Littekens - De Mystieke Wezens Hogeschool I *EDITING STOPPED*

Hoofdstuk vijf *EDITED*

Hoofdstuk 5

Wanneer een dag met Verweer begon, was ik het gelukkigste meisje op aarde. Mijn lievelingsvak op zo’n klotedag. Al de vakken vandaag waren best wel leuk, moest ik toegeven.                                                                                                                                   

‘Whoa, Ellis, jij bent in vorm zeg’ zei Lee bewonderend toen ik Brandon Pergaga met één schot recht in zijn maag trof. Er was weer een beschermingsspreuk over ons uitgesproken, maar desondanks vloog Brandon toch achteruit. Een beschermingsspreuk kon de impact nooit ongedaan maken.                                                        

‘Kom op, Brandon, je laat je toch niet zo doen door een meisje?’ plaagde Lee hem. Ik zag Brandon zich vermannen en hij rolde voorover, schoot een paar klauwen uit zijn handen en trof me. Recht in mijn schouder.                                                    

Walgend haalde ik de klauwen uit mijn schouder. Ik voelde er dan wel niks van, het bloed stroomde toch nog gewoon lekker uit de wonde.                                       

‘Wat voor wezen ben jij?’ vroeg ik ongelovig aan Brandon. Hij glimlachte tevreden.

‘Brandon is een draak, Ellis.’ Ik proestte het uit.                                                          

‘Een draak?’ vroeg ik lachend.                                                                                      

‘Draken hebben niet altijd vleugels en spuwen niet altijd vuur hoor’ zei Brandon gekwetst. Ik kon mijn gegrinnik niet stoppen.                                                       

‘Ah kom op zeg! Laat me niet zo lachen’ smeekte ik met mijn handen op mijn knieën. Ik kon haast niet meer. Niet veel later vloog ik achteruit recht tegen de muur.    

‘Auw!’ Brandon keek me geamuseerd aan.                                                                

‘Wil je nog een grapje horen?’ vroeg hij spottend. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes en krabbelde overeind. Meteen vuurde ik een lichtbol af, die Brandon onderuit haalde, liep op hem af en dook op hem. Met mijn volle gewicht leunde ik op zijn borst waardoor hij verwoed begon te spartelen.

‘Ik luister graag naar je grapjes, drakenjong’ zei ik vals grijnzend. Brandon schudde zijn hoofd en kon een klein glimlachje niet onderdrukken.                                       

‘Goed. Dankje Ellis en Brandon. Prachtig gevecht’ zei Lee en hij werkte ons naar de tribune toe. Ik nam mijn eenzame plaatsje in de verste hoek weer in en keek de rest van de les naar de gevechten van de anderen.

Tijdens het tweede uur van de dag, wat tevens een vrij uur was, zat ik met Mary op de binnenplaats. Ze had toevallig ook een vrij uur.                                                                

‘Dus Pergaga is een draak?’ vroeg ze verwonderd. Ik knikte.                               

‘Draken zijn een gecompliceerd iets’ zei een stem uit het niets, ‘en vergeet niet dat ze ook nog ongelofelijk cool zijn.’ Een gegrinnik steeg op.