*Ik ben zo hard verbaasd aan het rondkijken dat ik opeens tegen iemand aanbots. "Hoo, hey sunshine!" Blauwe ogen. Blauwe. Ogen.
Ik betrap mezelf erin te blijven staren voor een aantal seconden. We staan nog steeds tegen elkaar, hij met zijn handen a...
Ik moet nog steeds op adem komen van die klap, maar zie Julia op de grond liggen en Niels zijn handen rond haar keel. Ze krijgt geen adem meer en probeert hem weg te duwen maar ze is te zwak. Met de weinige kracht die ik nog heb duw ik mezelf op en probeer ik Niels van haar weg te trekken. Hij is veel te sterk en ik krijg hem niet van haar af. Door de frustratie en angst blijf ik proberen en tranen rollen over mijn wangen wetende dat Julia zo afziet. Haar ogen worden zwaar en ze kan steeds minder moeite doen. Ik blijf duwen en slaan en uiteindelijk valt Niels toch neer. Julia draait zich om naar haar buik en probeert zich recht te houden met haar armen. Ze hoest hevig en begint weer te ademen, maar die ademhaling is heel onregelmatig en ze is paniekerig aan het huilen. Niels staat ondertussen op, dus ik help Julia mee naar de muur, weg van Niels. Ze zit doodsbang in elkaar gedoken te huilen, en ik sla m'n armen om haar heen om haar te beschermen. (Een beetje zoals deze foto):
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Tranen rollen nog steeds over mijn wangen, zeker nu Niels dichterbij komt. "Blijf alsjeblieft bij haar weg...". Ik sluit mijn ogen en ontferm me over Julia. Ik ben doodsbang...
Opeens hoor ik een slag en snelle, zware voetstappen op de trap. "Achteruit! Handen waar ik ze kan zien! Op je knieën!"
*timeskip*
Ik zit in een ambulance voor het huis van Niels met een thermisch deken rond mij. Ik kijk heel de tijd rond me of Julia ergens te zien is, ik heb ze al niet meer gezien sinds een agent haar mee nam voor verhoor... Er is nu wel veel te zeggen natuurlijk...
"Matt!" Ik kijk op en zie 4 jongens op me af lopen. Mijn hartslag daalt meteen al wat en ik word rustiger door hun te zien. "Rob.." Ik sta recht uit de ambulance maar val bijna terug door mijn knieeën. Robbie en Raoul halen gelijk uit om me te ondersteunen. "Het gaat, dankje..". Ik probeer mijn pijn weg te lachen maar de jongens kijken me erg bezorgd aan. Koen geeft me een knuffel. "Maatje toch, niet meer zoiets doen zonder ons, oké? Dit had nog erger kunnen aflopen..." Ik knik. "Je hebt gelijk... Ik was gewoon zo overstuur van wat Julia tegen me zij dat ik niet meer helder nadacht... Julia.." Ik begin weer snel rond te kijken of ze hier ergens te zien is.
"Ze zal wel oké zijn Matt, hier zijn allemaal mensen om jullie te helpen, wees gerust." Raoul geeft me een schouderklopje. "Ik ben gewoon bezorgd om d'r..." Terwijl ik dat zeg krijg ik weer tranen in m'n ogen. Robbie glimlacht. "Je geeft echt veel om haar, he?". Ik knik en zucht. "Ze heeft iets, denk ik, dat me erg aanspreekt. Zonder dat ik haar kende vond ik het verschrikkelijk om te zien dat er iets scheelde... En toen ze dan zei wat Niels met haar deed, toen voelde ik zoveel woede..." Een traan ontsnapt mijn oog. "En om haar dan op dat bed te zien liggen... Om haar zo te zien aangevallen worden..." Mijn handen zitten in mijn haar en ik zucht met een trillende adem. De jongens staan voor zich uit te staren, niet wetende wat ze moeten zeggen.
"Als er nog iets is wat je bent vergeten te vertellen, dan kan je naar dit nummer bellen. Heb je een plek waar je heen kan gaan? Is er familie die we kunnen bellen?" Ik draai me snel om naar de stemmen van de politie en zie Julia daar staan. Ik ren een beetje mankend naar haar toe en als ze me ziet merk ik dat er een glimlach op haar gezicht verschijnt. Ik kan niets anders doen dan terug lachen. Als ik bijna bij haar ben vertraag ik een beetje, want ik wil haar niet bang maken. Ik sta nu een meter van haar stil en wacht af.
Ze glimlacht naar me, stapt naar voren en valt in mijn armen. Ik ben helemaal overweldigd maar het voelt zo goed dat ze me vertrouwd en ik sla m'n armen ook rond haar heen. Opeens heb ik het warm en dat geeft me kippenvel. Ik hoor haar zachtjes fluisteren terwijl ze me nog steviger vastpakt. "Dankje, Matthy... Ik vind het verschrikkelijk je zo te zien... Sorry..." Ik neem haar ook steviger vast. "Lieve Julia, besef nu eens dat jij niks hebt om sorry over te zeggen.. Ik ben blij dat je veilig bent nu..."
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
