Littekens - De Mystieke Wezens Hogeschool I *EDITING STOPPED*

Hoofdstuk negentien *EDITED*

Hoofdstuk 19

Toen ze me de volgende ochtend vroeg uit mijn cel haalden, trokken een paar kleedsters me een nauw aansluitende zwarte jurk aan met een hoge split aan mijn linkerbeen. Het leek wel alsof ik naar een bal ging.

De boeien om mijn polsen werden strakker gemaakt en mijn haar werd uitgekamd. Ik werd ook wat opgefrist. Mijn dood was een openbare aangelegenheid. Ik moest er pico bello uitzien.

Twee breed geschouderde Guardians - eigenlijk nachtduivels - haakten zich rond mijn armen en droegen me naar buiten.

Ik was al lang niet bang meer voor de dood. Op de één of andere manier was dit niet meer dan ik verdiende.

We liepen het fort door, dat zoveel mooier versierd was dan het fort van de Darks maar nu toch zo veel grimmiger leek. Toen we in de buitenlucht kwamen, moest ik even knipperen. Ik was maar een enkele keer buiten geweest. En dat was bij mijn dag aan de schandpaal. Ik had er een hele dag moeten staan…

Wanneer mijn ogen gewend waren aan het licht, onderscheidde ik een sterk verhoogd podium en een heuse menigte.

De Guardians brachten me naar het podium en bleven net aan de rand van de achterkant staan. Plotseling verscheen Roderick naast me.

‘Nog een laatste wens, Bellefleur?’ fluisterde hij. Ik hield koppig mijn mond. Zelfvoldaan liep hij naar de microfoon toe.

Nu pas zag ik de strop hangen.

‘Dames en heren,’ begon Roderick, ‘dit is het moment waarop we allemaal gewacht hebben! Eindelijk hebben we Ellis Bellefleurs spoor van misdaden kunnen oplossen...’

‘Ellis!’ hoorde ik door de stem van Roderick heen. Ik spitste mijn oren. ‘Ik ben hier achter je, niets zeggen en zeker NIET omkijken!’ siste de stem. Het was Lee.

‘Wat moet je hier?’ fluisterde ik met opeengeklemde kaken. ‘Kom je kijken hoe ik geëxecuteerd word, verrader?!’ Hij zuchtte.

‘Nee, ik kom je redden, Socrato staat daar in de menigte.’ Ik speurde de menigte nu af en vond hem net aan het einde van de menigte. Ik voelde de druk om mijn polsen verlichten. Lee had mijn boeien doorgesneden.

‘Aude audenda’ fluisterde hij nog. Hij stopte nu een dolk in mijn handen. Ik sloot mijn handen eromheen en bleef de schijn hoog houden dat ik handboeien nog aanhad. Lee was nu al lang weg en Roderick had eindelijk zijn speech afgerond. De bewakers brachten me naar voren. Ik moest even slikken toen ze de strop om mijn nek hingen.

Ik keek zelfverzekerd - dat probeerde ik toch - de menigte rond en wachtte op het moment dat de vloer onder me zou wegzakken en alleen de strop me nog zou vasthouden. De spanning werd opgevoerd. De bewakers verlieten me nu en het was aftellen.

De kleedsters hadden me alles verteld over wat er zou gebeuren. Dit had allemaal precieze regeltjes.

Wanneer de zon op zijn hoogste punt zou staan, zou het luik onder me wegzakken. Dan zou de strop mijn nek breken en dan zou ik doodgaan.

Nu was het anders. Ik had de mogelijk tot vluchten, een kans op overleving. Als ik dit overleefde, zou ik dan genoeg tijd hebben tot vluchten? Dat was de grote vraag. Maar wat als ik niet snel genoeg was om de strop over te snijden?

De zon klom langzaam omhoog en elke centimeter stegen mijn zorgen. Ik hoorde Roderick achter me gniffelen. De menigte staarde verwachtingsvol mijn kant op. En in de verte, helemaal op het einde van de menigte, zag ik Socrato. Hij staarde angstvallig toe. Hij was naar hier gekomen om me te bevrijden. Samen met Lee.

Ik had nog maar enkele seconden voor het luik onder me zou wegzakken. Ik moest mijn hoofd leeg maken. Anders zou ik ten onder gaan voor ik nog maar kon denken aan het feit dat het luik onder me wegzakte.