MASALSI

2. Bölüm: BABA..?

..........

Gözlerimi açtığımda sanırım sabah olmuştu. Ama pek emin değildim. Hava çok aydınlık değildi ama sanırım güneş doğmak üzereydi. Bir de şey vardı... Her tarafım ağrıyordu ama normalde ben rahat uyurdum şimdi neden böyle oldu ki. Kolumu da kıpırdatamıyordum. Başımı hafifçe doğrulttum ve :

''Oha Gülce oha!! Üstümde mi uyudun? Felç oldum felç!! Kalksana! Hey sana diyorum!!''

dedim ama tabikide beni tınmadı. Horul horul uyumaya devam etti. Ama ben Masal Kara! Ben bu oyunu bozarım. Zor bir hamleyle komidinden aldığım sürahiyi kaptığım gibi kafasına bir geçirdimmm diye sevinirken bir bakmışım ıskalamışım. Sonra tam bir daha geçiricem kafasına, şöyle azıcık bi acıdım baktım yüzüne.

''Aman bee''

Dememle kafamı yastığa vurmam bir oldu. Azıcık felç olucam ama neyse artık. Dostun çilesi çekiliş gibidir çekilir demişler. Kim demişti bunu ya? Hah ! Ben ! Ani attığım kahkahayla irkildi Gülce. Ben de onu tınmadım tabi. Ama ben bu işlerden cidden anlıyorum. Ne laf söyledim be pehh!!

Saat daha sabahın beşi, aslında bi kaç saat daha uyusam hiç de fena olmaz. Azıcık ezilicem ama neyse...

...

Gözlerimi açtığımda kendimi dinlenmiş hissettim. Zaten bikaç saat uykunun iyi geleceğini biliyodum. Saat kaç acaba diye düşündüm ve 5 dakika sonra saate bakmayı akıl edebildim. Bir dakika ya. Saat beşi yirmi geçiyordu . Sadece yirmi dakika mı uyumuştum ben oysaki gayet dinlenmiş hissediyordum. Hadi canım! Yok yaa!! Oha Daha neler! Ohaa!!

''Gülce Gülce Gülce Gülce!!!!! Kalk hadi kalkk''

''Yaa beş dakika daha ''

''Gülce saat kaç haberin varmı akşamın beş buçuğu! Hey kime diyorum.''

''Masal aşkısı senden çok küçük bi ricam var nolur!''

''He söle sevgi kabarcığı''

''Bana mutfaktan biraz yemek getirsene ya nolur bebeğim çok açım.''

O anda büyük bir kahkaha patlattım.

''Bunun için bu kadar iltifata gerek yoktu aşkısı(!). Bir de bana aç dersin şu haline bak''

Gülerek odadan çıktım ve aşağı indim. Tam mutfağa yöneliyordum ki kapının önünden bir ses duydum. Aslında sesler. Sanırım biri babama aitti. Ve birkaç adam daha vardı. Kapıya iyice yaklaştım. Korkuyordum. Çünkü babam önemli bir şey olmadıkça bu saatte eve gelmezdi. Önemli derken ne kadar önemli olması gerektiğini ben de bilmiyorum.

Kolum iki yerinden kırıldığında gelmemişti mesela. Zerrin teyze götürmüştü beni hastaneye.O günü hiç unutamıyorum. Ablam şehir dışındaydı ama apar topar gelmişti. O yanımda durmuştu sabaha kadar. Hastahaneden eve geldiğimizde de babamın ağzından sadece şu sözler çıkmıştı: ''Büyüyünce geçer.'' Söylediği tek söz buydu...

Kapıya daha da yaklaştım. Artık sesler net olarak duyulabiliyordu. Sanırım babam konuşuyordu.

''B-bakın borcunuzu en kısa sürede ödeyeceğim.Lütfen bana biraz zaman verin. En kısa zamanda kuruşuna kadar ödeyeceğim. Sadece biraz daha zama...''

Duyduğum küt sesiyle irkildim. Sanırım o şerefsizler babamın kafasını duvara vurmuşlardı. Canı çok yanmışmıdır acaba diye düşündüm. Yapmam gereken şeyin ne olduğunu kestiremiyordum. Polisi mi arasaydım yoksa Gülce 'ye mi haber verseydim. Allah'ım sen yardım et.