Bozkurt

7. Bölüm: Beklenmeyen

Merhaba

Kitapta gerçekleşen hiç bir olayın gerçeklik ile uzaktan yakından bir ilgisi yoktur. Şahıslar, zaman, mekan ve olaylar tamamen hayal ürünüdür, gerçekliği yansıtmamaktadır.

Bu kitap başımızı her gece yastığa rahat koymamız için dağlarda yatan şehitlerimiz ve onları yetiştiren ana, babalar adına yazılmıştır.

Diğer kurgularımada bir göz atar mısınız?

İyi okumalar dilerim.🤍

Sınır》50 okuma, 25 oy, 15 yorum.

Asena Karakurt.

Küçük bebeğimizi sağlam bir yere yatırdıktan sonra yemek masasına kurulduk.

Sessiz geçen yemeğin ardından Züleyha'nın zoruyla Dağhan ile birlikte oturma odasına geçtik.

Ne kadar sen lousasın diye kızsam da beni umursamadı ve zorla bizi mutfaktan attı.

Onu da anlıyordum aklını boşaltmak istiyordu. Oturma odasından görünen mutfağa doğru baktığım da Kürşat'ın şehit haberini aldığım zamanlar canlandı aklımda.

Geçmiş zaman;

Uzun zamandır insani aktivitelerime son vermiş bir şekilde yaşamıma devam ediyordum.

Şükür ki kara harpten mezun olmuştum. Şuan Hakkari'de görevimi yapmaya başlamıştım.

Elimden geldiğince bana verilen işleri hızlı bitirip daha fazla iş almaya başladım.

Kendimi işe vererek çektiğim acıyı unutmayı hedeflesem de bu fazlası ile zordu.

Onun acısı ne kalbimden ne de aklımdan silinmiyordu. Aklım ne kadar meşgul olursa olsun, her zaman ona ayıracak yerim vardı.

Zaten insan kendine ait bir yerde yer aramazdı.

Benim kalbimde, aklımda ona aitti.

Şimdi ki zaman;

Aklıma düşen anılar değilde hala onun benim her şeyim olması canımı yaktı

Her şeye rağmen o benim her şeyimdi.

Dağhan bir anda durgunlaştığımı fark edince "Asena, her şey ortadayken canını sıkma lütfen. İnan ki her şeyi en kısa zamanda çözeceğiz," dedi.

Ona başımı salladım ve yanımda yatan bebeğe baktım. Çok ama çok tatlıydı. Şu hali bile aynı babasına benziyordu.

İçimde derin sızı oluştu. Atilla abiyi daha saatler önce toprağa vermenin ağırlığı üzerime bindi.

Onu koruyamadığımın farkına bir kez daha vardım. Keşke dedim içimden o değilde ben ölseydim.

Bu benim toprağa verdiğim ilk şehidimdi. Onlar ile çıktığım ilk görevde bir şehit, bir hain.

Bebeğe bakmaya devam ederken Züleyha elinde çay tepsisi ile içeriye girdi.

Ona gülümsedim ve "Keşke zahmet etmeseydin Züleyha," dedim. Kendimi onlara karşı mahcup hissediyordum.