My Greatest Enemy

Chapter 8

Quartz

Nandito ako ngayon sa garden at hinihintay ang mama ko. It's been a long time na rin since I saw herr. Miss na miss  ko na siya, lalo na ang baby sis ko. Kumusta na kaya siya ngayon? I bet ang taas na niya ngayon. Gusto ko na talaga silang makasama kaso hindi na talaga pwede. We are one of the family na broken. 

Hindi ko nga alam kong anong pumasok sa utak ng mga magulang ko at naisipan nilang maghiwalay. But I think kong ako nasa kalagayan nila, mangyayari ring maghiwa-hiwalay ang family namin. It is really hard to be part to the family like us. Masyadong istrikto at pagsumuway ka, ewan ko lang kong anong mangyayari sa life mo. 

Kaya siguro naghiwalay sila mama at dad. Sino bang hindi magtatagal kong ang mga relatives mo ay grabe kong makapag-judge sayo. Ilang beses ko na kasing pinagtanggol si mama sa kanila pero they never let me hear my side. All they know is that I will be the heir of the company, period.

"Anak" tawag ni mama

"Upo po kayo"

Inalalayan ko naman siyang umupo saka humarap sa kanya.

"Anak, una sa lahat nagpapasalamat ako dahil tinanggap mo ako ulit. Kahit na iniwan kita noon. Patawad sa nagawa ko sayo" naiiyak na tugon ni mama

"Ma, please wag na kayong umiyak. I understand why you need to do it. Hindi ikaw ang may kasalanan nor si dad. Walang may kasalanan sa inyo" paliwanag ko

"Pero gusto ko pa ring humingi ng sorry sayo, napabayaan kita" hinaplos ni mama ang mukha ko

"At least hindi niyo pinababayaan si Zyrene. Kumusta na pala ang babay sis ko?"

"Ayun, college na"

Silence....

"Ma..."

"Hmm?"

"I want to see her"

"Anak...."

"Miss ko na ang kapatid ko. I only see her from afar. Alam niyo yung feeling na gusto mong magpakilala sa kanya pero hindi pwede" maiiyak kong sabi

"Anak... kasi......"

"I know hindi pwede pero ma, kahit magpakilala man lang akong kaibigan sa kanya. I just miss her, our family. You, dad, me and Zyrene, yung magbonding tayong apat. Ma, hindi niyo maalis sa akin na umasa that someday, we'll be together" naiyak na talaga ako

"Anak, please, wag kang umiyak" umiiyak na sabi ni mama

"Ilang beses kong inintindi pero napaka-unfair talaga. Gusto kong isumpa ang pagiging parte sa pamilya ni dad. Kung pwede lang kumawala"

"Anak, may tamang oras at panahon diyan. Hindi nga lang ngayon. Sana hindi pa huli kung dumating nga iyong sinasabi mo"

Silence..........

"Papayagan kitang makita si Zyrene, may karapatan ka at ang dad mo. Pero sana wag nating guluhin ang isip niya. Naiintindihan mo ba ako anak?"

I nod. Yumakap lang ako kay mama. Para talaga akong bata pagnandiyan ang mama ko. I miss her. Lalo na ang kapatid ko. Sana nga dumating ang araw na magiging magkasama kaming ulit.

Zyrene

WEEEEEEEEEHHHHHHHHHHHHHHHHH!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ang ganda pala talaga ng Ilocos Sur. Ang sarap din ng pakiramdam na makapunta sa ibang lugar. Hay, ito ang difference between high school at college. After ng napakahabang biyahe ay nakarating na kami sa hotel na tutuluyan namin.