Kabanata 22: Mga Mukha ng Katotohanan
Hindi na tahimik ang buhay sa mansyon ng mga Torres. Sa bawat sulok ng bahay, ramdam ni Loren ang tensyon at ingay ng nag-aalab na emosyon. Si Nate ay abala sa pagtitipon ng ebidensya, si Don Fernando ay tila nakamasid lang, habang si Ethan ay parang multong bigla na lang nawawala sa mga oras ng diskusyon.
Isang umaga, habang naghahanda si Loren ng kape para kay Nate, lumapit si Don Fernando.
“Loren,” tawag nito sa kanya, malumanay ngunit puno ng bigat ang boses.
Lumingon si Loren, nagulat sa biglaang paglapit ng matanda. “Opo, Don Fernando?”
“Mahalaga si Nate sa’yo, hindi ba?” tanong nito, diretso ang tingin sa kanya.
“Napakahalaga po,” sagot ni Loren nang walang pag-aalinlangan. “Kahit anuman ang mangyari, hindi ko siya iiwan.”
Tumango si Don Fernando, ngunit ang ekspresyon nito ay parang nagtatago ng isang lihim. “Maganda. Dahil sa laban na ito, kailangan niya ang isang taong totoo. Pero Loren, tandaan mo… may mga bagay na hindi basta-basta kayang talikuran ng isang tulad niya. Ang pamilya, kahit gaano pa kasakit, ay pamilya pa rin.”
Hindi maintindihan ni Loren ang ibig sabihin ng matanda, ngunit tumango siya bilang respeto. Nang umalis si Don Fernando, naiwan siyang nag-iisip. Ano kaya ang tinutukoy nito?
---
Pagkalipas ng ilang araw, may dumating na bagong ebidensya. Si Nate mismo ang tumuklas ng mga dokumento na nagpapakita ng serye ng mga transaksyon sa kumpanya—mga pekeng kontrata na pirmado sa pangalan niya, ngunit halatang pineke.
“Si Ethan talaga ang nasa likod nito,” sabi ni Nate habang pinapakita ang mga papeles kay Loren. “Ginamit niya ang pangalan ko para itago ang pagkawala ng pondo. Hindi ko alam kung bakit, pero malinaw na hindi niya balak aminin ito.”
“Anong plano mo?” tanong ni Loren.
“Harapin siya. Wala nang paligoy-ligoy,” sagot ni Nate, puno ng determinasyon.
---
Kinagabihan, naganap ang matagal nang hinihintay na pag-uusap. Sa loob ng silid-aklatan ng mansyon, hinarap ni Nate si Ethan. Naroon si Loren, tahimik na nakikinig sa bawat salitang binibitawan.
“Ethan, alam kong ikaw ang may gawa ng lahat ng ito,” sabi ni Nate, ang boses ay puno ng diin.
Tumingin si Ethan sa kanya, ngunit hindi ito umiwas. Sa halip, ngumiti ito nang malamig. “At kung ako nga, anong balak mong gawin?”
“Gusto kong malaman kung bakit,” sagot ni Nate. “Hindi ka naman ganito dati. Ano ang nangyari sa’yo?”
Tumawa si Ethan, ngunit halatang pilit. “Bakit, Nate? Dahil ba iniisip mo na ikaw ang biktima dito? Habang lumalaki tayo, ikaw ang paborito ni mama. Ikaw ang may pangarap. Ako? Ako ang naiwan para sundin ang mga utos ni papa.”
Nagulat si Nate sa sagot ng kapatid. Hindi niya inaasahan na ang inggit at galit ang ugat ng lahat.
“Ethan, hindi ko alam na ganito ang nararamdaman mo,” sabi ni Nate.
“At ano’ng pakialam ko?” sagot ni Ethan, tumataas ang boses. “Pinagkatiwalaan kita noon, Nate. Pero iniwan mo kami. Iniwan mo ako. Ngayon, ikaw ang bumalik para linisin ang gulo ko? Huli na.”
---
Napatigil si Loren sa naririnig. Ang galit ni Ethan ay hindi lamang tungkol sa pera o negosyo. Isa itong sugat na dala ng mahabang panahon ng hindi pagkakaintindihan. Ngunit alam niyang hindi magiging madali para kay Nate ang paghilom ng sugat na ito.
“Ethan, iniwan ko ang pamilyang ito dahil sa kontrol ni papa,” sagot ni Nate. “Hindi ko alam na sa pag-alis ko, mas lalo kong nasaktan ka. Pero hindi ko gugustuhin ang nangyari sa’yo.”
“Lahat ng desisyon ko, Nate, ginawa ko para sa pamilya na iniwan mo,” sagot ni Ethan. “At ngayon, inaasahan mong basta na lang magbabago ang lahat?”
---
Tahimik ang buong silid. Si Loren ang unang nagsalita, kahit nag-aalangan.
“Ethan,” sabi niya, “alam kong mahirap tanggapin ang nakaraan. Pero hindi pa huli ang lahat para magbago. Si Nate, narito para tumulong. Bakit hindi natin subukang ayusin ang lahat?”
Hindi sumagot si Ethan. Ngunit sa kanyang ekspresyon, nakita ni Loren ang bahagyang pagkalito.
---
Sa gabing iyon, hindi mapakali si Loren. Nakita niyang si Nate ay nakatitig lang sa labas ng bintana, tila nag-iisip nang malalim.
“Anong iniisip mo?” tanong niya.
“Paano ko ba mababawi ang kapatid ko?” sagot ni Nate, ang boses ay puno ng pagod. “Hindi ko alam kung kaya ko pa.”
Lumapit si Loren at hinawakan ang kamay nito. “Hindi mo kailangang gawin ito mag-isa. Kung may natutunan ako mula sa lahat ng nangyari, iyon ay ang kahalagahan ng pagiging totoo—sa sarili mo, sa pamilya mo. Subukan mong magsimula doon.”
Ngumiti si Nate, kahit halatang mabigat pa rin ang kanyang nararamdaman. “Salamat, Loren. Lagi kang nandito para sa’kin.”
---
Sa kabila ng lahat, alam nilang mahaba pa ang laban. Ngunit para kay Nate, ang pagharap kay Ethan at ang paglalantad ng katotohanan ay hindi lamang tungkol sa negosyo. Isa itong hakbang tungo sa muling pagkilala sa pamilya—at sa kanilang sarili.
Itutuloy...
