Forget me not

အခန်း-၃

ရုံးရောက်တော့လည်း အလုပ်ထဲအာရုံမစိုက်နိုင်ဘဲ စန္ဒာလင်းလုံခြုံရေးအတွက်ခေါင်းစားနေရ၏။
သူအတွေးလွန်နေသည်နှင့် အခန်းတွင်းသို့ဝင်လာသောသူကိုသတိမထားမိ။

''ကိုကျော်ခေါင်.. ဘာတွေစဥ်းစားနေတာလဲ''

ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် ထိုင်ခုံတွင်ထိုင်လိုက်သော ကုမ္ပဏီရှယ်ယာဝင် ဦးသီဟကိုတွေ့လိုက်ရသည်။

''သြော် ကိုသီဟ..ဒီလိုပါပဲဗျာ''

''ခဏ​နော်.. မန်နေဂျာကို​ခေါ်လိုက်မယ်"

''အခုကအလုပ်ကိစ္စနဲ့လာတာမဟုတ်ပါဘူး ကျနော့်သားကိုကျောင်းလိုက်ပြောင်းပေးတာ''

''ဘာလို့လဲ နှစ်ဝက်ပဲရှိနေပြီမလား''

''မပြောချင်တော့ပါဘူး အဲ့ငမွှေသီးနဲ့တော့..ကျောင်းအုပ်က လက်မခံနိုင်တော့ဘူးဆိုတာနဲ့ ချက်ချင်းပြောင်းပေးရတာ..
သူဆိုးတာက ပြဿနာကြီးကြီးမားမား ​မဟုတ်ပေမယ့် တော်တော်စိတ်ညစ်ရတယ်
ထိန်းရခက်တာကလည်း ...
သူ့အမေကြောင့် အဲ့ကောင်ပျက်စီးနေတာ
ဘာမှဆုံးမလို့မရဘူး ကာဆီးကာဆီးနဲ့ ဟူးး"

ကိုသီဟစကားတွေ တရစပ်ပြောပြီး သူ၏နဖူးပြောင်ပြောင်ကို တစ်ရှူး
ဖြင့်သုတ်လိုက်၏။
ဦးကျော်ခေါင်လည်း ပြုံးလိုက်ကာ

''သားသမီးဆိုတော့လည်းဗျာ
သည်းခံရတာပဲ ရော့ ကိုသီဟ ရေအေးသောက်လိုက်ပါဦး''

ရေတစ်ခွက်လှမ်းပေးလိုက်၏။

''ကျေးဇူးပဲဗျာ''

ရေသောက်ပြီး နာရီကိုကြည့်လျက်

''ကျွန်တော်လည်းဒီဘက်ရောက်တုန်းလမ်းကြုံဝင်လာတာ..မန္တလေးမှာ အလုပ်ကိစ္စချိန်းထားသေးတယ်''

''ဒါဆို အခုပြန်တော့မယ်​ပေါ့ ကိုသီဟ''

''ပြန်တော့မယ် ကိုကျော်ခေါင်
နောက်တစ်ပတ် အစည်းအဝေးကျမှလာခဲ့တော့မယ်
ဒီမှာရော အဆင်ပြေတယ်မှတ်လား ''

''အင်း အားလုံးအဆင်ပြေပါတယ် အလုပ်ကိစ္စ အရေးကြီး ရင်ကျွန်တော် အကြောင်းကြားလိုက်ပါ့မယ်''

''ကောင်းပြီ ကျွန်တော် ပြန်လိုက်ဦးမယ်''

ဦးကျော်ခေါင်လည်းထရပ်လိုက်တော့