We lopen door de gangen. Niels wat sneller en ik probeer te volgen maar begin zwarte vlekjes te zien en vertraag daarom al meteen. Niels merkt het op en zucht. "Zou je niet wat sneller door kunnen lopen? Ik wil zo snel mogelijk terug thuis zijn!"
"Sorry Niels ik voel me niet lekker...". Hij wacht op me en wandelt mijn tempo mee. "We verspillen hier natuurlijk alleen maar meer tijd door flauw te vallen..."
We nemen de lift in de hal waar alle gangen samenkomen. We stappen in en de lift begint te sluiten. Net voor die dicht is horen we voetstappen en steekt iemand een hand tussen de deuren.
De lift gaat terug open en een jongen met blond haar en blauwe ogen staat voor de opening. Hij kijkt verrast. "Niels! Hey! Toevallig dat ik je hier tegenkom." Ik kijk confused naar Niels en hij lacht geforceerd, maar ik zie dat hij erg gespannen is.
"Hey Matt. Ja klopt. Is alles oké met je?" De jongen glimlacht. "Ja hoor, mijn broertje is gevallen met het voetballen en heeft zijn been gebroken, moet vannacht hierblijven. Komt allemaal wel goed!" Hij kijkt me aan en zijn mooie, felle, enthousiaste ogen veranderen in bezorgde en vragende ogen. "Gaat het wel met jou?" Ik raak de plakker op mijn hoofd aan en kijk naar Niels. Zou ik mogen praten?
"Ze is gestruikeld met een bord eten in haar handen. Daardoor heeft ze een wonde op haar hoofd." Zegt Niels. De jongen kijkt verbaasd. "Och jeetje, veel beterschap! Zijn jullie familie ofzo?" Niels kijkt me aan en twijfelt over wat hij moet zeggen.
"Nee ze is m'n vriendin. We zijn een paar maanden samen, ik wou het nog stil houden." Nou, bijna goed. De jongen draait zich verbaasd weer naar mij. "Damn, Niels een vriendin! Hoeveel geld krijg je per maand? Knipper 2 keer met je ogen als hij je vast houdt!" Hij lacht.
Ik voel mijn hart kloppen tot in mijn keel en glimlach geforceerd naar de blonde jongen. Hij rijkt zijn hand uit. "Aangenaam, ik ben Matthyas, maar zeg maar Matthy. Ik ben een werkgever van Niels! Hoe heet jij?" Ik denk dat ik zometeen een hartaanval krijg. Mag ik mijn naam zeggen? Of ben ik dan dood?
De lift gaat open. Niels neemt men hand vast. "Sorry Matt, maar we moeten door. Oh ja, is het oké als ik vanaf morgen een week verlof neem op het werk? Er moet altijd iemand bij haar zijn dusja."
"Oh, kan ze niet bij familie t.." "Nee. Heeft ze ruzie mee." Zegt Niels voor Matthy zijn zin volledig heeft kunnen uitspreken. Matthy knikt en denkt na. "Kijk Niels we zijn echt onderbemand en dat weet je... Er zijn al 2 mensen met vakantie dus ik kan het echt niet zonder jou. Maar ze mag altijd mee komen naar kantoor? Dan kan ze erbij gaan zitten en zich bezig houden? Ik zie niet echt een andere oplossing Niels, sorry."
Ik zie dat Niels nu echt heel nerveus wordt. "Oké dan doen we dat wel. Tot morgen."
Ondertussen zijn we op de parking en splitsen we op van Matthy. Hij zwaait nog even en loopt dan verder. Onbewust kijk ik hem nog even bewonderend na.
Niels gaat zitten in de auto en ik volg. Ik doe de deur voorzichtig toe en daarna volgen er een aantal seconden een ongemakkelijke stilte. Niels slaat agressief met zijn hand tegen zijn stuur en probeert niet te roepen.
Ik wou dat ik hier niet was, dus sluit ik mijn ogen. Als ik dat doe zie ik die van Matthy verschijnen in mijn hoofd. Die ogen die me vertellen dat ik besta. Dat dat helemaal oké is en dat ik me geen zorgen hoef te maken daarover.
Ik weet het zeker, Matthy is een goed persoon. Iemand die wilt dat je je goed voelt. Iemand die luistert en geruststelt. Matthy is geweldig.
BLONDE JONGEN MET FELBLAUWE OGEN??? 👀 OEHHHH
Ohja trouwens men TikTok is ook gewoon @zitopdebankmetmatt :)
JE LEEST
𝒥ℯ 𝒷ℯ𝓃𝓉 𝓋ℯ𝒾𝓁𝒾𝑔 𝒷𝒾𝒿 𝓂𝒾𝒿♡︎ // Matthy Het Lam // Bankzitters
Teen Fiction*Ik ben zo hard verbaasd aan het rondkijken dat ik opeens tegen iemand aanbots. "Hoo, hey sunshine!" Blauwe ogen. Blauwe. Ogen. Ik betrap mezelf erin te blijven staren voor een aantal seconden. We staan nog steeds tegen elkaar, hij met zijn handen a...
