Kabanata 18: Ang Tila Tahimik na Bagyo
Sa mga sumunod na araw, nagpatuloy ang tila perpektong samahan nina Loren at Nate. Hindi nila itinuring na magmadali; sa halip, in-enjoy nila ang bawat sandali na magkasama, ang mga simpleng tawanan at tahimik na sandaling magkasalo. Ngunit kahit gaano kasaya ang lahat, ramdam ni Loren na may isang bagay na tila nagkukubli sa mga ngiti ni Nate.
---
Isang gabi, sa gitna ng kanilang simpleng pag-uusap sa café, biglang napansin ni Loren ang pag-iwas ng tingin ni Nate nang matanong niya ito tungkol sa pamilya nito.
“Nate, bakit hindi mo masyadong binabanggit ang tungkol sa pamilya mo?” tanong ni Loren, halatang nag-aalangan ngunit puno ng pag-aalala.
Tahimik si Nate. Naglaro ito sa dulo ng kanyang baso bago tumingin kay Loren. “Hindi madali ang sitwasyon namin,” sagot niya. “Hindi ko alam kung handa na akong pag-usapan ‘yon.”
“Okay lang,” sabi ni Loren, ngumiti nang may pag-unawa. “Walang pilitan. Pero gusto kong malaman mo na nandito lang ako kung kailan mo gustong magkwento.”
Tumango si Nate, halatang nagpapasalamat sa pagiging maingat ni Loren. Ngunit sa kabila ng ngiting iyon, naramdaman ni Loren ang bigat na tila nais ipasan ni Nate sa kanya ngunit hindi nito magawa.
---
Kinabukasan, nagpasya si Loren na sorpresahin si Nate sa kanyang studio. Nakasanayan na niya ang pagpunta roon upang panoorin itong magtrabaho. Ngunit sa araw na iyon, isang pamilyar na boses ang narinig niya mula sa loob ng studio bago pa siya makapasok.
“Huwag mo akong susubukang takasan, Nate,” sabi ng isang lalaking may matigas at malamig na boses.
Natigilan si Loren sa narinig. Bagaman hindi niya alam kung sino ang kausap ni Nate, ramdam niya ang tensyon sa tono ng lalaki.
---
Nasa likod ng pinto si Loren, nag-aalangan kung itutuloy ba niya ang pagpasok. Ngunit bago pa niya maitulak ang pinto, bigla itong bumukas at bumungad sa kanya ang isang lalaking matangkad, nakasuot ng maayos na suit, at may seryosong ekspresyon.
“Tingin ko, ikaw si Loren,” sabi ng lalaki, tinititigan siya mula ulo hanggang paa.
“Ah, oo,” sagot ni Loren, bahagyang nagulat sa presensya nito.
“Mag-ingat ka kay Nate,” sabi nito bago tumalikod at tuluyang umalis.
Nagulat si Loren sa sinabi ng lalaki. Ngunit bago pa siya makapagtanong, lumapit si Nate sa kanya, hawak ang kanyang braso.
“Loren,” sabi ni Nate, halatang tensyonado. “Bakit ka nandito?”
“Sinorpresa sana kita,” sagot ni Loren. “Pero sino ‘yung lalaking ‘yon? Anong ibig niyang sabihin?”
---
Napabuntong-hininga si Nate at naupo sa isa sa mga upuan sa studio. Halatang pinipilit nitong pakalmahin ang sarili.
“Siya si Ethan,” sabi ni Nate matapos ang ilang sandali. “Kapatid ko.”
“Kapatid mo?” tanong ni Loren, naguguluhan. “Akala ko ba...”
“Akala mo ba wala akong pamilya?” tapos ni Nate. “Oo, Loren. May pamilya ako, pero hindi kami okay. Ang totoo, matagal na akong itinakwil ng pamilya ko. Si Ethan lang ang naiwan sa buhay ko, pero kahit siya, hindi ko lubos na mapagkatiwalaan.”
Nagtaka si Loren. “Bakit? Anong nangyari?”
---
Tahimik si Nate saglit bago magsimulang magkwento. “Ang pamilya namin ay isa sa mga kilala sa negosyo sa Maynila. May impluwensya, pera, lahat. Pero hindi ako kailanman naging parte ng mundo nila. Gusto nila akong ipilit sa landas na hindi ko ginusto—isang bagay na alam kong hindi ko magiging masaya.”
Tumigil siya sandali, ang tingin ay nasa malayo. “Tumakas ako, Loren. Iniwan ko ang buhay na ‘yon, iniwan ang pamilya ko. At mula noon, itinuring nila akong wala.”
“Mahirap ba para sa’yo?” tanong ni Loren, hawak ang kamay ni Nate.
“Oo,” sagot ni Nate, seryoso ang ekspresyon. “Pero pinili ko ‘yon dahil alam kong mas magiging malaya ako. Ang problema, hindi ganoon kadaling takasan ang nakaraan.”
---
Naging tahimik si Loren matapos ang kwento ni Nate. Hindi niya akalain na sa kabila ng mga ngiti at lakas na ipinapakita nito, may ganoong kalalim na sugat sa puso nito. Ngunit imbes na magtanong pa, pinili niyang yakapin si Nate.
“Hindi ka nag-iisa,” sabi ni Loren. “Anuman ang dumating, kasama mo ako.”
Ngumiti si Nate, bagaman may bakas ng lungkot sa kanyang mga mata. “Salamat, Loren. Hindi mo alam kung gaano kahalaga ‘yan para sa akin.”
---
Habang naglalakad pauwi si Loren nang gabing iyon, hindi niya maiwasang isipin ang mga bagong nalaman tungkol kay Nate. Ngayon niya lubos na naunawaan kung bakit tila may mga araw na malalim ang iniisip nito. Ngunit sa kabila ng lahat, mas lalo siyang humanga sa taong minahal niya.
Hindi madali ang takasan ang nakaraan, ngunit sa bawat hakbang na ginagawa ni Nate, naroon si Loren upang samahan siya. At sa isipan niya, isang bagay ang malinaw: anuman ang dalhin ng bukas, pipiliin niyang manatili sa tabi nito.
Itutuloy...
