Too Much To Ask

68.

Louis po prostu tolerował jazdę samochodem do Holmes Chapel. Nie można tego było określić inaczej, bo William po raz trzydziesty zaczął wyśpiewywać świąteczną piosenkę, której nauczył się w przedszkolu, a Harry wturował mu, angażując się w tę czynność zupełnie tak, jakby sam był przedszkolakiem.

– Dość! – wykrzyknął Louis, gdy te same słowa dotarły do niego po raz trzydziesty pierwszy. – Naprawdę, wystarczy!

Wydawało się, że to tylko zachęciło pozostałą dwójkę do dalszego śpiewania. Nie wiedział, skąd Willy odziedziczył tę miłość do wydawania z siebie dźwięków, bo zdecydowanie nie miał tego po nim, ale z Harrym dobrali się idealnie.

– Błagam – jęknął. Zwykle słuchał ich z uśmiechem na ustach, ale teraz, wciąż i wciąż powtarzane wersy doprowadzały go do szaleństwa, a że było ich aż cztery, jego cierpliwość była na wyczerpaniu. – Zmieńcie repertuar.

Żaden z nich się nie przejął, a Louis westchnął. Sam to na siebie sprowadził, prawda? O nich obu walczył całym sobą.

Nagle usłyszał piosenkę, graną cicho w radiu, zagłuszaną przez głośny śpiew, ale poczuł przypływ nadziei. Była jedną z ulubionych Harry'ego, pamiętał to jeszcze z czasów, gdy byli razem po raz pierwszy. To była jego jedyna i niepowtarzalna okazja.

Podgłośnił ją, nie zastanawiając się nad tym zbyt mocno.

– Och, kocham tę piosenkę – wykrzyknął nagle Harry, natychmiast zmieniając repertuar. William po chwili dołączył do niego, wyśpiewując pojedyncze słowa, a Louis uśmiechnął się do siebie.

W takiej atmosferze dojechali do Holmes Chapel. To znaczy, Louis się denerwował, oczywiście, że tak. Anne mogła być mu bardziej przychylna, niż się spodziewał, ale wciąż... skrzywdził jej syna w sposób, w jaki nikt nigdy tego nie zrobił. Mogła traktować go dobrze, ale czy kiedykolwiek mu to wybaczy? Harry to zrobił, ale to nie było to samo. Wiedział o tym, spoglądając na Williama. Harry'emu wybaczyłby o wiele więcej niż osobie, która próbowałaby skrzywdzić jego dziecko.

Widział to po wszystkich. Po Anne, Niallu, Zaynie, choć przecież nie było go przy nich w tamtym momencie. Czasem nawet po Liamie, który przecież został przy nim i trwał w tych najgorszych chwilach. Harry mu wybaczył, ale nie zrobił tego nikt inny, nie do końca. Nawet on sam.

– Jesteśmy na miejscu – oznajmił, wjeżdżając na podjazd rodzinnego domu Stylesów.

Gdy był tu po raz ostatni, serce niemal wyskoczyło mu z piersi. Wiedział, że musi się tu zjawić, bo nie potrafił pozbyć się wrażenia, że Harry tego potrzebował - - tej jego determinacji i walki. Gdyby wtedy dał mu spokój i się odsunął, straciłby swoją szansę. Tym razem już na zawsze.

– Kocham cię. – Przyciągnął Harry'ego do siebie i wyszeptał mu te słowa prosto do ucha, zanim jeszcze kędzierzawy zdążył wysiąść.

Bo zdawał sobie sprawę, jak krucha była ta jego walka o Harry'ego. Gdyby wtedy popełnił błąd, gdyby się zawahał, Harry mógłby zniknąć na zawsze. Nigdy w swoim życiu nie był tak przerażony, jak przez te pierwsze tygodnie po niedoszłym ślubie Harry'ego. Stąpał po cienkim lodzie, próbował do niego dotrzeć i wychodziło mu to naprawdę dobrze, patrząc na rezultaty, ale błądził po omacku. Ani przez moment nie był pewien, że postępuje odpowiednio. Harry był jego huśtawką nastrojów, jego huraganem i złośliwie stawał się jego każdym wybojem na drodze, ale był jego.

– Ja też cię kocham – odszepnął Harry, krótko całując jego usta.

I Louis się uśmiechał, bo naprawdę to zrobił. Zdobył go z powrotem i teraz mieli siebie, na dobre i na złe.