Kabanata 19: Ang Nakaraan na Bumabalik
Isang linggo pagkatapos ng pag-uusap nina Loren at Nate tungkol sa pamilya nito, tila bumalik ang lahat sa dati nilang ritmo. Kahit pa tahimik ang usapan tungkol kay Ethan at sa nakaraan ni Nate, ramdam ni Loren na isang bagay ang hindi natatapos. Parang may bagyong naghihintay na bumuhos, at hindi niya alam kung paano ito haharapin.
---
Sa café, habang abala si Loren sa pag-aasikaso ng mga order, dumating si Nate dala ang kanyang camera. Lumapit ito sa counter at ngumiti sa kanya.
“Pwede bang pahiramin mo ako ng oras mo mamaya?” tanong nito.
Ngumiti si Loren, bagamat napansin niyang tila may lungkot sa mga mata ni Nate. “Oo naman. May plano ka ba?”
“Gusto lang kitang isama sa isang lugar,” sagot ni Nate.
---
Pagkatapos ng shift ni Loren, dumiretso silang dalawa sa isang lumang simbahan sa dulo ng bayan. Hindi ito ang tipikal na lugar na pinupuntahan nila, kaya nagtataka si Loren. Tahimik si Nate habang naglalakad sila papasok, at napansin ni Loren na mahigpit ang hawak nito sa kanyang kamay.
“Nate, bakit dito tayo?” tanong ni Loren, tumitingin sa paligid.
“Gusto kong ipakilala sa’yo ang isang bahagi ng nakaraan ko na hindi ko pa nababanggit,” sagot ni Nate.
---
Sa loob ng simbahan, dinala siya ni Nate sa isang maliit na altar sa gilid, kung saan naroon ang larawan ng isang babaeng may malumanay na ngiti. Sa tabi ng larawan, may nakasinding kandila at isang bungkos ng mga puting rosas.
“Sino siya?” tanong ni Loren, bahagyang lumapit sa altar.
“Siya ang mama ko,” sagot ni Nate, at sa unang pagkakataon ay nakita ni Loren ang lungkot na matagal nang nakatago sa likod ng mga ngiti nito. “Siya ang tanging taong naniwala sa akin noong panahon na lahat ay laban sa akin. Pero nawala siya bago ko pa napatunayan na tama ang mga desisyon ko.”
Hindi alam ni Loren kung ano ang sasabihin. Tahimik siyang nakinig habang patuloy si Nate.
“Siya ang dahilan kung bakit napilit kong umalis sa mundo na iyon. Siya rin ang dahilan kung bakit hindi ko kayang talikuran ang mga kapatid ko, kahit pa pinili nilang talikuran ako. Kung hindi dahil sa kanya, baka matagal na akong sumuko.”
---
Lumapit si Loren kay Nate, hawak ang kanyang braso. “Nate, hindi mo kailangang dalhin lahat ng bigat na ‘yan mag-isa. Kung gusto mong tulungan ang mga kapatid mo o balikan ang pamilya mo, nandito ako. Hindi kita huhusgahan.”
Tumingin si Nate kay Loren, ang mga mata nito ay puno ng emosyon. “Salamat, Loren. Pero mahirap. Masalimuot ang nakaraan ko. Hindi ko alam kung kaya ko pang ayusin ang lahat ng nasira.”
“Hindi mo kailangang ayusin ang lahat nang sabay-sabay,” sagot ni Loren. “Isa-isa lang. Ang mahalaga, handa kang subukan.”
---
Habang nag-uusap sila, biglang dumating si Ethan, dala ang seryosong ekspresyon.
“Ethan,” gulat na sabi ni Nate. “Bakit ka nandito?”
“Hindi ba sinabi ko sa’yo? Hindi mo matatakasan ang nakaraan,” malamig na sagot ni Ethan. “Ang papa natin ay may kondisyon. Kung gusto mong maayos ang lahat, kailangan mong bumalik.”
“Ano na namang kondisyon ‘yan?” tanong ni Nate, halatang naiinis.
“Tulungan mo ang pamilya sa nalalapit na krisis sa negosyo. Kailangan ka niya bilang bahagi ng pamilya. Kapalit nito, aalisin na ang pangalan mo sa lahat ng kontrobersiya. Pero Nate, tandaan mo, ito na ang huling pagkakataon mo.”
---
Napatitig si Loren kay Nate. Ramdam niya ang bigat ng sitwasyon nito, ngunit hindi niya alam kung paano tutulong. Si Nate naman ay napaupo sa isa sa mga bangko, hawak ang kanyang ulo.
“Paano ko haharapin ang taong itinakwil ako?” tanong ni Nate, tila higit sa sarili ang tanong. “Paano ko tutulungan ang pamilyang hindi kailanman naniwala sa akin?”
Lumapit si Loren at hinawakan ang kamay nito. “Hindi mo kailangang sagutin ang lahat ng ‘paano’ ngayon. Pero Nate, baka ito na ang pagkakataon mong ipakita sa kanila kung sino ka talaga.”
---
Tahimik si Nate. Halatang nag-iisip ito ng malalim. Sa huli, tumingin siya kay Ethan at tumango. “Sabihin mo sa kanila, pupunta ako.”
Nagulat si Ethan ngunit ngumiti ito nang bahagya. “Maganda. Magiging mabuti ang lahat, Nate. Huwag kang mag-alala.”
Habang umaalis si Ethan, hindi maiwasan ni Loren na yakapin si Nate nang mahigpit. “Proud ako sa’yo,” sabi niya.
Ngumiti si Nate, kahit halata ang kaba sa kanyang mukha. “Salamat, Loren. Hindi ko alam kung anong mangyayari, pero alam kong kakayanin ko dahil nandito ka.”
---
Habang naglalakad pauwi si Loren, hindi niya maiwasang mag-alala para kay Nate. Ngunit alam din niya na sa kabila ng lahat, kailangan nitong harapin ang kanyang nakaraan. At anuman ang mangyari, handa siyang manatili sa tabi nito.
Sa gabing iyon, habang nakatingin si Loren sa litrato na bigay ni Nate, tahimik siyang nagdasal. “Sana, magkaroon siya ng lakas para harapin ang lahat. At sana, magtuloy-tuloy ang bagong simula namin.”
Itutuloy...
