လဲ့ရီက နေရာ့ကို
ကြည့်ပြီးနားမလည်နိုင်ဖြစ်နေသည်။
နေရာလည်းစိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြင့်ပြန်ထိုင်လိုက်သည်။
လဲ့ရီကထိုင်ခုံတစ်ခုဆွဲပြီးသူမရှေ့မှာဝင်ထိုင်လိုက်၏။
"ကဲ..မမပြောလို့ရပြီလား"
သက်ပြင်းရှည်တစ်ချက်ချလိုက်ကာ
"ငါအလုပ်ပြုတ်လာခဲ့ပြီသူငယ်ချင်း "
''ဟင်..အဲ့ဒါနဲ့အခုပြေးလာတာနဲ့က...
ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲ??''
''အဲ့ဒါကငါဆတ်ဆော့လို့ ..ထားပါ
အခုမနက်အလုပ်ပြုတ်လာတယ်"
"ဘာလို့လဲ
စိန်စိန်လက်ချက်လား
ဟိုတစ်ခါနင်ပြောတဲ့မိန်းမလေ"
" အေး ဟုတ်မှာပေါ့
မန်နေဂျာကိုဘာတွေပြောထား
လိုက်သလဲမသိဘူး
သူကငါ့ကိုအစတည်းက
ကြည့်မရဖြစ်နေတာလေ..
အခုမနက်သူ့ကိုလည်းမတွေ့ဘူး
ရှောင်နေတာထင်တယ် "
"ဟို မန်နေဂျာကရော နင့်ကိုဘာပြောလဲ"
"အလုပ်နောက်ကျတယ်ဝယ်သူကိုရိုင်းတယ်ဘာညာပေါ့ဟာ ငါကိုယ်တိုင်တောင်မလုပ်ထားတာတွေတောက်လျှောက်ပြောတော့တာပဲ ဖြစ်ချင်တော့ငါလည်းဒီနေ့မှနောက်ကျသွားတယ်..ဟူးးး"
"နောက်ကျမှာပေါ့..
အလုပ်ကိုဘယ်နှစ်ခုလုပ်နေတာတုန်း မိနေရဲ့ နင့်မှာတစ်နေ့အိပ်ချိန်ဘယ်လောက်ရလို့လဲ ကြာရင်နင်ဂေါက်သွားမယ်နော်
ငါအစတည်းကပြောသားပဲ"
"အလုပ် တစ်ခုတည်းကပိုက်ဆံမလောက်လို့ပေါ့"
"နင့်အကြွေးတွေကမကြေသေးဘူးလား"
"အေး အတိုးတွေလည်းတက်နေသေးတော့.."
"အဓိပ္ပါယ်မရှိတာဟာ နင်ယူထားတာလည်းမဟုတ်ဘဲ.. ဆပ်မနေနဲ့"
"ငါတို့အမေဆိုတဲ့လူက ယူထားတာလေ
ပေးနေတာတောင်ဟိုရက်ကအိမ်ကိုပြဿနာလာရှာသေးတယ်..တော်သေးတာပေါ့
ညီကျောင်းသွားနေတဲ့အချိန်ဖြစ်နေလို့''
"နင့်အမေ ဆီကရော အဆက်အသွယ်မရဘူးလား"
နေရာလည်း မျက်နှာမဲ့ကာပြုံးလိုက်ပြီး
"တော်စမ်းပါကွာ..အဆက်အသွယ်မလုပ်တာပဲကျေးဇူးတင်တယ်
ဘာတာဝန်ယူမှုမှမရှိတဲ့အပြင်သူဖြုန်းခဲ့တဲ့ပိုက်ဆံတွေဆပ်လို့မပြီးသေးတာနှစ်ချီနေပြီ"
YOU ARE READING
Forget me not
General Fictionမျှော်လင့်မထားပါဘူး ငါအဲ့လောက်ထိမျှော်လင့်မထားခဲ့တာအမှန်ပဲ မျှော်လင့်မထားသလို ဘာမှလည်းမရခဲ့ဘူး။ မမျှော်လင့်ဘူးလို့သာ အကြိမ်ကြိမ်ငြင်းနေခဲ့တာ။ ငါ့စိတ်နှလုံးရဲ့ ဟိုး..အနက်ရှိုင်းဆုံးနေရာမှာ မျှော်လင့်နေတယ်...လိုချင်မိတယ်။ ငါမသေခင်လေးမှာ...ရနိုင်မယ်ဆိ...
