Kabanata 15: Ang Unang Hakbang
Sa mga sumunod na araw, tila hindi maipinta ang saya sa mukha ni Loren. Ang simpleng kuwintas na bigay ni Nate ay hindi niya hinuhubad, at tuwing nararamdaman niya itong nakasabit sa kanyang leeg, tila naroon din si Nate upang ipaalala sa kanya ang halaga ng bawat araw.
Ngunit sa likod ng saya ay ang lumalalim na kaba sa kanyang puso. Paano kung ang nararamdaman niya para kay Nate ay mas malalim na kaysa dapat? Handa ba siyang sumugal?
---
Isang gabi, nagpasya si Nate na yayain si Loren na mag-dinner. Hindi ito ang tipikal nilang simpleng bonding; halata ang pag-aayos ni Nate, mula sa maayos nitong pananamit hanggang sa pagiging maingat sa mga kilos nito.
“Wow, Nate. Para kang pupunta sa isang kasal,” biro ni Loren nang makita ito.
Tumawa si Nate. “Alam kong sanay ka sa casual na Nate, pero minsan lang ‘to. Gusto ko lang gawing espesyal ang gabi natin.”
Kinabahan si Loren sa sinabi ni Nate, ngunit pilit niyang itinatago ito sa pamamagitan ng ngiti.
---
Dinala siya ni Nate sa isang maliit ngunit eleganteng restawran sa labas ng bayan. Napansin ni Loren na halos lahat ng bahagi ng lugar ay maaliwalas, mula sa mga ilaw na nakasabit sa puno hanggang sa simpleng set-up ng mesa nila sa labas. Tila perpektong lugar ito para sa isang romantikong gabi.
“Hindi mo kailangang gawin ‘to,” sabi ni Loren habang nauupo sila.
“Alam ko,” sagot ni Nate. “Pero gusto ko.”
Habang naghihintay sila ng pagkain, nag-usap sila tungkol sa mga random na bagay—mga alaala sa kabataan, mga pangarap sa hinaharap, at mga simpleng kaligayahan. Ngunit habang lumilipas ang oras, napansin ni Loren ang tila pagseseryoso ng tono ni Nate.
---
“Loren,” simula ni Nate, pinaglalaruan ang baso ng tubig sa kanyang kamay, “may gusto sana akong itanong sa’yo.”
Napatingin si Loren, naghihintay sa susunod na sasabihin.
“Anong tingin mo sa akin… bilang tao?” tanong ni Nate, halata ang kaba sa kanyang boses.
Napatigil si Loren. Hindi niya inaasahan ang ganoong tanong, ngunit alam niyang may lalim ang ibig sabihin nito.
“Sa tingin ko, ikaw ang tipo ng taong palaging nagmamahal ng totoo,” sagot ni Loren, iniwas ang tingin sa kanya. “Kahit marami kang pinagdaanan, hindi mo hinayaang mawala ang bahagi ng sarili mong may tiwala sa tao. At iyon ang pinaka-inaadmire ko sa’yo.”
---
Tahimik si Nate sa sagot ni Loren, ngunit nakita niya ang bahagyang ngiti nito. Sa wakas, nagsalita ito.
“Loren, mahalaga ka sa akin. Hindi ko alam kung kailan nagsimula, pero sa tuwing kasama kita, pakiramdam ko… kaya kong harapin ang lahat ng takot at sakit na matagal ko nang bitbit.”
Napatitig si Loren sa kanya, natigilan sa bigat ng mga salitang binitiwan nito.
“Gusto kong maging totoo sa’yo, Loren,” patuloy ni Nate. “Ayokong magpanggap. Mahal kita.”
---
Sa sandaling iyon, tila tumigil ang mundo ni Loren. Sa lahat ng posibleng mangyari, ito ang hindi niya inaasahan. Hindi niya alam kung matutuwa siya o matatakot. Ang alam lang niya ay mahalaga si Nate sa kanya—ngunit kaya ba niyang sagutin ang nararamdaman nito?
“Nate,” mahina niyang sabi, nanginginig ang boses, “hindi ko alam kung anong sasabihin ko.”
Ngumiti si Nate, halatang inasahan na ang sagot ni Loren. “Hindi mo kailangang sumagot ngayon. Gusto ko lang maging malinaw sa’yo kung ano ang nararamdaman ko. Alam kong hindi ako perpekto, at baka hindi ko rin maibigay ang lahat ng deserve mo. Pero handa akong subukan, Loren. Kung bibigyan mo ako ng pagkakataon.”
---
Tahimik si Loren habang pinoproseso ang lahat ng sinabi ni Nate. Sa isang bahagi ng kanyang isipan, natatakot siya—sa pagkabigo, sa sakit, sa posibilidad na masaktan ulit. Ngunit sa kabila ng takot, naroon ang isang bahagi ng puso niya na gustong sumubok.
“Hindi ko alam, Nate,” sabi niya, halos pabulong. “Hindi ko alam kung kaya ko. Pero ang alam ko, mahalaga ka rin sa akin. At ayokong mawala ka sa buhay ko.”
Napangiti si Nate sa sagot ni Loren. “Loren, hindi ako nagmamadali. Ang mahalaga sa akin ay malaman mong totoo ako sa nararamdaman ko. At kahit anuman ang mangyari, nandito ako.”
---
Pag-uwi ni Loren nang gabing iyon, hindi niya maiwasang balikan ang mga nangyari. Ang mga salitang binitiwan ni Nate ay parang musika sa kanyang pandinig, ngunit kasabay nito ang mga tanong na bumabagabag sa kanya: Handa na ba akong magmahal muli?
Habang nakahiga siya sa kanyang kama, hawak ang kuwintas na bigay ni Nate, napagtanto niya ang isang bagay: maaaring takot siya, ngunit hindi na niya kayang itanggi ang damdamin niya.
Sa gabing iyon, nanalangin siya. Hindi para sa kasiguraduhan, kundi para sa lakas ng loob—na harapin ang bagong kabanata sa kanyang buhay kasama si Nate.
Itutuloy...
