtrat e tyre me vilën.

Papritur, dera u mbyll me një forcë të pazakontë dhe dhoma mbeti e mbyllur në errësirë. Miqtë u panë me sy të frikësuar, duke ndier se diçka e errët po i mbante të ngujuar përbrenda. Kush prej tyre do të dilte i gjallë, dhe çfarë do të kërkonte mallkimi si sakrificë për të çliruar vilën?

Vila e braktisur kishte vendosur të mos i linte të largoheshin lehtë…