Eski sevgili ~Arcen~

:10:

Yazar'dan

Oyunun bitiminin ardından Cenan oldukça keyifliyken Atakan'ın öfkesi sahneden indikten sonra ortaya çıkmıştı. Cenan'ın bir şeyler yaptığından emindi çünkü Arif'i o'ndan uzaklaştırmak isteyen başka biri yoktu. Cenan'ın yakasından tutup yüzüne baktığında Cenan'ın yüzünde alaylı bir sırıtış vardı, yaptığı şeyden oldukça eğleniyordu.

"Sen yaptın değil mi?" Sıktığı dişlerin arasından konuşurken Cenan elbette de saf gibi davranacaktı. Kabul etsede etmesede Atakan'ın aklına Cenan'dan başka biri gelmiyordu.

"Neyi Atakan?"

Suratına yumruğunu geçirecekken araya Ömer ve Cemile girdi. Her yerde bir kamera olduğu için ve yaptıkları tüm hareketleri kaydettikleri için şuan kavga etmeleri magazine büyük bir malzeme olurdu. Cemile Atakan'ı uzaklaştırırken bu meselenin burada kapanmadığını iki tarafta biliyordu.

Herkesin çıktığından emin olduktan sonra Arif'i kapattığı odanın anahtarını elinde sallaya sallaya yürüyordu. Arif'den çok fena azar yiyeceğini hatta o'nu baya bir öfkelendirdiyse dayak yiyeceğini de biliyordu ama Arif'in elinin ağırlığı o'na sanki pamuklardan dayak yiyormuş gibi geliyordu. Yani Arif ne kadar öfkelenirse öfkelensin Cenan'ın canını acıtacak bir şey yapamazdı, hem kıyamayacak kadar o yüze değer veriyordu hem de gücü Cenan'a yetmezdi.

Cenan anahtarı çevirdiğinde içeride bir hareketlilik olduğuna dair ses duymadığı için kaşlarını çatmıştı, Arif bir saat boyunca burada durmuştu ve canı elbette sıkılmıştı. Başına bir şey gelmiş olabilme ihtimali vardı. Tehlike kelimesi aklına firar eder etmez kapıyı hızla açtı ama karşısında, odada tek  bulunan eşyanın, kırmızı koltuğun üstünde uyuyan bir Arif görmesi içindeki telaşı süpürmüştü.

Arif uyurken ayrı bir masumdu, Cenan bu yüzden vazgeçmişti zaten Arif'den. Cenan Arif bu kadar masumken yanında durmasının iyi bir şey olmadığına kanaat getirmişti, eğer devam ederlerse Arif'i daha da çok çökertirdi. Şuan ayrıyken bu durumdaysa hala birlikte oldukları zaman birbirlerine daha da çok zarar verirlerdi.

Arif'e elini kaldırdığından beri kendisinden nefret ediyordu, adamın her göz yaşının sebebi olduğundan kendisini bir canavar olarak nitelendiriyordu. O başından beri Arif'i hak etmemişti.

Uyuyan bedene yaklaştı ve yüzünü biraz daha izledi, bu yüzün her bir tarafından öpmeyi çok özlemişti. Daha zar zor öperken nasıl buraya vurmaya yeltenirdi? Sinirine hakim olamayacak kadar kendini kontrol edemiyor muydu?

Elini uyuyan bedenin saçlarına götürdü, elinin titremesi o'nun da beklediği bir şey değildi ama zarar vermekten korkuyordu. En son bu el bu bedene temas edeceği sırada canını yakacaktı. Temkinli davranıyordu, en ufak temasta kırılacak olan bir şeymiş gibi adamın saçlarını okşamaya başladı. Saçları yumuşacıktı, tüm kokusunu içine çekmek istiyordu ama Arif bu kadar tatlıyken o'nu uyandıracak kadar aptal değildi.

Eğer uyanırsa bu tatlılığından eser olmayacaktı çünkü.

Burnunu kafasına yakın olan bir yerde tutdu, sonunda  kokuya olan hasreti bitirmek için fırsat yakalamanın verdiği şerefle gülümsedi. Cenan, Arif'i daha çok özlemişti.

Unutmaya çalışmıştı, Arif'in yöntemi gibi değildi o'nun yöntemi, daha çok alçakçaydı ama iki yöntemde işe yaramazdı. Birbirlerini unutmak kolay değildi, aslında olacak iş değildi.

Arif'i burada bırakacak kadar gaddar değildi, uyandırmamaya özen göstererek bir elini çocuğun bacaklarına diğerini beline atıp o'nu kucağına almıştı. Kokusu şimdi burun deliklerini doldururken sarhoş olmaktan korkuyordu, bu koku en sert içkiden bile daha akıl alıcıydı.