Kabanata 13: Mga Kulay ng Pag-asa
Pagkatapos ng shift ni Loren sa café, naghintay si Nate sa labas, bitbit ang kanyang camera at may dala pang isang maliit na basket na nakatakip ng tela. Tila may sorpresa ito, at hindi maiwasan ni Loren ang magtanong habang naglalakad sila papunta sa motor ni Nate.
“Ano na naman ang plano mo ngayon?” tanong ni Loren, nagkukunwaring naiirita, ngunit halata ang pagkasabik sa kanyang boses.
“Relax ka lang,” sagot ni Nate, nakangiti. “Ito lang ang masasabi ko: gusto kong makita mo ang isa sa mga bagay na nagpapasaya sa akin.”
Habang tumatakbo ang motor ni Nate, napansin ni Loren ang kakaibang kalmado sa paligid. Ang hangin ay malamig ngunit hindi nakakapanlamig; ang araw ay unti-unti nang lumulubog, binabaha ng gintong liwanag ang lansangan. Napansin ni Loren na huminto sila sa isang burol sa labas ng bayan, isang lugar na tila bihirang puntahan ng mga tao.
---
“Dito tayo,” sabi ni Nate habang tinutulungan si Loren bumaba sa motor.
Habang naglalakad sila pataas ng burol, napansin ni Loren ang paligid. Ang lugar ay tahimik, puno ng damo at wildflowers. Sa taas nito, tanaw ang buong bayan, na tila napakaliit mula sa malayo.
“Wow,” sambit ni Loren, hindi maitago ang paghanga. “Paano mo natuklasan ang lugar na ‘to?”
“Dati pa,” sagot ni Nate habang inilalapag ang basket. “Kapag gusto kong mag-isip, dito ako pumupunta. Tahimik, malinis, at malapit sa langit.”
“Ang drama mo,” biro ni Loren, ngunit halatang naantig din siya sa lugar.
---
Inilabas ni Nate mula sa basket ang isang maliit na canvas, ilang pintura, at brushes. Napatingin si Loren, tila nagtataka.
“Nagpipinta ka rin?” tanong niya.
“Hindi talaga,” sagot ni Nate habang umupo sa damuhan. “Pero natutunan ko ito mula sa mama ko. Sabi niya, kahit hindi ka magaling, ang mahalaga ay mailabas mo ang nararamdaman mo.”
Napangiti si Loren sa sinabi ni Nate. Sa kabila ng lungkot na dala ng mga kwento nito tungkol sa kanyang ina, nararamdaman niya ang pagmamahal at koneksyon na pilit nitong binubuhay sa kanyang alaala.
---
Habang abala si Nate sa pagpipinta, naupo si Loren sa tabi nito at nagmasid. Nakita niya kung paano maingat ang bawat kilos ng kamay ni Nate—tila nilalagay nito ang bawat piraso ng sarili sa canvas.
“Ano ang ipinipinta mo?” tanong ni Loren, curious ngunit ayaw manggulo.
Ngumiti si Nate ngunit hindi tumingin sa kanya. “Ikaw na lang ang humusga kapag natapos na.”
Habang hinihintay, napansin ni Loren ang katahimikan ng paligid. Ang malumanay na tunog ng hangin, ang huni ng mga kuliglig, at ang liwanag ng dapithapon—lahat ng ito ay tila nilikha para sa kanila.
Pagkaraan ng ilang minuto, iniharap na ni Nate ang kanyang obra kay Loren. Isa itong simpleng painting ng burol na iyon, ngunit may isang detalye na nagpakilig kay Loren: isang babae sa gitna ng burol, nakaupo habang nakatingin sa langit.
“Ikaw ‘yan,” sabi ni Nate, halatang nahihiya. “Hindi ko man kaya ipinta ang buong pagkatao mo, gusto kong ipakita kung paano kita nakikita—isang liwanag sa isang payapang mundo.”
Natulala si Loren. Sa unang pagkakataon, hindi niya alam ang sasabihin. Ngumiti siya at tumingin kay Nate, pilit na ikinukubli ang kaba sa kanyang dibdib.
“Nate, hindi ko alam kung deserve ko ‘to,” sabi niya, halos pabulong.
“Deserve mo,” sagot ni Nate, seryoso ngunit may halong lambing. “Deserve mong malaman kung gaano kita pinapahalagahan.”
---
Pagkatapos ng kanilang maikling sandali ng katahimikan, tumayo si Nate at iniabot ang brush kay Loren. “Ikaw naman,” sabi nito.
“Ano? Ako?” tanong ni Loren, halatang nagulat.
“Oo,” sagot ni Nate, nakangiti. “Hindi naman kailangang maganda. Gusto ko lang makita kung ano ang ilalabas mo.”
Nag-alinlangan si Loren sa simula, ngunit kalaunan ay tinanggap niya rin ang hamon. Habang nagpipinta siya, napansin ni Nate ang bahagyang ngiti sa kanyang labi.
“Ang hirap pala,” reklamo ni Loren, ngunit halata ang saya sa kanyang boses.
“Walang mahirap kapag totoo,” sagot ni Nate.
---
Nang matapos si Loren, tumawa si Nate sa kanyang ginawa. Isa itong simpleng drawing ng isang burol na may dalawang tao—si Loren at si Nate—na magkatabi at nakangiti.
“Hindi maganda, pero…” simula ni Loren, ngunit pinigil siya ni Nate.
“Maganda,” sagot ni Nate, seryoso. “Kasi ito ang mundo mo. At bahagi ako ng mundo mo, Loren.”
Napatigil si Loren. Sa sandaling iyon, naramdaman niyang unti-unti nang bumabagsak ang mga pader na matagal na niyang itinayo sa paligid ng kanyang puso.
---
Habang pauwi sila, hindi maiwasang mag-isip ni Loren. Ang simpleng sandali sa burol ay nagdala ng napakaraming damdamin—kasiyahan, pag-asa, at takot. Hindi niya alam kung paano ito tatanggapin, ngunit alam niyang may isang bagay na sigurado: mahalaga si Nate sa kanya.
At sa kabila ng kanyang mga alinlangan, hindi na niya maitatanggi ang katotohanan. Unti-unti na niyang tinatanggap ang posibilidad na maaaring si Nate ang taong magdadala ng liwanag sa kanyang buhay.
Itutuloy...
