Littekens - De Mystieke Wezens Hogeschool I *EDITING STOPPED*

Hoofdstuk zes *EDITED*

Hoofdstuk 6

Ik werd wakker met een schok. Alsof iemand aan mijn been trok, werd ik terug gezogen naar de realiteit. Weg uit de akelig echte droom over mijn ouders. Ik denk niet dat die droom ooit weg zal gaan. Nu ik Deadrick gisteren gezien had, was ik gaan nadenken. Misschien kon ik mijn ouders wel zien. Als ze al niet naar het Hiernamaals waren gegaan.

Ik stond op met frisse moed. Vandaag was het woensdag en zou er de les Gavebeheersing zijn.

Mary en ik liepen samen naar de ontbijttafel en schoven aan bij Socrato, Victoria, Vic en William. Als eerste les vandaag had ik Planten. We zouden vandaag een uitstap naar het bos maken dus ik verliet de ontbijttafel al eerder. Iedereen stond al klaar en de lerares - het groenharig kaboutervrouwtje, mevrouw Blossom - tikte ongeduldig met haar voet op de grond tot ik me bij de groep voegde.                        

'Kom op' zei ze, 'we gaan! Is iedereen hier?'                                                  

Iedereen riep luid: 'JA' en toen vertrokken we het bos in.                                        

Ik hapte plotseling naar adem. Victoria, die blijkbaar ook samen met mij deze les had, keek geschrokken om. Ik bleef stokstijf staan en staarde hoe iedereen richting de open plek wandelde waar Deadrick gestorven was. Nou ja, vermoord. Weer klonk die krankzinnige lach in mijn hoofd en ik kromp ineen van de hoofdpijn.   

Opeens voelde ik een koude hand op mijn schouder gevolgd door een: 'Ellis, gaat het wel met je?' Het was Victoria. Ik knikte.                                            

'Buikkrampen' loog ik. Ik keek panisch naar de open plek en speurde de omgeving af naar de zandkleurige wolf en de schaduw met paarse ogen.                       

'Oh' zei Victoria plots. Ze was mijn blik gevolgd naar de open plek waar alle leerlingen nu bijeen stonden. Ze merkten niet eens dat we nog hier stonden.              

'Het was hier, hé?' Ik knikte en voelde tranen opwellen. Koppig hield in ze in en rechtte mijn rug.

Victoria sloeg een arm over mijn schouder en vroeg: 'Wil je dat ik aan mevrouw Blossom vraag of je hier weg mag?' Ik schudde mijn hoofd en bedankte haar. Daarna liep ik met een bang hart naar de open plek en luisterde naar wat er verteld werd over Schaduwrozen. Er was er één verschenen sinds kort. Net op de plek waar Deadrick had gelegen.

'Schaduwbloemen verschijnen meestal wanneer iemand plots overlijd' zei mevrouw Blossom, 'meestal komt daar nog bij kijken dat iemand zichzelf de schuld geeft om de dood van die persoon. Meestal is het dan niet de schuld van die persoon. De bloem blijft bloeien tot de persoon in kwestie beseft dat het zijn/haar schuld niet was. Dus sommige bloemen blijven dan wel jaren bloeien.'

Na de les, die tot bij de pauze had geduurd - we hadden zo Astronomie gemist - keerden we terug naar het kasteel voor onze volgende les. Ik had nu weer Chemicaliën samen met Mary. Ik besloot haar niets te vertellen over het bos, ik kwam nu al raar genoeg over.                          

'Ellis' fluisterde Mary, 'weet je met wie Calla Smith naar het bal gaat?' Ze grinnikte zachtjes. Ik schudde mijn hoofd en vroeg haar met wie.                                           

'Met die knappe Guardian, William! Je kent William wel. Ik kan best goed hem hem overweg. Vind je hem ook niet zo geweldig? Kun je nou geloven dat hij met Calla gaat? Zij vroeg hem en hij zei ja!' Ze grinnikte weer. Mary was dol op roddels en al helemaal als ze over relaties gingen. Ik hakte net iets te hard een blaadje van mijn Rosel af zodat mijn mes in de tafel vast zat.