Kaçırıldığınızı düşünün başka bir insan başka bir şehir bambaşka bir ülke'ye?
Zengin bir ailenin kızı olarak hayattaki en kötü şansımı burda kullanmıştım. Ailemden para koparmak için beni istanbuldan italya'ya kaçırdılar.
Fakat araç ormanlık yere g...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Parkta biraz vakit geçirdikten sonra sahile doğru yürüdüm, belki dalgaların sesi zihnimi sakinleştirir diye düşündüm. Deniz kenarındaki taşlardan birine oturdum, gözlerimi ufka diktim ve derin bir nefes aldım. Bu anın sessizliğinde bir süreliğine her şeyden uzaklaştığımı hissettim.
Ama sonra, göz ucuyla ileride birini gördüm. Kalbim hızla çarpmaya başladı. Ahenk... Beni arıyordu. Etrafa bakarak telaşla adımlarını sıklaştırdı, gözleri umutsuzca beni bulmaya çalışıyordu. Göz göze geldiğimiz anda yüzündeki endişe yerini bir rahatlamaya bıraktı ve hızla bana doğru koştu.
Yanıma vardığında beni sımsıkı sardı, kollarının sıkılığı bir şeyleri kaybetmiş gibi sarıldığını hissettiriyordu.
"Diana... Nihayet," diye fısıldadı. Sesi sakin ama içten bir rahatlamayı yansıtıyordu.
Ahenk'in kollarında sıkışmış hissettim ama bir yandan da onun bu kadar endişeli oluşu içimde karışık duygulara neden oldu. Derin bir nefes alıp kendimi geri çekmeye çalıştım ama Ahenk, bu hareketimi fark edip kollarını gevşetmeden daha sıkı sarıldı.
"Diana, neden böyle yapıyorsun? Neden sürekli benden kaçıyorsun?" diye mırıldandı kulağımın yanında. Sesi her zamanki gibi yumuşak ama sanki bu kez daha sahipleniciydi.
"Ahenk, sadece biraz zamana ihtiyacım var," dedim, sesim titrek ve isteksiz çıkıyordu.
O an Ahenk'in yüzündeki ifade değişti; gözleri kararlı ama bir o kadar da yorgundu. Yavaşça yüzümü avuçlarının arasına aldı ve gözlerimin içine baktı.
"Diana, bu şekilde gitmene izin veremem. Bunu artık anlamalısın. Birbirimize bağlıyız, bunu ikimiz de biliyoruz. Beni uzaklaştırmaya çalışman sadece ikimizi daha da yıpratıyor," dedi.
Kelimeleri o kadar derindi ki aniden savunmasız hissettim. İçimde ona karşı bir şeyler söylemek istesem de o anda dudaklarım kilitlendi.
Ahenk, yüzümdeki karmaşayı okurken aniden duraksadı. Gözleri aşağıya, üzerimdeki kıyafetlere kaydı ve şaşkınlıkla kaşlarını çattı.
"Diana... Üzerindekiler..." diye mırıldandı. Yüzündeki şaşkınlık ifadesi, şüphe ve meraka dönüşürken gözlerini üzerimde gezdirdi. "Bu kıyafetler... Senin değil, değil mi?"
Bir an sessizlik içinde ne diyeceğimi bilemedim. İçimde bir gerginlik dalgası yükselirken, Ahenk'in bakışları giderek daha keskin bir hal aldı.
"Ahenk, bu... Bu uzun bir hikaye," diye başladım ama sözlerim onun şüphelerini dağıtmak için yeterli değildi.
Ahenk, gözlerini kısıp derin bir nefes aldı. "Kimin evindeydin, Diana?" diye sordu, sesi artık o bildiğim sıcaklıktan uzaktı. Sorgulayıcı ve sahipleniciydi.
