Kabanata 14: Sa Likod ng Pag-ngiti
Makaraan ang ilang araw mula sa kanilang sandali sa burol, tila mas naging masaya ang mundo para kay Loren. Mas madalas na niyang nakikitang nakangiti si Nate—isang ngiti na hindi pilit, kundi puno ng sigla at pag-asa. Hindi niya maiwasang mapaisip kung siya ba ang dahilan ng pagbabagong ito.
Ngunit sa likod ng kasiyahan ay ang hindi niya maalis-alis na kaba. Para bang sa bawat araw na lumilipas, mas lumalalim ang nararamdaman niya para kay Nate, at kasabay nito ang takot na baka hindi siya sapat para sa binata.
---
Isang gabi, matapos magsara ng café, muling nag-abang si Nate sa labas. Sa halip na motorsiklo, isang simpleng picnic blanket at basket ang dala nito. Nagulat si Loren ngunit natuwa sa kakaibang plano ni Nate.
“Anong trip mo ngayon?” tanong ni Loren habang tinitignan ang dala nito.
“Relax lang,” sagot ni Nate, nakangiti. “Gusto ko lang magpahinga kasama ka. Tara, sa park tayo.”
---
Habang nasa park, inilatag ni Nate ang blanket sa ilalim ng isang malaking puno. Ang lamig ng gabi ay banayad, at ang mga bituin ay kumikislap sa itim na langit. Mula sa basket, inilabas ni Nate ang dalawang tasa ng mainit na tsokolate at ilang piraso ng tinapay.
“Simple lang, ha,” sabi ni Nate habang inaabot ang tasa kay Loren.
“Perfect na ito,” sagot ni Loren, tinatanggap ang inumin. “Minsan, ang mga simpleng bagay ang mas masarap.”
Napangiti si Nate at umupo sa tabi niya. Pareho silang tahimik na pinagmasdan ang kalangitan, tila nasa sariling mundo.
---
“Nate,” basag ni Loren sa katahimikan, “may gusto ka bang gawin sa buhay mo na hindi mo pa nagagawa?”
Napatingin si Nate sa kanya, tila iniisip ang tamang sagot. “Marami,” sagot nito. “Pero sa ngayon, sapat na sa akin ang masaya ako sa ginagawa ko. Gusto kong kumuha ng litrato, magbahagi ng mga kwento, at, higit sa lahat, mahalin ang mga taong mahalaga sa akin.”
Napakagat-labi si Loren sa huling sinabi ni Nate. Mahalaga kaya ako sa kanya? tanong niya sa sarili, ngunit hindi niya magawang itanong nang harapan.
---
Habang pinag-uusapan nila ang mga pangarap ni Nate, bigla itong nagtanong. “Ikaw, Loren. Ano bang gusto mo sa buhay? Sa totoo lang.”
Napaisip si Loren. Hindi niya madalas ibinabahagi ang mga personal niyang pangarap, pero naramdaman niyang kay Nate, puwede siyang maging totoo. “Gusto ko lang ng simpleng buhay,” sagot niya. “Yung tahimik, walang masyadong drama. Siguro isang araw, gusto kong magkaroon ng sarili kong café. Yung sa akin talaga.”
“Bagay sa’yo,” sabi ni Nate, nakangiti. “Seryoso. Nakikita kong magaling ka sa mga ginagawa mo. At kung magkakaroon ka ng café, pupunta ako araw-araw.”
Napatawa si Loren. “Sure ka? Hindi ka magsasawa?”
“Hindi,” sagot ni Nate, seryoso. “Paano ko pagsasawaang makita ang isang bagay na mahalaga sa akin?”
Nag-init ang mukha ni Loren sa sinabi ni Nate. Hindi niya alam kung anong isasagot, kaya ngumiti na lang siya at nagkunwaring abala sa pag-inom ng tsokolate.
---
Pagkalipas ng ilang sandali, bumalik ang seryosong tono ni Nate. “Loren, salamat, ha.”
“Para saan?” tanong ni Loren, nagtataka.
“Para sa lahat,” sagot ni Nate. “Sa pakikinig sa mga kwento ko, sa pagiging totoo sa akin. Alam kong hindi ako madaling pakisamahan minsan, pero nandiyan ka pa rin.”
Hinawakan ni Loren ang kamay ni Nate, isang simpleng kilos ngunit puno ng emosyon. “Nate, hindi mo kailangang magpasalamat. Masaya akong nandito para sa’yo. Kung anuman ang kailangan mo, nandito ako.”
Tumingin si Nate sa kanya, at sa ilalim ng liwanag ng buwan, tila may nais itong sabihin ngunit pinipigilan ang sarili.
---
Kinabukasan, dumaan si Nate sa café, ngunit may dala itong kakaibang enerhiya. Halatang abala ito, ngunit ngumingiti pa rin habang nakikipag-usap kay Loren.
“May pupuntahan lang ako,” sabi ni Nate bago umalis. “Pero babalik ako mamaya.”
Habang nakatingin sa papalayong si Nate, hindi maiwasang makaramdam ng kaba si Loren. Parang may kung anong misteryo sa kilos nito, at hindi niya alam kung ano iyon.
---
Pagbalik ni Nate nang hapon, may dala itong isang maliit na kahon. Inilapag niya ito sa counter ng café at ngumiti kay Loren.
“Ano ‘yan?” tanong ni Loren, halatang naguguluhan.
“Buksan mo,” sagot ni Nate, tila sabik sa magiging reaksyon ni Loren.
Binuksan ni Loren ang kahon, at tumambad sa kanya ang isang maliit na kuwintas na may pendant na hugis kamera. Napatingin siya kay Nate, tila hindi makapaniwala.
“Para sa’kin ‘to?” tanong ni Loren, hindi maitago ang tuwa.
“Oo,” sagot ni Nate, nakangiti. “Gusto kong maalala mo na kahit anong mangyari, lagi mong tingnan ang mundo nang may saya at liwanag. Tulad ng ginagawa mo para sa akin.”
Natulala si Loren, at sa unang pagkakataon, hindi na niya napigilang yakapin si Nate. Sa gitna ng café, walang pakialam sa mga mata ng iba, niyakap niya ito nang mahigpit, tila ayaw nang bumitaw.
Sa yakap na iyon, naramdaman ni Loren ang katiyakan: mahal na niya si Nate. Ngunit sa likod ng lahat ng saya, naroon ang tanong na hindi niya masagot—handa ba siyang magpatuloy sa laban kung dumating ang mga pagsubok?
Itutuloy...
