Littekens - De Mystieke Wezens Hogeschool I *EDITING STOPPED*

Hoofdstuk vijftien *EDITED*

Hoofdstuk 15

Wanneer ik mijn ogen open deed, was het eerste wat ik voelde een irritante pijn. Ik keek om me heen en herkende het veldhospitaal. Hoe was ik hier gekomen?

Slapjes bewoog ik mijn hand en legde hem op mijn buik. Wat was dat? Ik voelde een verband en keek naar beneden. Nu begon het me te dagen...

Ik herinnerde me de helse pijn weer die ik gevoeld had toen het zwaard me doorboort had. Ik herinnerde me weer hoe Lee me gesmeekt had bij hem te blijven en mijn ogen niet te sluiten. Langzaam en voorzichtig tilde ik mijn hoofd op en zocht de ruimte af naar Lee. Ik vond hem meteen. Hij zat nagelbijtend op een stoel, die hier vast pas gezet was, want ik herinnerde me helemaal geen stoel. Toen hij mij zag, klaarde zijn bezorgde gezicht een beetje op.

'Hé daar, hoe gaat ie?' vroeg hij zachtjes.

'Gaat wel.' Ik speurde de ruimte nu af naar iemand anders.

'Waar is Ralph?'

Lee keek me ernstig aan en zei toen: 'Oh Ellis, weet je dat dan niet? Wie denk je dat zich opgeofferd heeft om jou te redden?' Het sloeg in als een bom, meteen sprongen tranen in mijn ogen. Ik probeerde ze te onderdrukken, dit kon toch niet? Plotseling begon Lee te lachen.

'Wat lach je nou?!' vroeg ik boos. Een tweede lach deed mee. Een jongen naast Lee ging rechtzitten.

'Het was een grapje, Ellis' proestte Lee uit. Ik zag nu dat de jongen naast Lee Ralph was. Boos keek ik hen aan, maar na een tijdje zag ik de lol er ook wel van in. Ik lachte mee maar kreeg al gauw last van hevige steken in mijn buik.

Kreunend legde ik mijn handen op mijn buik.

'Gaat het wel?' vroeg Lee zonder op de kijken.

'Ja, ja natuurlijk.' Niet veel later kwam Rosmertha om mijn verband te vervangen en ook dat van Ralph. Lee moest weg om - naar zijn zeggen - nog wat te regelen en Ralph kwam bij me zitten.

'Hoe was Lee als vader?' vroeg ik na een stilte.

Ralph glimlachte half maar zei toen: 'De beste die er is.' Dat was lief. Ik staarde naar boven en baalde ervan dat ik niet recht mocht zitten of staan. Ralph kroop nu naar me toe en ging op zijn hurken zitten naast mijn veldbed. Hij sloeg zijn armen over elkaar op de rand en keek me aan.

Zachtjes draaide ik mijn hoofd om hem aan te kijken. Meteen viel mijn blik op die prachtige gespierde schouders van hem. Het feit dat Ralph constant met ontbloot bovenlijf liep - door zijn verwonding - maakte me zenuwachtig. Het was niet zo dat het geen zicht was, nee integendeel.

Hij keek me dromerig aan en kreeg zowaar een glimlach op zijn gezicht. Zijn doffe ogen staarden onvermijdelijk in de mijne. Zijn gezicht, waarvan de gelaatstrekken me zo hard aan Deadrick deden denken, waren perfect. Zijn haar, dat bijna exact hetzelfde was als dat van Lee, stond kort met kleine piekjes.

Hij stak zijn hand nu uit en raakte mijn wang aan. Ik sloot mijn ogen bij de warme aanraking van zijn hand. Wanneer ik mijn ogen open deed, stond zijn hoofd gevaarlijk dichtbij. Ik dacht onrechtstreeks terug aan Deadrick en toen ik Ralph weer effectief aankeek, was hetgeen wat ik zag ook Deadrick.

Hij boog zich naar voren zodat zijn lippen bijna die van mij raakte. Meegesleurd in het moment, greep ik de achterkant van zijn hoofd vast en duwde hem tegen me aan. Toen zijn lippen dan toch de mijne raakte, had ik het gevoel dat alles om me heen wegstierf. De pijn in mijn buik werd vervangen door vlinders, de vermoeidheid door opgetogenheid en de radeloosheid door liefde.

Wanneer we ons hijgend van elkaar losmaakten keken we elkaar passioneel in de ogen. Als Rosmertha niet aan was komen lopen, wist ik niet wat er gebeurd zou kunnen zijn. Het leek wel of ik betoverd was.