Littekens - De Mystieke Wezens Hogeschool I *EDITING STOPPED*

Hoofdstuk vier *EDITED*

Hoofdstuk 4

'Goed zo, Ellis. Kom op, Sophie! Ja, mooi Will. Is dat alles wat je kunt, Brandon?' Meneer Lee liep door de klas terwijl we onze woede afreageerden op een paar oefenpoppen. Ik vond de lessen Verweer heel erg interessant. Af en toe kregen we wat historische feitjes over een techniek, wat heel leuk was. Het was vandaag vrijdag en tevens weer de laatste les van een vermoeiende schoolweek. Ik had net mijn vijfde pop aan flarden geschoten toen meneer Lee vooraan de klas onze aandacht opeiste.                                                 

'Klas', zei hij, 'ik wil even wat meedelen.' Iedereen stopte met wat hij bezig was en luisterde aandachtig naar meneer Lee.                             

'Ik zie dat sommige van jullie speciale gaven bezitten en ik dacht dat jullie die misschien wat meer zouden willen ontwikkelen.' Hij lachte vriendelijk. 'Na de les mogen geïnteresseerde leerlingen zich komen inschrijven voor een cursus Gavebeheersing en Ontwikkeling.'                                

Hij gebaarde dat we mochten verdergaan en ik liep naar de voorraadkast om een nieuwe pop te halen.                                        

'Ellis', hoorde ik meneer Lee's stem achter me zeggen. Ik sloeg de kast dicht met een pop over mijn schouder en keek hem vragend aan.                 

'Ellis, ik hoop dat je je wil inschrijven. Ik ben zeer gefascineerd door je gave', zei hij.                           

Ik keek hem verbaasd aan en vroeg dan: 'Hoe weet u dat ik een gave bezit?' Hij legde zijn hand op mijn vrije schouder.                             

'Dat is nou mijn gave', mompelde hij met een glimlach, 'maar daar kom je nog wel achter.’ Na de les liep ik dan, samen met een paar anderen naar Lee’s bureau.    

'Mooi', zei Lee en hij legde een klembord op tafel. Iedereen noteerde zijn naam en ik dan ook als laatste. Ik zag Wills naam staan en één of andere Victoria Muller. Ik verheugde me wel op deze lessen. Ze zouden woensdagnamiddag plaatsvinden.                                             

Mijn gave is verlammen. Heel nuttig, maar niet bij mij. Ik moet namelijk telkens iemand aanraken voor het kan werken. Hopelijk brengt deze les daar verandering in.     

Wanneer ik door de gangen struinde, nog niet van plan naar mijn kamer te gaan – kom op, het is vrijdag -, kwam ik Socrato tegen.                     

'Hallo Ellis', groette hij me wat somber. Ik groette hem ook.                 

'Hoe gaat het met je?', vroeg ik een beetje schuldbewust. Hij haalde zijn schouders op.                       

'Mary is een grote steun voor me.' Ik voelde de stroefheid van het gesprek en nam afscheid van Socrato met excuses. Terwijl ik de trap op liep, voelde een koude rilling door me heen gaan. Ik voelde het over mijn ruggengraat kruipen als een vieze slang op weg naar haar prooi.                       

'Het is nog niet voorbij, Bellefleur', hoorde ik in mijn hoofd, gepaard met een onverdraagbare pijn. Ik hoorde vals gegrinnik en keek verwilderd om me heen. Ik had niet doorgehad dat ik op mijn knieën was gevallen tot ik de schaafwond op mijn knie voelde branden. Snel krabbelde ik overeind en haastte me de trappen verder op. In volle vaart rende ik de gangen door. Ik liep bijna een meisje omver, die me luid scheldend nariep en baande me dan een weg naar mijn kamer.                 

‘Ellis,’ riep Mary bij mijn binnenkomst, 'kijk!' Ze hield een flyer omhoog met een beige achtergrond. Daarop stond een koppel uit de middeleeuwen, dansend in de stijl van toen. In koeien van letters stond erboven: “26 december, kerstbal! Mis het niet en vraag je lieveling nu mee uit!” Ik kreunde.