Ciemniesza strona mnie

Rozdział 29

Jenny i Mark, z sercami bijącymi w przyspieszonym rytmie, zdecydowali się podążyć za tajemniczym szeptem, który zdawał się prowadzić ich w głąb korytarza. Ciemność wokół nich stawała się coraz gęstsza, a powietrze przesycone napięciem. Cienie tańczyły na ścianach, a każdy krok wydawał się echem ich lęków.

"Nawet nie wyobrażałem sobie, że ten dom może być tak przerażający," powiedział Mark, próbując złapać oddech. Jego głos drżał, ale starał się brzmieć spokojnie.

"Musimy iść dalej, Mark," odpowiedziała Jenny, z determinacją w głosie. "Musimy odkryć prawdę."

W końcu dotarli do starych, drewnianych drzwi, pokrytych kurzem i pajęczynami, które wyglądały na zapomniane przez czas. Jenny ostrożnie pchnęła drzwi, które zaskrzypiały, jakby protestowały przeciwko zakłóceniu ich spokoju. W środku znajdowało się małe pomieszczenie, pełne zakurzonych przedmiotów i starych zdjęć. Na półkach leżały zapomniane zabawki, a w powietrzu unosił się zapach stęchlizny.

"Spójrz na te zdjęcia," powiedziała Jenny, przeglądając je z ciekawością. "To musiała być szczęśliwa rodzina."

Mark spojrzał na zdjęcia, ale jego serce zacisnęło się na widok smutnych twarzy. "Szczęśliwa, ale coś musiało się stać," zauważył. "Po co byliby tutaj, jeśli nie mieliby jakiejś tragicznej historii?"

W miarę jak Mark przeglądał przedmioty, jego wzrok padł na stary, zniszczony dziennik pokryty kurzem, leżący na podłodze. Zgarnął go i otworzył, a jego wzrok padł na zżółkłe kartki, na których pismo ledwo było czytelne. "Patrz," powiedział, czytając na głos. "Mówi o zniknięciu dzieci... i o mrocznym rytuale, który miał miejsce w tym domu."

Jenny z przerażeniem słuchała. "Musimy się dowiedzieć, co się wydarzyło. To może mieć związek z duchami, które widzieliśmy."

Nagle w powietrzu znów dało się usłyszeć szept: "Pomóżcie nam... prosimy..." Jenny i Mark spojrzeli na siebie, a strach przeszył ich ciała.

"Co to znaczy?" zapytał Mark, jego głos drżał. "Czy to ich głosy?"

"Nie wiem, ale musimy ich wysłuchać," odpowiedziała Jenny, czując, jak dreszcz przechodzi przez jej kręgosłup. "Może wciąż potrzebują pomocy."

Zanim mogli podjąć decyzję, mrok w pomieszczeniu stał się gęstszy, a cienie zaczęły się zbliżać. "Musimy działać szybko," powiedziała Jenny, czując, jak strach narasta. "Nie możemy pozwolić, by to, co się stało, powtórzyło się."

Mark, z wahaniem, zapytał: "Ale jak możemy im pomóc? Co powinniśmy zrobić?"

"Musimy przeprowadzić rytuał," odpowiedziała z determinacją. "Ale tym razem z pełną świadomością, co robimy. Musimy połączyć nasze siły."

Zebrała wszystkie przedmioty, które mogły być przydatne do rytuału, i zaczęli ponownie rysować krąg. Jej umysł był pełen wątpliwości, ale jednocześnie czuła, że to ich jedyna szansa. "Musimy być silni i zjednoczeni," powiedziała, zamykając oczy. "Nie możemy się bać."
Kiedy krąg był gotowy, Jenny i Mark usiedli naprzeciwko siebie, trzymając się za ręce. "Rodzina, która tutaj mieszkała, jesteśmy z wami! Prosimy, dajcie nam znać, jak możemy wam pomóc!" zawołała Jenny, a jej głos niósł się w ciemności.

Cisza była przytłaczająca, a Jenny i Mark czekali w niepewności. Powietrze wokół nich zaczęło drgać, a jeden z przedmiotów na stole zsunął się na podłogę, wydając głośny dźwięk.

"Co to było?" zapytał Mark, jego oczy były szeroko otwarte, a serce biło mu jak oszalałe.

"Nie wiem," odpowiedziała Jenny, czując rosnące napięcie. "Ale musimy być gotowi na wszystko."

Wkrótce z ciemności wyłonił się cień, a Jenny dostrzegła twarze – przerażone, smutne, jakby wołały o pomoc. W ich oczach czaił się ból i cierpienie, które były odczuwalne nawet w tym mrocznym pomieszczeniu.

"To oni... to duchy tej rodziny," powiedziała Jenny, z trwogą w głosie. "Co jeśli naprawdę potrzebują naszej pomocy?"

Mark chwycił Jenny za rękę, czując, jak zimny dreszcz przechodzi przez jego ciało. "Musimy dowiedzieć się, co się wydarzyło. Może mogą nam to powiedzieć."

"Musimy ich wysłuchać," powtórzyła Jenny, a jej serce biło jak szalone. "Możemy dowiedzieć się, co się stało!"

Szept stawał się coraz głośniejszy, a Jenny poczuła, że coś ją przyciąga. "Musimy iść za tym głosem!" zawołała, a Mark, wciąż wstrząśnięty, skinął głową.

Podążali za szeptem, który prowadził ich w głąb domu, do kolejnych zakamarków, gdzie przeszłość wciąż żyła. Każdy krok był coraz bardziej niepewny, a cienie zdawały się ich obserwować. W końcu dotarli do dużego pokoju, w którym na podłodze leżały porozrzucane stare zabawki. W kącie dostrzegli stary stół przykryty białym obrusem, który wyglądał, jakby czekał na swoich właścicieli.

"To tu," powiedziała Jenny z pewnością, czując, że to miejsce ma szczególne znaczenie. "To musi być to miejsce."

Mark spojrzał na nią z niepewnością. "Czy jesteś pewna? Co jeśli to jest pułapka?"

"Nie mamy wyboru," odpowiedziała Jenny. "Musimy spróbować. Wierzę, że wciąż mogą być tutaj."

Wzięli głęboki oddech i zaczęli przygotowywać się do rytuału, wiedząc, że ich przyszłość już nigdy nie będzie taka sama.

Cisza, która ich otaczała, była niemal namacalna, a każdy dźwięk zdawał się być echem ich lęków. Ale pomimo strachu czuli, że mają w sobie siłę, by stawić czoła temu, co czekało. Wspólnie, z sercami pełnymi determinacji, rozpoczęli rytuał, a ich modlitwy wkrótce połączyły się z szumem wiatru, który zdawał się przynosić echo przeszłości.

"Rodzina, której dusze są uwięzione, słuchajcie nas! Jesteśmy tutaj, aby wam pomóc!" krzyknęła Jenny, czując narastające napięcie. "Prosimy, dajcie nam znać, co możemy zrobić, aby was uwolnić!"

W odpowiedzi na jej wołanie, z ciemności wyłonił się jeszcze jeden cień, a Jenny poczuła, że jej serce na moment stanęło. "Pomóżcie nam..." usłyszeli znów. "Prosimy..."

"Co to znaczy?" zapytał Mark, przerażony. "Czy to ich głosy?"

"Tak!" odpowiedziała Jenny, czując, że ich modlitwy zaczynają przynosić skutek. "Musimy dowiedzieć się, co się stało. Może mogą nam to powiedzieć."

W miarę jak ich głosy wznosiły się w górę, a krąg zaczynał pulsować, Jenny i Mark wiedzieli, że muszą się zmierzyć z tajemnicą, która mogła ich zmienić na zawsze.