W cieniu własnych myśli

Rozdział 5: Nocne myśli

Tej nocy Janek długo nie mógł zasnąć. Leżał w ciemności, patrząc na sufit, i słuchał cichych odgłosów dochodzących zza ściany – cichego chrapania ojca, kroków mamy, która jeszcze krzątała się po domu. W głowie miał zamęt, a każda myśl wydawała się tylko pogłębiać jego poczucie bezradności. Kartka z numerem do poradni leżała obok na szafce, ale nie potrafił się zmusić, by po nią sięgnąć.„Czy to naprawdę coś zmieni?" – powtarzał sobie, jakby liczył, że w ciemności znajdzie odpowiedź. Sam nie wiedział, czego właściwie chciał. Spokoju? Ulgę? Czy może po prostu, żeby ktoś go zrozumiał, zanim będzie za późno? Pustka, która go przygniatała, nie była czymś, co można łatwo wytłumaczyć, ani czymś, co można było zbyć dobrymi radami i ciepłymi słowami. To było jak głęboki, cichy cień, w którym tkwił od dawna – i który wydawał się pogłębiać z każdym dniem.Myśl o poradni przywołała wspomnienie jego dawnego przyjaciela, Michała. Kiedyś byli nierozłączni, ale Michał przeprowadził się do innego miasta i kontakt między nimi stopniowo się urwał. Janek przypomniał sobie, jak rozmawiali do późna w nocy, jak wymieniali się sekretami i marzeniami. Tęsknił za tym czasem, kiedy czuł się zrozumiany. Teraz wszyscy wokół wydawali się żyć w swoim własnym świecie, w którym nie było miejsca na jego zmartwienia.Z głową pełną myśli i uczuciem ciężaru na piersi Janek w końcu zasnął, choć sen nie przyniósł mu odpoczynku