Kabanata 10: Mga Pangungusap na Hindi Masabi
Kinabukasan, bumalik si Loren sa café, ngunit may kakaibang saya sa kanyang mga kilos. Pansin ito ng kanyang katrabaho na si Mina, na agad siyang inusisa.
“Hoy, Loren, parang blooming ka ngayon, ah. Ano bang meron?” tanong ni Mina habang nililigpit ang mga tasa sa counter.
Napangiti si Loren, ngunit agad din itong tinakpan ng pagkunot ng noo. “Wala naman,” sagot niya, pilit na inililihim ang totoo.
“Wala daw!” sarkastikong sagot ni Mina. “Sabihin mo nga, sino ang dahilan ng ganyang ngiti?”
Hindi na nakapagpigil si Loren at napabuntong-hininga. “Fine, si Nate.”
Napahinto si Mina. “Oh? Nate na naman? Akala ko dati naiinis ka sa kanya. Ano na’ng nangyari?”
“Hindi ko rin alam,” sagot ni Loren habang inaayos ang mga tasa. “Parang… mas nakilala ko siya nitong mga nakaraang araw. At sa totoo lang, hindi ko maintindihan kung bakit ang bilis ng lahat.”
“Eh paano? Mukhang unti-unti ka na niyang naaakit,” tukso ni Mina. “Pero Loren, ingat ha? Minsan, ang mga bagay na maganda sa una, masakit sa huli.”
Napabuntong-hininga si Loren. Alam niyang may katwiran si Mina. Kahit pa masaya siya sa piling ni Nate, hindi pa rin niya maalis ang takot na maaaring masaktan.
---
Nang matapos ang kanyang shift, naisipan niyang dumaan sa park kung saan siya madalas magpahinga. Doon niya muling natagpuan si Nate—nakaupo sa isang bench, bitbit ang kanyang camera, at tila malalim ang iniisip.
“Bakit nandito ka?” tanong ni Loren habang lumalapit.
Nagulat si Nate, ngunit ngumiti ito. “Ikaw? Bakit nandito ka rin?”
Napangiti si Loren. “Gusto ko lang magpahinga. Pero mukhang malalim ang iniisip mo, ah.”
Tumingin si Nate sa kanya at saglit na tumahimik. “May mga bagay lang akong iniisip. Pero ayos lang naman ako.”
“Hindi ka marunong magsinungaling, Nate,” sagot ni Loren, ngumiti ngunit may halong seryosong tono.
Napakamot sa ulo si Nate. “Fine. Iniisip ko lang ang tungkol sa trabaho ko… at sa mga bagay na hindi ko pa nasasabi sa’yo.”
---
Nagulat si Loren sa sinabi ni Nate. “Ano ang ibig mong sabihin?” tanong niya, may halong kaba.
Tumayo si Nate at tumingin sa malayo. “Loren, alam kong may mga bagay ka na rin sigurong napapansin tungkol sa akin. Alam kong hindi ako palaging bukas, pero… may mga dahilan ako.”
Tahimik na nakinig si Loren. Alam niyang malapit na siyang makarinig ng mas malalim na kwento mula kay Nate, at hindi niya alam kung handa ba siya.
“Alam mo na wala na ang mama ko,” simula ni Nate. “Pero hindi ko nasabi sa’yo kung bakit iyon napakalaki para sa akin.”
Lumapit si Loren at naupo sa tabi ni Nate. “Kung hindi mo pa kayang ikwento, naiintindihan ko.”
Umiling si Nate. “Kailangan ko na itong sabihin, Loren. Gusto kong maging totoo sa’yo.”
---
Sinimulan ni Nate ang kanyang kwento. Nalaman ni Loren na si Nate ang bunsong anak sa kanilang pamilya. Lumaki ito na palaging nakasandal sa kanyang ina, lalo na’t palaging abala ang kanyang ama sa trabaho. Ngunit nang magkasakit ang kanyang ina, hindi naging madali ang buhay nila.
“Ginawa ko ang lahat para matulungan siya,” paliwanag ni Nate. “Pero sa huli, hindi ko siya nailigtas. At simula noon, pakiramdam ko, wala akong silbi.”
“Hindi totoo ‘yan,” sabi ni Loren, halatang naguguluhan. “Nate, ang pagiging tao mo ay hindi lang base sa mga bagay na kaya mong gawin. Isa kang mabuting tao, at alam kong ipinagmamalaki ka ng mama mo.”
Napangiti si Nate, ngunit halatang pilit. “Alam kong ganun dapat ang isipin ko, pero mahirap pa rin. Kaya siguro naging photographer ako—dahil gusto kong makita ang mundo mula sa ibang perspektibo. Gusto kong humanap ng mga dahilan para magmahal muli ng buhay.”
Tahimik si Loren habang iniintindi ang lalim ng mga sinabi ni Nate. Sa kanyang kalooban, naramdaman niyang mas naintindihan niya na ang lalaking ito.
---
Pagkatapos ng ilang minutong katahimikan, binalikan ni Nate ang kanyang camera. “Alam mo, Loren, kahit anong lungkot ang nararamdaman ko, ikaw ang isa sa mga taong nagbigay sa akin ng dahilan para ngumiti ulit.”
Nagulat si Loren sa biglaang pahayag ni Nate. “Ako?” tanong niya, tila hindi makapaniwala.
“Oo,” sagot ni Nate. “Sa tuwing kasama kita, parang nagkakaroon ng liwanag ang araw ko. At kahit hindi ko pa maipaliwanag lahat, gusto kong malaman mo na mahalaga ka sa akin.”
Tumigil ang mundo ni Loren sa mga sandaling iyon. Ang puso niya ay parang lalabas sa kanyang dibdib. Hindi niya alam kung ano ang isasagot, ngunit sa halip na magsalita, ngumiti siya at hinawakan ang kamay ni Nate.
“Salamat,” sabi niya. “Salamat sa pagiging totoo.”
---
Sa gabing iyon, habang naglalakad si Loren pauwi, napuno ang isip niya ng mga alaala ng araw na iyon. Hindi pa niya masabi kay Nate kung ano ang nararamdaman niya, ngunit alam niyang unti-unti na siyang nahuhulog nang mas malalim.
Ngunit kasabay ng kanyang kasiyahan ay ang mas malakas na takot—ang takot na baka masaktan siya, o baka masira ang bagong mundo na unti-unti nilang binubuo.
Itutuloy...
