"දරුවො, උඹ හැමදාම මෙහෙම ඉන්නද කල්පනාව, උඹේ මහ එකා උඹවයි අම්මවයි දාල යනකොට උඹට මාස හයයි.මේකි නොසෑහෙන්න දුක් විඳල තමයි උඹව හදා ගත්තෙ.ඕකිට පොඩි කාලෙ ඉදලම හතිය තිබ්බා.අපි බෙහෙත් නොකරපු තැනක් නෑ.ඒත් ඒකි උඹලගෙ අප්ප එක්ක පැනල ගිය දවසෙ උඹලගෙ සීය ඒකිව අතෑරල දැම්මා.එන්න එන්නම ඒකි අසනීප උනා.දුක් වින්දා.ඒව අහල දැකලම මේ ගේ ඇතුලෙ උඹලගෙ සීය පුදුම වේඳනාවක් වින්දෙ.උන්දැ මැරුණෙත් ඒ හිතේ සාංකාවෙන්ම තමයි.දැන් උන්දැට තනියක් නැතුව ඇති.උඹලගෙ අම්මත් එතනට ආපු නිසා.උන් සේරම සතුටෙන් ඇති අපි මෙහේ දුක් විදින එක දිහා බලාගෙන.."
අත්තම්මා මාව ඒ දිරල ගිය වතට බර කරගෙන කියපු වචන ටිකට මගේ මුළු ආත්මයම පිච්චිලා යනව වගේ දැණුනා.මාව ලොකු කරන්න මගේ අම්මා අත්තම්මත් එක්ක විඳපු දුක මතක් වෙන මතක් වෙන වාරයක් පාසා මගේ හැම නහරකම පුදුම වේදනාවක් ගලාගෙන යන්න ගත්තෙ.ඒ සෙනෙහස ළඟ මම මොණතරම් නම් දුර්වලයෙක්ද,පරාජිතයෙක්ද කියල හිතෙනකොට මට මාව විනාස කරගන්න හිතුණත් අත්තමට ඒ වේදනාවත් උරුම කරන්න මට පුළුවන් කමක් තිබුණෙ නෑ.
අම්මා නැති වෙලා අදට දවස් පහක් ගත උනා.මේ පුංචි කාමර දෙකේ ගේ අස්සෙ මමත් මගේ අහිංසක අත්තම්මත් ආපහු වතාවක් තනි උනා.ගෙදරට ආව ගිය හැමෝම ගෙදරින් පිට වෙලා ගියත් තවමත් කිහිප දෙනෙක් ඉතුරු වෙලා තිබුණෙ හත්දොහේ පිංකම අපි දෙන්නට කරගන්න සහයෝගයක් ලබා දෙන්න ඕන කියන හැඟීමෙන්.මට තවම මේ කිසිම දෙයක් කර ගන්න තරම් ලොකු සමාජ දැණුමක් තිබුණෙ නැති නිසා හැමදේම හොයල බලල කළේ අපේ අම්මගෙ පැත්තෙ නෑදෑයො.ඒ අය මේ වෙලාවෙ නොහිටින්න මම ජීවිතේ අඩියටම වැටිල ඒ අඩියෙනුත් පහලට ගිහිල්ල තමයි නතර වෙන්නෙ.
" ලොකු පුතේ, දැන් ඔහොම ඉදල හරියන්නෙ නෑ.නැඟිටල මේ දේවල් බලන්න ඕන."ලොකු අම්මගෙ වචනෙට මම ඔලුව උස්සල බැලුවෙ මම මොණවනම් කියල කරන්නද කියන හැඟීමෙන්.
"අර මල්ලිලා එක්ක එකතු වෙලා පන්සලට ගිහිං හෙට ලොකු හාමුදුරුවන්ට බණටයි, අනිද්ද දානෙටයි ආරාධනා කරගෙන එන්න ඕන." ලොකු අම්ම මූණ දිහා බලාගෙනම කිවුවෙ අසරණ විදියට.
