ස්නේහයේ සෙවනැලි

Part 39

මං කිව්වේ..... දෙවියන්ට මගේ ප්‍රාර්ථනාව ඇහිල නෑ තමයි... ඒ හිටියෙ මම දන්න දයානන්ද අංකල් ම තමයි...

" සුදු මහත්තයො...."

" දයානන්ද අංකල්.... මෙහේ??"

කොන්ක්‍රීට් දූවිලි වලින් පිරුනු කාමරේ හරි මැදට වෙන්න තිබුනු දිග සෝෆාවේ මැද අංකල් වාඩි වෙලා හිටිය. ඒ දෙපැත්තෙන් ප්ලාස්ටික් පුටුවල ඉඳගත්තු මිනිස්සු... සමහරු හිටගෙන. මං ඉන්නෙ සමාන්තර ලෝකෙකවත්ද?

බැරිම තැන මම සාහි අයිය දිහා බැලුවෙ අසරණ වෙලා වගේ. එයාගෙ වැඩ ඔක්කොටම වඩා අපඃබ්‍රන්සයි. වචනයක් වත් කියන්නෙ නැතුව මගේ පිටි පස්සට වෙලා අත් බැඳගෙන ඉන්න ලස්සන විතරක්...

" මං සුදු මහත්තයව හම්බවෙන්න හිටියේ..... ඊට කලින් මේ මහත්තයව හම්බුනා.... ඉතින්.... - -"

" මිහිරු, මෙයාව අඳුරනවද?"

දැන් ප්‍රශ්න අහන්න ඕන මම නෙමේද සාහි අයියේ. ඒ උනත් මම උත්තර දුන්න.

" ඔව්. මේ ඉන්නෙ.... මං කියපු දයානන්ද අංකල් තමයි..."

" ඒකනෙ මහත්තයො මං කිව්වෙ... නිස්කාරනේ මට - - "

අංකල්ගේ කට වැහුනේ සාහි අයියගේ එක බැල්මකින්... සාධාරණයි... ඒ බැල්මෙන් කියන්නෙ නුරුස්සනව කියල නෙමෙයි. කෙලින්ම තර්ජනයක්...

" මෙතන මොකක්ද වෙන්නෙ සාහි අයියෙ... "

සාහි අයිය මට උත්තර දුන්නෙ, පොඩි හිස වැනීමකින් ඒ කාමරේ වැඩිමනත් උන්නු පිරිස එලියට පිටත් කරල.

" මම මෙතන ඉන්නව... මේ මනුස්සය එක්ක කතා කරල එන්නකො...."

පේන හැටියට එයාට මගේ ප්‍රශ්න වලට උත්තර දෙන්න කොහෙත්ම උවමනාවක් නෑ.... හැබැයි පේන්න තියන සාක්ෂි අනුව මට සමහර දේවල් තේරුම් ගන්න පුළුවන්... දයානන්ද අංකල්ගේ දකුණු ඇහැත් කම්මුලත් අතර ඉදිමිලා තියෙන්නේ මී මැස්සෙක් විදලා කියල හිතන්න තරම් මට දේවල් නොතේරෙනව නෙමෙයි...

ඔක්කොටම වඩා මට ප්‍රශ්නේ දයානන්ද අංකල් මේ ළඟදි ම දවසක කොහේද හරි දැක්ක වගේ හුරු පුරුදු බවක් දැනෙන්න ගත්ත එක....

මට මෙයා එක්ක කතා කරන්න කියපු සාහි අයිය අර පිරිස එක්කම එලියට ගියා. ඇත්තම එලියට ගියා කියල අදහස් කලේ අපිට ප්‍රයිවිසි එකක් දුන්න කියල නම් නෙමෙයි. මොකද සාහි අයිය නැවතුනේ දොරට එහා පැත්තේ, අපිව ඇහෙන නෑහෙන මානෙක. ඇරත් ඒ කාමරේ බාගෙට හදල තිබ්බ බැල්කනියේ තව කවුද මනුස්සයෙක්...! අර එලියේ හිටපු කෙනෙක් පුටු දෙකක් අරන් එන හැටි මං බලන් හිටිය. එකක් දොර ළඟ උන්නු සාහි අයියට.... අනික මට..